Black And Blue was voor mij tot voor kort een blinde vlek. Ik ken de albums ervoor en de albums erna, maar naar Black And Blue had ik nog nooit geluisterd. Het album is deze week verschenen in een luxe uitgave. De luxe editie van Black And Blue bevat een aantal bonus tracks met de andere gitaristen die de band uitprobeerde naast Ron Wood en werkelijk geweldig livemateriaal, maar het draait om het originele album, dat van een nieuwe mix is voorzien door niemand minder dan Steven Wilson. Black And Blue is een typisch Rolling Stones album, maar het is ook een album waarop de band nieuwe wegen verkent. Het was voor mij een onbekend album, maar vanaf nu een favoriet album van de band.
Ik ben thuis eerder opgevoed met de muziek van The Beatles dan met de muziek van The Rolling Stones en ook toen ik zelf muziek ging ontdekken ging mijn voorkeur in eerste instantie uit naar de muziek van The Beatles, wiens oeuvre ik al vrij snel kende. Mijn eerste kennismaking met de muziek van The Stones stamt uit 1978 toen het uitstekende Some Girls verscheen.
Na Some Girls pikte ik ook Emotional Rescue uit 1980 nog op, maar hierna begon ik aan een ontdekkingstocht naar het verleden van de roemruchte Britse band. Hierbij richtte ik me op alles dat de band tussen 1966 (Aftermath) en 1974 (It’s Only Rock ’n Roll) uitbracht. Het leverde me favoriete Stones albums als Their Satanic Majesties Request, Beggars Banquet, Let It Bleed, Get Yer Ya-Ya's Out!, Sticky Fingers, en Exile On Main St. op.
Er is precies één album dat wat tussen wal en schip viel en dat album is deze week opnieuw uitgebracht. Dat gebeurt op een enigszins onlogisch moment, want het album Black And Blue viert pas komend voorjaar de vijftigste verjaardag. Black And Blue werd opgenomen in voor de band roerige tijden. De twee albums die volgden op Exile On Main St., Goat Heads Soup en It’s Only Rock ’n Roll, werden niet zo goed ontvangen als de serie albums die er aan vooraf ging en tot overmaat van ramp keerde ook gitarist Mick Taylor de band de rug toe.
De sessies die uiteindelijk zouden leiden tot Black And Blue waren ook sessies waarmee de band een nieuwe gitarist naast Keith Richards probeerde te vinden. Harvey Mandel, Wayne Perkins, Jeff Beck, Robert A. Johnson en Ron Wood probeerden het allemaal, maar laatstgenoemde, kreeg uiteindelijk de felbegeerde baan, nadat hij in 1975 ook al op het podium had gestaan met de band.
Ik had Black And Blue nog nooit volledig beluisterd en kende op voorhand eigenlijk maar drie songs van het album: Cherry Oh Baby, Hot Stuff en Fool To Cry. De eerste vind ik niks, de middelste zozo en de laatste prachtig, maar de rest van Black And Blue was op zijn minst redelijk nieuw voor mij.
Het album is niet in de geschiedenisboeken terecht gekomen als een van de betere albums van The Rolling Stones, maar Black And Blue bevalt me eigenlijk verrassend goed. Op Black And Blue klinken de wat stevigere songs nog vol vuur en zijn de ballads ijzersterk. Black And Blue klinkt nog deels als de albums die de band aan het begin van de jaren 70 maakte, maar je hoort ook al de impulsen uit onder andere de funk die op Some Girls en Emotional Rescue verder zouden worden uitgewerkt.
De nieuwe mix van Steven Wilson klinkt werkelijk fantastisch en uiteraard is er ook veel bonusmateriaal. Zo zijn er opnames uit de sessies waarin onder andere Jeff Beck is te horen als gitarist, maar de kers op de taart vind ik de liveopnamen uit 1976. Ik zag de Stones zelf pas in de jaren 80 voor het eerst, maar in 1976 was de band echt veel beter. Met name het gitaarwerk is heerlijk, maar Mick Jagger is ook nog uitstekend bij stem.
Ondanks het geweldige livemateriaal en de waardevolle bonustracks is het originele album voor mij het meest waardevol. Black And Blue was bij mij tussen wal en schip gevallen, maar ik voeg het album alsnog toe aan het lijstje met mijn favoriete albums van de legendarische Britse band. Erwin Zijleman
A Bridge To Far van Midlake is verkrijgbaar via de Mania webshop: