Blood On The Tracks is het vijftiende album van Bob Dylan en het is een behoorlijk donker album, dat in het teken staat van het op de klippen lopen van zijn huwelijk. In muzikaal opzicht keert Bob Dylan weer wat terug naar het geluid van zijn albums uit de jaren 60, maar Blood On The Tracks is ook een behoorlijk intens en heftig album. De songs op het album zijn lang en bieden alle ruimte aan de prachtige teksten van Bob Dylan, die er een paar jaar geleden niet voor niets de Nobelprijs voor ontving. Bob Dylan heeft meer klassiekers op zijn naam staan dan welke andere muzikant dan ook en Blood On The Tracks behoort wat mij betreft bij zijn beste albums. En misschien vind ik het wel de beste.
Er zijn niet veel muzikanten die zo’n omvangrijk en hoogstaand oeuvre hebben als Bob Dylan. De Amerikaanse muzikant, die volgend jaar zijn 84e verjaardag hoopt te vieren, debuteerde aan het begin van de jaren 60 en bracht met name in de eerste jaren van zijn carrière in sneltreinvaart albums uit die stuk voor stuk uitgroeiden tot klassiekers.
Ik heb inmiddels talloze favorieten in het omvangrijke oeuvre van Bob Dylan. Uit het huidige millennium Love And Theft, Modern Times en Rough And Rowdy Ways, uit de jaren 90 Time Out Of Mind, uit de jaren 80 Empire Burlesque, uit de jaren 70 New Morning, Before The Flood, Blood On The Tracks, The Basement Tapes en Desire en dan uit de 60 nog eens de weergaloze serie The Freewheelin' Bob Dylan, The Times They Are A-Changin', Another Side of Bob Dylan, Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited, Blonde On Blonde, John Wesley Harding en Nashville Skyline. En dan vergeet ik vast nog wel een album dat ik ook op zijn minst bovengemiddeld goed vind.
Mijn favoriete Bob Dylan album kan ik onmogelijk kiezen, maar de afgelopen weken heb ik vooral geluisterd naar Blood On The Tracks uit 1975. Het is een album dat volgde op een aantal wat voller ingekleurde albums, maar op Blood On The Tracks keert Bob Dylan terug naar het wat meer ingetogen geluid van zijn eerdere albums, al is het wel een intens album.
Blood On The Tracks, al het 15e album van de Amerikaanse muzikant, is ook een onvervalst breakup album en een van de betere in zijn soort. Toen Dylan in 1974 de studio in dook was zijn huwelijk met Sara op de klippen gelopen en dat vond zijn weerslag in de songs die hij schreef voor het album.
Bob Dylan heeft veel meer albums die werkelijk fantastisch openen, maar met Tangled Up In Blue, Simple Twist Of Fate, You're A Big Girl Now en Idiot Wind ligt de lat op Blood On The Tracks wel heel erg hoog. De eerste tracks op het album zijn echt geweldig, maar ook op het tweede deel van het album houdt Bob Dylan een hoog niveau vast. De uiteindelijke versie van het album bevat tien tracks en duurt ruim vijftig minuten.
Blood On The Tracks is vergeleken met een aantal van zijn voorgangers een redelijk ingetogen album, maar in muzikaal opzicht staat het als een huis. De vaak behoorlijk lange songs op het album klinken prachtig en totaal anders dan singer-songwriter albums zoals die tegenwoordig worden gemaakt.
Ook in tekstueel opzicht is Blood On The Tracks niet te vergelijken met de meeste albums van dit moment. De Amerikaanse muzikant propt flink wat woorden in de songs op het album en laten nog maar eens horen waarom Bob Dylan uiteindelijk zelfs de Nobelprijs voor literatuur heeft gewonnen.
Blood On The Tracks leverde in 1975 in eerste instantie gemengde reacties op, maar inmiddels zijn de critici het er wel over eens dat het een van de vele klassiekers in het oeuvre van Bob Dylan is. Ik luister niet eens zo heel vaak naar de albums van de Amerikaanse muzikant, maar als ik het doe ben ik altijd weer onder de indruk van het uit duizenden herkenbare geluid, dat voor een belangrijk deel wordt bepaald door de stem van Bob Dylan. Het is een stem waarover al van alles is gezegd, maar op Blood On The Tracks heb ik echt geen enkele moeite met de zang, die ik zeer overtuigend vind.
Over een tijdje heb ik vast weer een andere favoriet in het rijke oeuvre van Bob Dylan, maar op dit moment gaat er niets boven Blood On The Tracks, dat overigens in al zijn gedaanten is te beluisteren op More Blood, More Tracks: The Bootleg Series, Vol. 14 uit 2018. Erwin Zijleman
