Ruim drie jaar na het overigens uitstekende tussendoortje met covers (Covers) is Marika Hackman terug met een nieuw album. Ook Bigh Sigh is weer een album vol zeer persoonlijke songs, een album vol melancholie en een album waarop de mooie stem van de Britse muzikante centraal staat, maar in muzikaal opzicht slaat Marika Hackman wederom nieuwe wegen in. De songs op Big Sigh zijn in een aantal gevallen voorzien van rijke arrangementen en schuiven ook wat oprichting indierock en indiepop, maar Marika Hackman is de folk ook niet helemaal vergeten. Big Sigh staat vol met eigenzinnige en fantasierijke maar ook zeer aansprekende songs, die nog maar eens laten horen dat Marika Hackman een veel groter publiek verdient.
Ik heb inmiddels al enkele jaren een flink zwak voor de muziek van Marika Hackman. De Britse singer-songwriter dook in 2013 voor het eerst op met het zeer fraaie en slechts in kleine kring opgemerkte mini-album That Iron Taste. Het is een mini-album dat door mooie folky songs, een prachtige stem, persoonlijke teksten en songs vol eigenzinnige wendingen overliep van de belofte.
Die belofte maakte Marika Hackman helemaal waar met haar debuutalbum We Slept At Last uit 2015. Het is net als That Iron Taste een album met vooral door Britse folk beïnvloede songs, maar ook We Slept At Last is een stuk eigenzinniger dan het gemiddelde album in het genre, al is het maar door de impulsen van elektronica en de persoonlijke teksten, waarin Marika Hackman op eigenzinnige wijze de nodige demonen te lijf gaat.
Marika Hackman werd vervolgens op sleeptouw genomen door de op dat moment behoorlijk populaire Laura Marling, met wie ze in muzikaal en vocaal opzicht zeker verwant was. Het debuutalbum van Marika Hackman werd in 2017 gevolgd door het wat voller ingekleurde I’m Not Your Man, dat ook opzichtig flirtte met pop en rock, maar dat net als zijn voorganger vooral de aandacht trok met de mooie stem van de Britse muzikante en haar persoonlijke songs.
Het in 2019 verschenen Any Human Friend lag in het verlengde van de eerste twee albums, maar de songs van Marika Hackman, die dit keer in het teken van een breakup stonden, werden alleen maar knapper. De afgelopen vijf jaar moesten we het doen met het wat donker getinte Covers, waarop de muzikante uit Londen uitsluitend songs van anderen vertolkte, wat ze overigens op prachtige en wederom eigenzinnige wijze deed.
Deze week keert Marika Hackman terug met Big Sigh en dat is een album waar ik met enorm hoge verwachtingen naar uit keek. De Britse muzikante stelt me ook dit keer niet teleur, want net als alle vorige albums is ook Big Sigh een album van een zeer hoog niveau. Marika Hackman is op haar albums steeds verder verwijderd geraakt van de traditionele Britse folk en ook Big Sigh is zeker geen folkalbum.
De meeste songs op het album zijn behoorlijk vol ingekleurd en voorzien van een opvallende productie waarvoor Marika Hackman Charlie Andrew (Alt-J, Wolf Alice) en Sam Petts-Davies (Thom Yorke, Warpaint) rekruteerde. Big Sigh is, meer dan zijn voorgangers, een indierock en indiepop album, al hoor je ook de folky achtergrond van Marika Hackman nog wel en staat in de meeste songs de piano aan de basis.
Ondanks het veel vollere en ook wat steviger aangezette geluid op Big Sigh staat de stem van Marika Hackman nog altijd centraal en die stem is nog altijd prachtig. Het is een stem die aan diepte en doorleving heeft gewonnen, want goed van pas komt in de zeer persoonlijke en vaak ook behoorlijk melancholische teksten van de Britse singer-songwriter, die van haar hart geen moordkuil maakt en geen enkel thema uit de weg gaat.
Bij eerste beluistering van Big Sigh verlangde ik nog wel even terug naar de ingetogen en folky songs van Marika Hackman, maar ook op haar nieuwe album neemt ze af en toe gas terug, terwijl de voller ingekleurde songs opvallen door een veelheid aan kleuren en dimensies. Big Sigh is prachtig gearrangeerd met hier en daar flink wat blazers en strijkers of nog meer elektronica, maar de muziek en de zang zijn altijd in balans. In muzikaal opzicht is Big Sigh een spannend album dat steeds weer een net wat andere kant op gaat dan je verwacht.
Het is moedig dat Marika Hackman, die overigens buiten de strijkers en de blazers tekende voor alle instrumenten op het album, iedere keer weer andere wegen in slaat, maar ondanks het feit dat Big Sigh weer anders klinkt dan de andere albums van de Britse muzikante, is het een typisch Marika Hackman album geworden en wederom een heel goed Marika Hackman albun. Ik ben dan ook nog steeds een groot fan van de Britse muzikante en Big Sigh groeit ook nog wel even door. Erwin Zijleman
De muziek van Marika Hackman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://marikahackman.bandcamp.com/album/big-sigh-3.
Big Sigh van Marika Hackman is verkrijgbaar via de Mania webshop: