In een vol Paradiso deed Lucy Dacus op maandagavond heel veel goed. Het geluid stond voor de afwisseling eens niet op orkaansterkte, de belichting was sober maar smaakvol en de Amerikaanse muzikante had een prima band om zich heen verzameld, met violiste en toetseniste Phoenix Rousiamanis als blikvanger. Paradiso was ook nog eens gevuld met een razend enthousiast en vooral vrouwelijk publiek dat de Amerikaanse muzikante vanaf de eerste noten warm onthaalde.
Lucy Dacus heeft zelf ook veel te bieden. Ze is een wat bescheiden maar hierdoor ook innemende podiumpersoonlijkheid en beschikt over een hele mooie stem, die zowel in zeer ingetogen als in wat stevigere en uitbundigere songs uitstekend tot zijn recht komt. Op het podium klinkt haar stem minstens net zo mooi als op haar albums en dat is heel knap.
Met inmiddels vier uitstekende studioalbums en de muziek van boygenius om uit te kiezen is ook het samenstellen van een aansprekende en gevarieerde setlist geen probleem. Op de mooi opgebouwde setlist stonden een twintigtal prima songs. Haar band schakelt makkelijk tussen indiefolk, indiepop en indierock en Lucy Dacus doet dit zelf ook.
Kortom, alle ingrediënten voor een memorabele avond waren aanwezig, maar op een of andere manier bleef Lucy Dacus wat mij betreft steken op het niveau "gewoon goed". Waar dat precies aan lag weet ik niet zo goed. Misschien was het allemaal net wat te vlak, al maakte de Amerikaanse muzikante een paar keer flinke indruk met haar stem. Misschien lijken haar songs, ondanks het passen in meerdere hokjes, toch net wat teveel op elkaar. Of misschien stond ik net niet genoeg open voor Lucy Dacus. Ik weet het niet.
Het zal deels aan mij gelegen hebben, want Lucy Dacus kreeg Paradiso maandagavond makkelijk aan haar voeten en lijkt klaar voor een nog wat grotere zaal. We gaan het zien. Erwin Zijleman