Clara Luciani houdt er van om haar albums lekker zonnig en lichtvoetig te beginnen, maar schuift uiteindelijk op richting het wat serieuzere en zwaardere werk. Dat deed ze op haar eerste twee albums en dat doet ze ook weer op haar nieuwe album Mon sang. Het zorgt ervoor dat je een album van Clara Luciani bij alle gemoedstoestanden op kunt zetten, er komt altijd wel de juiste song voor het juiste moment voorbij. Ik heb altijd het idee dat Clara Luciani met haar mooie en wat donkere stem nog veel beter kan, maar ook Mon sang is een prima album, dat in ieder geval van de subtop van de Franse popmuziek makkelijk mee kan. En die wereldplaat maakt ze echt nog wel een keer.
Ik ben sinds een week of twee compleet in de ban van het vorig jaar al verschenen album van Zaho de Sagazan, die wat mij betreft met La symphonie des éclairs een van de allermooiste Franstalige albums van de laatste jaren heeft gemaakt. Op respectabele afstand van dit fenomenale album wordt nog meer mooie muziek gemaakt in Frankrijk, bijvoorbeeld door Clara Luciani.
Deze Franse zangeres groeide op in Marseille en vond op een gegeven moment onderdak in de band La Femme. Ze werkte een tijdje samen met Benjamin Biolay, maar debuteerde in 2018 met het album Sainte-Victoire. Het is een album dat opent met een aantal hitgevoelige songs met een dansvloer vibe en een stevige electropop injectie. Leuk, maar niets bijzonders dacht ik in eerste instantie, maar ik had wel wat met de wat donkere stem van Clara Luciani. Dat was maar goed ook, want Sainte-Victoire bleek een gevarieerd album, dat nadat de dansvloer was verlaten echt steeds beter werd.
Ook op het in 2021 verschenen Cœur maakte de Franse zangeres geen geheim van haar zwak voor jaren 70 disco, wat een aantal aanstekelijke en zorgeloze songs opleverde, die we tijdens de coronapandemie goed konden gebruiken. Net als het debuutalbum van Clara Luciani was ook Cœur een album met meerdere gezichten. Wanneer de disco naar de achtergrond verdween kroop Clara Luciani een stuk dichter tegen het Franse chanson aan en werden haar songs interessanter, intenser en emotievoller.
Met Mon sang leverde Clara Luciani een week of twee geleden haar derde album af. Het recept kennen we inmiddels. Ook Mon sang opent met een aantal lekker in het gehoor liggende songs met een vleugje disco, maar ook een duidelijk Franse touch. Het klinkt heerlijk zwoel en zomers, waardoor het album misschien niet heel goed getimed is, al kunnen we de zonnestralen en zorgeloosheid ook in de winter best gebruiken.
Ook op haar derde album laat Clara Luciani horen dat ze een prima zangeres is, die je volgens mij tot op het bot zou kunnen raken met een doorleefde en melancholische Franse chanson. Net als op haar twee eerdere albums duurt het even voordat Clara Luciani de lichtvoetige klanken met een vleugje dansvloer achter zich laat, en ieder keer als ze dit lijkt te doen duikt er toch weer een beat of een zwaar aangezet geluid op, maar uiteindelijk komen toch ook de songs waarmee Clara Luciani je weet te raken met haar stem en met songs die de zonnestralen verruilen voor de weemoed.
Ook de uitstapjes naar verschillende genres die volgen kennen we van de eerdere albums van de Franse muzikante, waardoor ook Mon sang weer makkelijk een voldoende rapportcijfer haalt. Met de stem van Clara Luciani heb ik ook dit keer het idee dat er een nog veel hoger cijfer in zit, maar aan de andere kant is ook haar derde album er weer een die makkelijk vermaakt en die na een paar keer horen steeds beter wordt.
Zo imponerend als het fascinerende album van Zaho de Sargazan is het natuurlijk niet en in een enkele track vliegt Clara Luciani uit de bocht met wat kitscherige Franse pop, maar er staan een aantal bijzonder mooie songs tegenover. Het zit een beetje in de categorie Louane, voor wie ik een nog net wat groter zwak heb, maar ook Clara Luciani kan ik op zijn tijd niet weerstaan, zeker als aan het eind van het album ook Rufus Wainwright nog eens opduikt. Erwin Zijleman
