Aan het einde van het jaar is er al zoveel nieuwe muziek verschenen dat verzadiging op de loer ligt. Het geldt ook in de categorie popalbums, waarin we in 2024 zijn verwend met een aantal geweldige albums. Het is sneu voor de Britse Emily Burns, die een paar jaar geleden nog veel aandacht trok met een aantal singles, maar nu bijna wordt genegeerd. Het is niet alleen sneu, maar ook onterecht, want Die Happy is een uitstekend popalbum, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht een heel behoorlijk niveau haalt, zeker voor een debuutalbum. De songs op het album liggen ook nog eens lekker in het gehoor en er zitten een aantal zeer memorabele songs tussen. Knap debuut dus.
Er was in 2024 zeker geen gebrek aan goede popalbums en met name jonge vrouwelijke popsterren timmerden in groten getale en met heel veel succes aan de weg. De ruimte voor nieuwkomers was daarom beperkt en dat is jammer. Bij toeval kwam ik vorige week het debuutalbum van de Britse muzikante Emily Burns tegen en over dit begin november verschenen album is tot dusver nauwelijks iets geschreven.
Dat is op zich best bijzonder, want de EP’s en singles die Emily Burns in het verleden maakte waren best succesvol en een aantal van haar songs zijn zelfs vele miljoenen keren gestreamd op Spotify. Deze songs stammen voornamelijk uit 2018, dus het destijds vergaarde momentum is misschien alweer voorbij. De coronapandemie maakte in 2020 een abrupt einde aan de eerste stappen in de muziek van de jonge Britse muzikante, maar met Die Happy pakt ze de draad weer op.
Het zou jammer zijn als het debuutalbum van Emily Burns tussen wal en schip valt, want Die Happy is een album vol belofte en potentie. Het is een album met een aantal aansprekende songs, die qua sfeer en thematiek goed aansluiten bij de songs van de inmiddels zeer succesvolle collega’s van Emily Burns. Ook de Britse muzikante worstelt met het volwassen worden en kent inmiddels de pijn van een gebroken hart, waardoor haar songs een wat melancholisch karakter hebben.
Op hetzelfde moment heeft Emily Burns een heel goed gevoel voor bijzonder lekker in het gehoor liggende popsongs. Veel songs op Die Happy zouden niet misstaan op de albums van inmiddels gearriveerde popsterren en dat zegt wat over de kwaliteit van de songs van Emily Burns. De Britse muzikante beschikt ook nog eens over een stem die gemaakt is voor dit soort popsongs. De zang op Die Happy heeft nog iets spontaans en onbevangens, maar Emily Burns klinkt ook als een gelouterde popzangeres. De Britse muzikante zingt bovendien met gevoel, wat haar songs voorziet van extra lading.
Die Happy weet zich wat mij betreft te onderscheiden van andere popalbums door een zeer smaakvolle instrumentatie. De Britse muzikante omringt zich in flink wat tracks met behoorlijk subtiele klanken, waarin fraaie gitaarlijnen en dromerige synths domineren, maar ze kan ook uit de voeten met lome en ook subtiele beats en schuwt ook een piano ballad niet. Het zorgt er voor dat dit weer zo’n album is die zich als de spreekwoordelijke warme deken om je heen slaat, wat we momenteel goed kunnen gebruiken.
Het debuutalbum van Emily Burns is ook nog eens behoorlijk veelzijdig, wat knap is voor een debuutalbum. Ik was eigenlijk direct bij eerste beluistering verrast door de hoge kwaliteit van de songs op Die Happy en de songs van de Britse muzikante worden zeker niet minder wanneer je ze vaker hoort.
Door het grote aanbod in het hokje pop van jonge vrouwelijke singer-songwriters is het perspectief voor een starter wat onzeker geworden, maar op basis van de kwaliteit van Die Happy kan ik Emily Burns alleen maar een mooie toekomst voorspellen. Het zijn immers niet alleen de songs die in zeer positieve zin opvallen, maar ook in vocaal en muzikaal opzicht houdt de muzikante uit Londen zich verrassend makkelijk staande. In 2024 lijkt het niet meer te lukken, maar 2025 moet dan maar het jaar van Emily Burns gaan worden. Erwin Zijleman