Ik koester de eerste twee albums van de Amerikaanse muzikante Jess Jocoy, die haar muziek aan het begin van 2020 persoonlijk onder mijn aandacht bracht. Met Such A Long Way en Let There Be No Despair maakte Jess Jocoy twee prachtige rootsalbums, die deze week gezelschap krijgen van album nummer drie. Cul-De-Sac Kid doet niet onder voor zijn twee voorgangers en staat vol met zeer aansprekende en smaakvol ingekleurde songs. Ondanks het beperkte budget klinkt ook het nieuwe album van Jess Jocoy weer prachtig en de Amerikaanse muzikante maakt ook op Cul-De-Sac Kid weer diepe indruk met haar sensationeel goede stem. Wat mij betreft een van de grootste talenten binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment.
In het begin van 2020, vlak voor het uitbreken van de coronapandemie, stuurde de Amerikaanse muzikante Jess Jocoy mij haar debuutalbum Such A Long Way. Ik werd onmiddellijk verliefd op het album, waarop de muzikante uit Nashville, Tennessee, echt alles goed deed. Toen het album een paar maanden later verscheen was de wereld totaal veranderd, maar mijn liefde voor het debuutalbum van Jess Jocoy was alleen maar groter geworden.
Het album haalde aan het eind van 2020 dan ook met overtuiging mijn jaarlijstje en dat lukte twee jaar later ook het in het voorjaar van 2022 verschenen Let There Be No Despair, dat ik net als zijn voorganger schaarde onder de beste rootsalbums van de afgelopen jaren.
Op Such A Long Way en Let There Be No Despair imponeert Jess Jocoy als zangeres. De Amerikaanse muzikante beschikt over een mooie, krachtige en karakteristieke stem, maar de zang van Jess Jocoy zit ook vol gevoel, waardoor haar songs keihard binnen komen. De songs van de Amerikaanse muzikante zijn op beide albums ook nog eens fraai ingekleurd met vooral snareninstrumenten en het zijn van die songs die onmiddellijk vertrouwd klinken en die je vervolgens eindeloos wilt koesteren.
Het is daarom niet zo gek dat mijn hart vorige week een sprongetje maakte toen ik een nieuw album van Jess Jocoy tegen kwam in de lijsten met de nieuwe albums van deze week. Ik begon met torenhoogte verwachtingen aan de eerste beluistering van Cul-De-Sac Kid, maar na een paar noten wist ik al dat Jess Jocoy de verwachtingen met gemak waar zou gaan maken.
Ook op haar derde album zingt de muzikante uit Nashville weer de sterren van de hemel, wat je nog wat beter hoort wanneer je het album met de koptelefoon beluistert. Het is bijna niet te geloven en eigenlijk ook diep triest dat een geweldige zangeres als Jess Jocoy met twee prachtalbums op zak een crowdfunding campagne nodig had voor het maken van haar derde album, maar gelukkig is de campagne geslaagd.
Er kwam uiteindelijk een kleine 12.000 dollar op tafel voor het maken van Cul-De-Sac Kid en dat is niet heel veel. Het was wel genoeg om een geweldig klinkend album te maken, want het derde album van Jess Jocoy klinkt nog wat mooier dan zijn twee voorgangers. De muziek op Cul-De-Sac Kid is over het algemeen genomen subtiel en beperkt zich af en toe tot een akoestische gitaar, maar met grote regelmaat zijn ook fraaie elektrische gitaar en vioolpartijen te horen en worden bovendien bas en drums toegevoegd aan het geluid van Jess Jocoy, dat af en toe wat steviger klinkt.
Het is een warm en een verzorgd klinkend geluid, maar het is boven alles een geluid dat alle ruimte biedt aan de stem van Jess Jocoy. Dat is een wijs besluit, want de Amerikaanse muzikante behoort wat mij betreft tot de beste zangeressen binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment. De zang op haar vorige twee albums was al prachtig, maar de stem van de muzikante uit Nashville lijkt alleen maar mooier te worden.
De songs op Such A Long Way en Let There Be No Despair zijn me inmiddels zeer dierbaar en de songs op Cul-De-Sac Kid zijn zeker niet minder. Het zal inmiddels duidelijk zijn dat Jess Jocoy wederom een droom van een rootsalbum heeft afgeleverd en het is een album dat zeker zal opduiken in mijn jaarlijstje over een kleine twee maanden. Ga dat vooral horen! Erwin Zijleman