De Zweedse muzikant Carl Mathson zette zijn band The Lancaster Orchestra een kleine twintig jaar geleden op de kaart met twee wonderschone albums. Vervolgens was het lang wachten op het derde album, dat in 2014 verscheen, en pas dit jaar verscheen album nummer vier. Het zijn albums die je maar tegen moet zien te komen, maar als je ze tegen komt hebben ze niet veel tijd nodig om je te overtuigen. Ook A Light That Can Brighten Up The Dark is weer een donker maar bijzonder mooi album. De muziek is prachtig en de wat weemoedige stem van Carl Mathson maakt het af. The Lancaster Orchestra is een zwaar onderschatte band, al is dat ook wel een beetje de eigen schuld van de Zweedse muzikant die de band aanvoert.
Op het Nederlandse muziekplatform MusicMeter kreeg ik vorige week de tip om eens te luisteren naar A Light That Can Brighten Up The Dark van The Lancaster Orchestra. Het is naam die me vaag bekend voor kwam en dat gevoel werd versterkt toen ik las dat de Zweedse muzikant Carl Mathson de man achter de band uit Stockholm is.
Na diep graven kwam ik uit bij With Help From Absent Friends en Never Cried Once When I Could Have, de twee albums die The Lancaster Orchestra in 2005 en 2006 afleverde. Het zijn twee albums waar ik destijds behoorlijk van onder de indruk was. Het zijn albums met Amerikaanse rootsmuziek, maar het is wel Amerikaanse rootsmuziek met een flinke portie Zweedse melancholie.
Ik bejubelde de albums in de Plato.NL nieuwsbrief die ik destijds schreef en volgens mij gingen de albums bij de helaas niet meer bestaande Plato vestiging in heel behoorlijke aantallen over de toonbank. Na het tweede album werd het echter stil rond The Lancaster Orchestra en pas in 2014 dook Carl Mathson weer op met zijn band.
Het titelloze album dat in 2014 verscheen deed qua schoonheid niet onder voor zijn twee voorgangers, maar het album kreeg helaas nog minder aandacht, waardoor ik het album niet eens heb opgemerkt. Dat zou me ook zijn overkomen met het afgelopen voorjaar verschenen A Light That Can Brighten Up The Dark, maar gelukkig kreeg ik het album door een tip alsnog op het netvlies.
Er zijn heel wat jaren verstreken sinds de eerste twee albums van The Lancaster Orchestra, maar A Light That Can Brighten Up The Dark is wat mij betreft een naadloos vervolg op die twee albums. Ook op het vierde album van The Lancaster Orchestra maken Carl Mathson en zijn medemuzikanten immers muziek die is te omschrijven als Amerikaanse rootsmuziek met een Scandinavische touch en af en toe een vleugje van de Schotse melancholie van The Blue Nile.
Het is zeer sfeervolle Amerikaanse rootsmuziek en de Zweedse muzikant heeft zijn band niet voor niets een orkest genoemd. Ook op A Light That Can Brighten Up The Dark komt een heel arsenaal aan instrumenten voorbij, maar omdat ze afwisselend worden ingezet klinkt het album meestal behoorlijk ingetogen. De bijdragen van onder andere viool, pedal steel, orgels en gitaren klinken allemaal even sfeervol, waardoor het nieuwe album van The Lancaster Orchestra warm klinkt.
Het kleurt allemaal bijzonder mooi bij de zang van Carl Mathson, die beschikt over een mooie maar ook wat weemoedig klinkende stem. Het past uitstekend bij de songs van The Lancaster Orchestra, die ook dit keer zijn voorzien van een flinke dosis Zweedse melancholie.
Het is jammer dat ook het nieuwe album van The Lancaster Orchestra weer nauwelijks wordt gepromoot, want ik weet zeker dat een brede groep liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek zal smullen van de sfeervolle klanken van de Zweedse band. Zelf ben ik steeds meer gehecht aan de weemoedige maar ook bijzonder mooie songs op het album, die de winteravonden van het moment voorzien van glans.
Het is knap hoe The Lancaster Orchestra tijdloze muziek maakt, maar toch een karakteristiek eigen geluid heeft. Een ding valt wel wat tegen en dat is dat er na tien jaar wachten slechts een klein half uur muziek op A Light That Can Brighten Up The Dark staat. Echt veel te kort om die eindeloze winteravonden mee door te komen, maar wat is het weer mooi. Erwin Zijleman