Howl van She Drew The Gun is een album dat vaker van kleur verschiet dan de gemiddelde kameleon en als het even kan doet het project van de Britse muzikante Louisa Roach dat niet alleen tussen songs maar ook binnen songs. Het zijn songs die direct aanspreken, maar die in muzikaal opzicht ook knap in elkaar steken. Het combineert mooi met de al even veelzijdige stem van Louisa Roach, die de kwaliteit van haar songs nog wat verder optilt. She Drew The Gun gaat al vier albums mee, maar met Howl moet de Britse muzikante toch echt gaan doorbreken naar een groter publiek. Ik had nog nooit van She Drew The Gun gehoord, maar wat is Howl een goed album.
Howl, het vierde album van She Drew The Gun, kwam ik de afgelopen week alleen in de nieuwsbrief van de Britse muziekwinkel Rough Trade tegen. Ondanks de opvallende naam kan ik me ook niet herinneren dat ik eerder van She Drew The Gun had gehoord, maar Howl is een opvallend album. She Drew The Gun is een project van de Britse muzikante Louisa Roach uit Liverpool, die inmiddels dus vier albums op haar naam heeft staan. De vorige drie moet ik nog beluisteren, maar ik ben inmiddels behoorlijk verslingerd geraakt aan Howl.
Het is een album waarop Louisa Roach laat horen dat ze zich met geen mogelijk in een hokje laat duwen. Howl is een album dat continu van kleur verschiet en meerdere genres bestrijkt. Het album opent met een track die in eerste instantie neigt naar indierock, maar uiteindelijk omslaat richting synthpop, terwijl de in eerste instantie wat ruwe zang van Louisa Roach langzaam maar zeker transformeert in bijna gesproken tekst. Ik heb het alleen nog maar over de openingstrack van Howl, maar hierin gebeurt al meer dan op het gemiddelde album.
Het is een openingstrack die niet alleen laat horen dat Louisa Roach qua invloeden verrassende keuzes maakt, maar bovendien duidelijk maakt dat de Britse muzikante een uitstekende zangeres is en in muzikaal en productioneel opzicht (waarvoor de van Christine & The Queens beknde Ash Workman tekende) een eigen geluid laat horen. Na de openingstrack schiet Howl nog veel meer kanten op. She Drew The Gun kan uit de voeten met 80s pop, met naar glamrock neigende songs, met triphop, met hiphop, met R&B en met nog veel meer. Het zorgt er voor dat je track na track wordt verrast door de Britse muzikante.
She Drew The Gun heeft niet alleen een album gemaakt dat verrast, maar het is ook een album dat imponeert. De kwaliteit van de uitvoering heb ik al benoemd, maar ook de kwaliteit van de songs op Howl is hoog. Het grappige van het vierde album van She Drew The Gun is dat het een album is dat op een of andere manier de hele tijd bekend klinkt, maar dat op hetzelfde moment totaal anders klinkt dan andere albums. Wanneer Howl bekend klinkt hoor ik vooral het invloeden uit het verleden, waardoor het album klinkt als een omgevallen platenkast, maar She Drew The Gun heeft ook een album gemaakt dat met beide benen in het heden staat.
Ik heb niet zo heel veel informatie over de muzikanten die hebben meegewerkt aan het album, maar in muzikaal opzicht houdt Howl je op het puntje van de stoel, waarbij ik voor de afwisseling eerst eens de ritmesectie in het zonnetje wil zetten. De stevig aangezette baslijnen en de inventieve ritmes geven de songs op het vierde album van She Drew The Gun veel energie, waarna gitaren en synths het geluid vrijwel volledig vullen, maar ook nog wat ruimte houden voor uiteenlopende accenten, waaronder een fraai psychedelische fluit.
De zang is al even divers, want Louisa Rouch is een prima popzangeres met een soulvol geluid, maar ze kan ook verdienstelijk rappen, iets waar ik niet gek op ben, maar op Howl klinkt het allemaal geweldig. Heel af en toe doet het me denken aan Raw Like Sushi, het geweldige debuutalbum van Neneh Cherry, maar She Drew The Gun laat wel horen dat het inmiddels 2024 is in plaats van 1989. En iedere keer als je naar het album van She Drew The Gun luistert hoor je weer nieuwe dingen. Een zeer aangename ontdekking. Erwin Zijleman
Howl van She Drew The Gun is verkrijgbaar via de Mania webshop: