Het is dringen in de folkscene van het moment, waardoor het niet meevalt om op te vallen binnen het enorme aanbond in het genre. Florence Clementine had dit waarschijnlijk makkelijker gedaan wanneer ze haar nieuwe album onder de naam Flo Morrissey had uitgebracht, want onder die naam debuteerde ze alweer bijna tien jaar geleden knap. Het zou echter zonde zijn als haar nieuwe album zou ondersneeuwen, want het echt bijzonder mooie One Mile Upstream klinkt zowel in muzikaal als in vocaal opzicht flink anders dan de andere albums van het moment en laat horen dat het debuutalbum van Flo Morrissey in 2015 geen toevalstreffer was.
De Britse muzikante Flo Morrissey debuteerde in 2015 op haar twintigste met het uitstekende Tomorrow Will Be Beautiful. Het is een album dat afwisselend klonk als een vergeten folkalbum uit de jaren 60 met zowel invloeden uit de Laurel Canyon folk als de psychedelische folk, een tijdloos singer-songwriter uit de jaren 70 en een folkpop album van dat moment. De Britse muzikante trok vooral de aandacht met haar bijzondere stem, die zeker niet iedereen mooi vond, maar het was voor mij vooral de zang die van Tomorrow Will Be Beautiful zo’n mooi en onderscheidend album maakte.
Flo Morrissey dook twee jaar later weer op, ditmaal op een album dat ze maakte met de op dat moment veelgevraagde muzikant en producer Matthew E. White. De Amerikaanse producer voorzag Gentlewoman, Ruby Man van het voor hem zo kenmerkende blue-eyed soul geluid en dat bleek verrassend goed te passen bij de stem van Flo Morrissey, die ook weer fraai kleurde bij de stem van Matthew E. White. Toch vond ik Gentlewoman, Ruby Man een stuk minder indrukwekkend dan Tomorrow Will Be Beautiful.
Ik zag Gentlewoman, Ruby Man vooral als een tussendoortje, waarna het lange wachten op het echte tweede album van Flo Morrissey begon. De Britse singer-songwriter liep niet veel later de eigenzinnige Britse singer-songwriter Benjamin Clementine tegen het lijf en stichtte met hem een gezin. De muzikale carrière van Flo Morrissey stond hierdoor helaas vele jaren op een laag pitje, maar vorige maand keerde ze terug. Verwarrend genoeg niet als Flo Morrissey, maar als Florence Clementine. Het heeft er voor gezorgd dat haar nieuwe album nauwelijks is opgemerkt en dat is jammer of beter gezegd doodzonde.
Met One Mile Upstream maakt Florence Clementine de belofte van haar negenenhalf jaar oude debuutalbum wat mij betreft immers volledig waar. Op haar nieuwe album keert de Britse muzikante in eerste instantie terug naar de folk. Zeker de songs die het vooral moeten doen met een akoestische gitaar en de stem van Florence Clementine herinneren aan folk die met name in de Verenigde Staten werd gemaakt in de jaren 60.
Ook wanneer de akoestische gitaar lijkt te domineren in de muziek gebeurt er van alles in de songs op One Mile Upstream, dat steeds weer de aandacht trekt met fraaie klanken en arrangementen. In een aantal gevallen zet de Britse muzikante blazers en vooral strijkers in en wanneer deze strijkers flink uitpakken verruilt One Mile Upstream, dat werd geproduceerd en gearrangeerd door Benjamin Clementine, de folk tijdelijk voor de chamber pop.
Florence Clementine heeft in muzikaal opzicht een mooi en avontuurlijk album afgeleverd, maar ook dit keer draait alles om haar stem. Vergeleken met de stem van de piepjonge Flo Morrissey klinkt de stem van Florence Clementine wat warmer en rijper, maar ze beschikt nog steeds over een bijzonder stemgeluid, waarvan je moet houden. Zeker de wat scherpere uithalen kunnen wat tegen de haren in strijken, maar wat mij betreft voorziet de incidenteel wat steviger aangezette zang het album van karakter.
Ik vind het echt onbegrijpelijk dat het vorige maand verschenen comeback album van Florence Clementine zo tussen wal en schip dreigt te vallen. Het is echt puur toeval dat ik het album tegenkwam (op Instagram nota bene), maar ik vind het echt een prachtig album en een van de meest bijzondere folkalbums van dit moment. Ik was Flo Morrissey eerlijk gezegd vergeten, maar heb Florence Clementine omarmd. Erwin Zijleman