Ik hou de ontwikkelingen in de popmuziek volgens mij redelijk goed bij, maar ik heb de afgelopen maanden nergens iets gelezen over A Little Blood van de New Yorkse muzikante Grace Bergere. Dat is gek, want het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante heeft alles wat nodig is om te worden overladen met superlatieven. Grace Bergere beschikt om te beginnen over een geweldige stem, die haar songs voorziet van een eigen karakter. Het is een eigen karakter dat wordt versterkt door zeer persoonlijke songs en een veelzijdig geluid dat zowel met invloeden uit de pop en rock als met invloeden uit de folk overweg kan. Het levert wat mij betreft een van de miskende muziekparels van 2024 op.
Slechts in één jaarlijstje kwam ik het album A Little Blood van Grace Bergere tegen, maar gezien de andere albums in dit lijstje, grotendeels persoonlijke favorieten, was het mij direct duidelijk dat ik op zijn minst naar het album moest luisteren. Het debuutalbum van de muzikante uit New York bleek vervolgens een enorme verrassing en bovendien zo’n albums dat het had gerechtvaardigd om nog even te wachten met mijn eigen jaarlijstje.
Ik kan nauwelijks iets vinden over de muziek van Grace Bergere en dat is niet alleen onbegrijpelijk, maar ook heel jammer, want A Little Blood weet zich wat mij betreft makkelijk te onderscheiden van de meeste albums die dit jaar zijn verschenen. Zeker bij eerste beluistering van de eerste tracks op A Little Blood deed de muziek van Grace Bergere me wel wat denken aan de albums die PJ Harvey in haar jonge jaren maakte, maar het album laat meerdere andere kanten van de muzikante uit New York horen.
In een aantal songs neemt de Amerikaanse muzikante je mee terug naar het New York van de tweede helft van de jaren 70, maar A Little Blood bevat ook een aantal folky songs die zowel uit het verleden als het heden kunnen stammen. Het album laat flarden van muziek van anderen horen, maar bij eerste beluistering van het album valt vooral de bijzondere of zelfs unieke stem van Grace Bergere op.
Het is een stem waar ik de eerste paar minuten wat aan moest wennen, maar sinds die eerste paar minuten vind ik de stem van de New Yorkse muzikante alleen maar heel erg mooi. Grace Bergere zingt op haar debuutalbum met veel gevoel, wat een serie intense en intieme songs oplevert. Het zijn songs waarin de Amerikaanse muzikante de persoonlijke thema’s niet schuwt, wat de zeggingskracht en de urgentie van haar songs verder vergroot.
Grave Bergere maakte haar debuutalbum met een beperkt aantal muzikanten en werkte bovendien samen met producer Richard Dev Greene, die een enkeling zal kennen van de New Yorkse band Pale Moon Gang. Gitaren staan centraal op A Little Blood en het zijn met enige regelmaat gitaren met lekker veel galm, wat het rock ’n roll karakter van het album versterkt, maar Grace Bergere heeft ook een folky kant, die ze verrijkt met akoestische gitaren en stemmige strijkers.
Veel songs van Grace Bergere zijn wat donkerder getint, wat perfect werkt in combinatie met de wat ruwere of juist sfeervolle klanken en de bijzondere stem van de New Yorkse muzikante, die zich moeiteloos aanpast aan de verschillende stijlen op het album. A Little Blood is een persoonlijk album met veel ruwe randjes, maar Grace Bergere laat op haar debuutalbum ook horen dat ze zeer bedreven is in het schrijven van aansprekende songs.
A Little Blood stijgt hierdoor ver boven het gemiddelde debuutalbum uit, wat het extra bijzonder maakt dat het debuutalbum van Grace Bergere het de afgelopen maanden moest doen met slechts zeer bescheiden aandacht. Grace Bergere heeft in New York de grootste moeite om de eindjes aan elkaar te knopen, wat het nog wat vervelender maakt dat haar zo goede debuutalbum niet wat meer aandacht heeft gekregen de afgelopen maanden. Ik kwam haar debuutalbum zoals gezegd maar in één jaarlijstje tegen, maar wat heeft dit lijstje het bij het juiste eind. Wat een prachtalbum! Erwin Zijleman