Direct vanaf de eerste noten van Tomorrow’s Coffee voelt het album aan als een warm bad, zeker als je een zwak hebt voor popmuziek uit de jaren 70. De Amerikaanse muzikant James Palko neemt je als Jimmy Montague mee terug naar de jazzy popmuziek uit de jaren 70 en sleept er vervolgens flink wat soul, pop en rock bij. Hier en daar duiken flarden Steely Dan op, maar Tomorrow’s Coffee citeert ook zeker uit de archieven van de grote singer-songwriters van de jaren 70. Ondertussen loopt de temperatuur flink op en voel je je steeds lekkerder bij deze onweerstaanbare mix van zwoele en aangename klanken en broeierige en volstrekt tijdloze popsongs.
Ik had ook deze week weer een aantal hele mooie albums uit de oude doos klaar liggen voor de zondagavond, maar het album dat me het meest overtuigend mee terug nam naar de jaren 70 is gloednieuw. Het is een album dat is gemaakt door Jimmy Montague en dat is een naam die ik nog niet eerder was tegen gekomen. Ik ben vast niet de enige, want de naam is niet te vinden in de goed gevulde muziekencyclopedie van AllMusic.com en ook op de Nederlandse muzieksite MusicMeter.nl komt de naam Jimmy Montague niet voor.
Het is zo ongeveer alleen Paste Magazine dat aandacht heeft besteed aan het vorige week verschenen Tomorrow’s Coffee, waarmee de Amerikaanse muzieksite weer eens een uitstekend tipgever blijkt. Via Paste Magazine weet ik dat Jimmy Montague een project is van de Amerikaanse muzikant James Palko, die ook actief is als bassist van de Amerikaanse rockband Taking Meds. De albums van die band vond ik niet heel bijzonder, maar het soloproject van James Palko blijkt buitengewoon verslavend en wordt alleen maar lekkerder.
Als Jimmy Montague keert James Palko terug naar de jaren 70, want zo ongeveer alles op Tomorrow’s Coffee ademt de sfeer van dit decennium. Paste heeft ook voor dit album een mooie oneliner verzonnen en omschrijft Tomorrow’s Coffee als “a blanket of cool that takes Billy Joel progenies and marries them with jazz fusion, yacht rock, power-pop and bedroom lo-fi in really bountiful ways”.
Het is een redelijk trefzekere omschrijving al hoor ik naast invloeden uit de singer-songwriter muziek van de jaren 70 vooral invloeden uit de jazzy pop, soft pop, en blue-eyed soul. Ik zou het album van Jimmy Montague daarom zelf omschrijven als een album dat Michael Franks heeft gemaakt met Steely Dan, maar ook dat is een vlag die de lading maar ten dele dekt.
Zeker wanneer Jimmy Montague kiest voor jazzy popmuziek met een hoofdrol voor de piano verleidt Tomorrow’s Coffee vrijwel onmiddellijk meedogenloos met zwoele klanken, maar James Palko heeft in een aantal songs ook lekker soulvolle of juist jazzy blazers toegevoegd aan zijn muziek en gooit er bovendien met enige regelmaat een wat venijnigere gitaarsolo tegenaan.
Het doet me met grote regelmaat denken aan de muziek van Steely Dan, maar James Palko heeft het streven naar perfectie van Walter Becker en Donald Fagen vervangen door zijn liefde voor aanstekelijke popsongs. De Amerikaanse muzikant is niet vies van wat zoetige accenten met hier en daar wat strijkers en smeert nog wat extra stroop in de honingzoete koortjes vol oeh’s en ah’s en shalala’s.
James Palko heeft flink wat muzikanten uitgenodigd voor Tomorrow’s Coffee en heeft het album vervolgens zeer vakkundig geproduceerd. Met zijn wat zachte zang doet hij af en toe wel wat aan Elliott Smith denken, maar de muziek op het album van Jimmy Montague, zo te zien overigens al het derde album, is een flink stuk zonniger.
James Palko balanceert als Jimmy Montague op het dunne koord tussen kunst en kitsch, maar ook als hij kiest voor aalgladde soulpop blijft hij wat mij betreft aan de juiste kant van de streep. Je moet er zeker voor in de stemming zijn, maar als je in de stemming bent voor de zwoele 70s pop van Jimmy Montague is Tomorrow’s Coffee tien songs en een kleine veertig minuten lang intens genieten. Erwin Zijleman
De muziek van Jimmy Montague is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://jimmymontague.bandcamp.com/album/tomorrows-coffee.