Ik heb altijd wat moeite met de albums van de Amerikaanse band Vampire Weekend, totdat alles op zijn plek is gevallen. Ook Only God Was Above Us, het vijfde album van de band, is weer een explosie van ideeën variërend van krankzinnig tot geniaal, waardoor het album zeker bij eerste beluistering een woeste roller coaster ride is. Alles moet even op zijn plek vallen, maar hierna hoor je de genialiteit in de songs, die in de meeste gevallen ook zeer aanstekelijk zijn. Het lijkt op van alles, maar uiteindelijk is ook Only God Was Above Us weer vooral een album dat het unieke stempel van Vampire Weekend draagt. Ik kom er ook dit keer te laat achter, maar ook de vijfde van de band is prachtig.
Voor mijn gevoel volgde ik de Amerikaanse band Vampire Weekend al een hele tijd niet meer, maar dat blijkt erg mee te vallen. Tot dusver besprak ik immers alle albums van de band uit New York, al ontdekte ik het in het voorjaar van 2019 verschenen Father Of The Bride pas toen aan het eind van dat jaar de jaarlijstjes werden opgemaakt.
Die geschiedenis herhaalt zich dit jaar, want het afgelopen voorjaar, na een stilte van vijf jaar, verschenen Only God Was Above Us liet ik uiteindelijk liggen en dit ondanks vooral hele positieve recensies. De critici zijn positief gebleven over het vijfde album van Vampire Weekend, want Only God Was Above Us is deze weken te vinden in heel wat jaarlijstjes. Daar valt niet zo veel op af te dingen wat mij betreft, want ook ik ben inmiddels tot de conclusie gekomen dat Only God Was Above Us niet alleen een bijzonder, maar ook een heel goed album is.
Dit voorjaar liet ik het album na een paar keer horen liggen en dat heeft alles te maken met het feit dat de band rond Ezra Koenig op haar vijfde album wel heel veel goede ideeën in haar songs heeft gestopt. De songs op het album lopen vrijwel continu over van muzikale en vocale impulsen en ook qua verwerkte invloeden is Vampire Weekend op Only God Was Above Us, dat overigens is geïnspireerd door een nieuwsbericht uit de jaren 80, zeker niet zuinig geweest.
Het begint al direct met de Beatlesque openingstrack Ice Cream Piano, waarin Vampire Weekend de invloeden van de Fab Four al snel haar eigen muzikale universum in sleept. Zoals gewoonlijk bij Vampire Weekend klinkt alles weer hopeloos aanstekelijk, maar het is dit keer wel heel veel dat uit de speakers komt. Daar moet je tegen kunnen, want er komt niet alleen een heel arsenaal aan invloeden uit de speakers, maar ook de tempowisselingen en andere bijzondere wendingen vliegen je om de oren.
Wanneer je eenmaal van de eerste schrik bent bekomen hoor je langzaam maar zeker hoe goed de songs op het album zijn. In muzikaal opzicht springt de Amerikaanse band misschien wat van de hak op de tak, maar alles zit even knap in elkaar en is even catchy. Geweldige gitaarloopjes, fascinerend drumwerk, fraai baswerk, trefzeker pianospel, prachtige synths, warmbloedige en soms woeste saxofoonbijdragen, alles heeft zijn functie en alles is raak.
Dat geldt ook voor de zang van Ezra Koenig, die na het vertrek van Rostam Batmanglij alle touwtjes in handen heeft in de band, en voor de prachtige koortjes die zijn zang verder verrijken. Ik vind Only God Was Above Us persoonlijk het mooist wanneer wat gas wordt teruggenomen, maar ook de hyperactieve songs op het album kan ik inmiddels zeer waarderen.
Bij eerste beluistering is het nog even wennen aan zoveel goede ideeën in over het algemeen genomen redelijk compacte popsongs, maar wanneer je het album een paar keer hebt gehoord, blijkt de meerwaarde van zoveel details. Only God Was Above Us laat zich dan beluisteren als een serie popsongs die steeds weer weten te verrassen en dat ook blijven doen.
Ook het volgende album van Vampire Weekend zal ik om uiteenlopende redenen vast weer laten liggen, maar ik weet inmiddels dat het goed komt wanneer aan het eind van het jaar de jaarlijstjes worden gepubliceerd en er uiteraard een plekje is voor de Amerikaanse band. Erwin Zijleman
TORSO van Soap&Skin is verkrijgbaar via de Mania webshop: