Wat te denken van deze: “Jessica Says debuteerde in 2009, maar toen viel ze uit een hotelraam en brak ze haar ruggenwervel en bekken. Ze herstelde uiteindelijk en werd zelfs verpleegster uit bewondering voor de mensen die haar zo goed hebben bijgestaan. Do With Me What U Will is het tweede album van de noir-pop artiest uit Melbourne. Inspiratie komt in gelijke porties van snoepgoedpopster Britney Spears en Dory Previn.”
Het zal een hoop potentiële luisteraars afschrikken, maar het leek me eerlijk gezegd wel wat. De tweede plaat van Jessica Says is echter veel beter dan het bovenstaande suggereert. De Britney Spears ambities van de singer-songwriter uit Melbourne zijn immers zeer beperkt, waardoor Do With Me What U Will de hele speelduur aan de goede kant van de streep blijft.
De muziek van Jessica Says is experimenteler dan hierboven wordt gesuggereerd. In een aantal tracks hoor ik wat van Kate Bush of van Tori Amos (met valium) en wanneer de Australische dan toch beweegt richting de dansvloer komt ze dichter uit bij Scandinavische popprinsessen als Robyn of Annie dan bij de Amerikaanse wegwerppop van Britney Spears en consorten.
Voor de meeste songs van Jessica Says zullen de fans van wegwerppop hun neus ophalen. Jessica Says flirt met aangename ritmes en lekker vol klinkende synths, maar strijkt tegen de haren in met verrassende wendingen, donker gekleurde cello bijdragen (overigens door Jessica Says zelf gespeeld) en invloeden die niet altijd even makkelijk te benoemen zijn. Het levert een plaat op die mij zeer bevalt.
De donkere popliedjes van Jessica Says maken het je soms heel makkelijk, maar soms ook bijzonder moeilijk, wat van Do With Me What U Will een fascinerende luistertrip maakt. Het is een luistertrip die me aan van alles en nog wat doet denken, maar uiteindelijk nergens echt op lijkt.
Pop-noir wordt het op meerdere plekken genoemd en dat is een omschrijving waar ik me wel in kan vinden. De lekker in het gehoor liggende songs van Jessica Says hebben ontegenzeggelijk iets waar je vrolijk van wordt, maar de donkere zijde is nooit ver weg.
Wanneer de Australische kiest voor een organische en wat minder zwaar aangezette instrumentatie hoor je dat er een prima singer-songwriter in haar schuilt, maar ik vind Do With Me What U Will toch het leukst wanneer Jessica Says verleidt met aangename maar ook licht schurende popliedjes.
De promotietekst die me inspireerde tot het luisteren naar Do With Me What U Will zegt uiteindelijk maar heel weinig over de muziek op deze bijzondere plaat, dus ook een ieder die zich wel heeft laten afschrikken door de quote van Konkurrent adviseer ik om toch eens te luisteren naar deze heerlijk eigenwijze plaat met vele gezichten. Erwin Zijleman