We hebben een tijd moeten wachten op het nieuwe album van Madeleine Peyroux en dat was niet voor niets. De Amerikaanse muzikante vertrouwde tot dusver vooral op de songs van anderen, maar nam voor Let’s Walk zelf de pen ter hand. Ook dit keer kon ze rekenen op wereldberoemde producers en muzikanten van naam en faam, waardoor ook haar nieuwe album weer geweldig klinkt. Madeleine Peyroux hoeft vervolgens alleen maar de sterren van de hemel te zingen en dat kun je haar wel toevertrouwen. Let’s Walk doet het fantastisch op de late avond, maar ook de rest van de dag biedt het album meer dan voldoende muzikale en vocale verleiding.
Het was voor mijn gevoel een eeuwigheid geleden dat ik voor het laatst naar nieuwe muziek van de Amerikaanse muzikante Madeleine Peyroux had geluisterd. Dat klopt ook wel, want tot deze week was haar laatste album, het naar een song van Leonard Cohen vernoemde Anthem, bijna zes jaar oud. Sindsdien heb ik nog wel naar de oude muziek van Madeleine Peyroux geluisterd, waarbij de fraaie verzamelaar Keep Me In Your Heart For A While een persoonlijke favoriet is.
De jazzy en bluesy muziek van de Amerikaanse muzikante, die wordt gedragen door haar fantastische stem, doet het bij mij vooral goed op de late avond, maar Madeleine Peyroux maakt zeker niet alleen ‘late night jazz’. De Amerikaanse muzikante brak aam het eind van de jaren 90 door met het prachtige Dreamland en de zeer succesvolle opvolger Careless Love uit 2004. Sindsdien zijn de albums van Madeleine Peyroux zeker niet minder geworden, maar wel een stuk veelzijdiger.
Het eerder genoemde Anthem uit 2018 was misschien wel de meest veelzijdige en misschien ook wel de beste van het stel en verwerkte naast invloeden uit de jazz en de blues ook volop invloeden uit de folk, soul en tijdloze singer-songwriter pop. Anthem werd ook nog eens gemaakt met een stel muzikanten van naam en faam, onder wie David Baerwald, Larry Klein en Patrick Warren, waardoor het album echt fantastisch klonk. Omdat de genoemde muzikanten ook bijdroegen aan de songs, zat het ook met de kwaliteit van deze songs wel goed op Anthem.
De covid pandemie zorgde voor een periode van rust, die Madeleine Peyroux vooral gebruikte voor het schrijven van haar eigen songs. Het deze week verschenen Let’s Walk vertrouwt voor het eerst niet op de archieven van de jazz en de Great American Songbook of op de songwriting skills van anderen. Madeleine Peyroux schreef alle songs voor haar nieuwe album, waarna Steely Dan gitarist John Herrington tekende voor de muziek.
Let’s Walk werd, net als zijn voorganger, gemaakt met een aantal geweldige muzikanten, van wie de namen misschien wat minder groot zijn dan van de muzikanten op Anthem, maar in muzikaal opzicht doen de albums niet voor elkaar onder. Ook de songs van Madeleine Peyroux vallen me zeker niet tegen en bevallen me eerlijk gezegd beter dan een volgende greep uit de Great American Songbook, dat de afgelopen jaren wel heel vaak is geraadpleegd.
Let’s Walk valt ook nog eens op door een feilloze productie, waarvoor naast John Herrington ook de onder andere van Fleetwood Mac, The Eagles en Toto bekende Elliott Scheiner aanschoof. Door het vertolken van eigen songs klinkt de muziek van Madeleine Peyroux net wat eigentijdser, al kan de mix van jazz, blues, folk, pop, soul en hier en daar wat exotische invloeden ook nog prachtig nostalgisch klinken.
In muzikaal en productioneel opzicht is het album van hoge kwaliteit, maar het sterkste wapen van Madeleine Peyroux blijft haar geweldige stem, die in het verleden meer dan eens is vergeleken met die van Billie Holiday, maar die na al die topalbums ook op zichzelf staat. Ik denk niet dat ik me de afgelopen jaren vaak heb afgevraagd waar het nieuwe album van Madeleine Peyroux toch bleef, maar nu Let’s Walk er is kan ik concluderen dat het absoluut een album is waar naar uit gekeken had moeten worden. Erwin Zijleman
