Het was de Franse editie van The Voice die Louane ruim tien jaar geleden op de kaart zette, maar inmiddels is ze alle medekandidaten van dit tv-programma heel ver voorbij. Met een handvol albums heeft Louane zich geschaard onder het beste dat de Franse popmuziek momenteel te bieden heeft en ook haar vijfde album solo laat weer goed horen wat ze in huis heeft. De Franse muzikante verwerkt nog altijd invloeden uit het Franse chanson en uit de popmuziek van het moment en laatstgenoemde invloeden zijn op solo iets dominanter dan voorheen. Een ding is niet veranderd en dat is de mooie stem van Louane, die absoluut behoort tot de beste Franse zangeressen van het moment.
Van de populaire Franse zangeressen van het moment heb ik Zaz nog altijd het hoogst zitten, maar ze krijgt de afgelopen jaren stevige concurrentie van landgenote Louane (Emera). Laatstgenoemde is sowieso een stuk productiever, want waar Zaz de afgelopen veertien jaar slechts vijf studioalbums uitbracht, staat de teller van Louane in slechts negen jaar op hetzelfde aantal.
Het alter ego van Anne Peichert, die overigens doorbrak via de Franse versie van The Voice, is bovendien een zeer succesvol actrice. In die laatste hoedanigheid ken ik haar niet, maar de albums van Louane vind ik tot dusver allemaal goed. Op Chambre 12 (2015), Louane (2017), Joiie de Vivre (2020) en Sentiments (2022) vermengde Louane op fraaie wijze eigentijdse Franse popmuziek met invloeden uit het traditionele Franse chanson. Dat pakte met name op het titelloze album uit 2017 fantastisch uit, wat Louane een plek in mijn jaarlijst opleverde.
Louane keert deze week terug met solo (geen hoofdletter) en ook op haar vijfde album steekt de Franse muzikante in een uitstekende vorm. Op Sentiments kroop Louane weer wat dichter tegen het Franse chanson aan, maar op solo heeft de moderne Franse popmuziek weer wat aan terrein gewonnen. De Franse muzikante maakte haar nieuwe album met een waslijst aan muzikanten en een blik vol producers en dat hoor je.
Louane heeft met solo haar meest geproduceerde album tot dusver gemaakt en zoekt net wat nadrukkelijker aansluiting bij de moderne popmuziek die buiten Frankrijk wordt gemaakt. Toch is het overdreven om te stellen dat Louane haar Franse identiteit heeft verloren, wat ik hier en daar lees. Met solo heeft Louane immers niet alleen een volledig Franstalig album gemaakt, maar ook in muzikaal opzicht ademt solo de Franse popmuziek.
Een enkele keer is de elektronica wat zwaarder aangezet en wordt een beat uit de speakers getoverd, maar Louane maakt ook nog altijd popsongs die respect voor het Franse chanson laten horen. Zeker de songs op het album die het voornamelijk moeten doen met piano en de stem van Louane zitten zelfs vrij dicht tegen het Franse chanson aan.
Ik ben persoonlijk zeer verknocht aan het meer ingetogen geluid van Louane, maar ook de wat zwaarder aangezette popsongs op solo bevallen me uitstekend. In muzikaal en productioneel opzicht wordt hoorbaar vakwerk geleverd, maar ook bij beluistering van solo is het de stem van Louane die de show steelt. De Franse muzikante zingt met veel gevoel en kan zowel flink uithalen als prachtig ingetogen en hier en daar wat weemoedig zingen. Ook met solo bewijst Louane dan ook dat ze moet worden gerekend tot de beste Franse zangeressen van het moment.
Liefhebbers van wat traditionelere Franse muziek zullen het nieuwe album van Louane waarschijnlijk wat te geproduceerd, te modern en te elektronisch vinden, maar ik vind zelf dat ze de invloeden uit de popmuziek van het moment voldoende gedoseerd inzet, waardoor ook solo een typisch Louane album is geworden. De vijver met leuke Franse popmuziek leek de laatste tijd helaas wat opgedroogd, maar de laatste weken blijven de interessante albums van Franse bodem maar opduiken. Het nieuwe album van Louane hoort daar wat mij betreft zeker bij. Erwin Zijleman
