Het was een paar jaar geleden ook al behoorlijk dringen in de countrypop, maar Ashley Monroe had wat mij betreft goede papieren, tot ze in 2021 wel heel erg nadrukkelijk en wat ongelukkig de afslag richting pop nam. Op het deze week verschenen Tennessee Lightning zijn invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek gelukkig weer een stuk prominenter aanwezig. De invloeden uit de country die we kennen van Ashley Monroe hebben gezelschap gekregen van invloeden uit de gospel en de soul, maar er is ook nog ruimte voor een beetje pop hier en daar. Het levert een net wat anders klinkend en wat mij betreft zeer geslaagd album op. Ashley Monroe is terug en dat is uitstekend nieuws.
Ashley Monroe probeerde op jonge leeftijd door te breken in Nashville, maar was met haar debuutalbum weinig succesvol. Ze leek veroordeeld tot een bestaan als songwriter voor anderen, maar de doorbraak kwam er uiteindelijk toch nadat ze door Miranda Lambert werd gevraagd voor het trio Piston Annies, dat werd gecompleteerd door Angaleena Presley.
Het succes van Pistol Annies gaf de gewenste solocarrière van Ashley Monroe een boost en met het in 2012 verschenen Like A Rose schaarde de Amerikaanse muzikante zich wat mij betreft onder de beloften van de countryscene in Nashville. Die belofte maakte Ashley Monroe meer dan waar met het uitstekende The Blade, dat in 2015 verscheen. Het album sloot aan bij de countrypop van dat moment, maar bevatte ruim voldoende ingrediënten uit de traditionele countrymuziek om ook liefhebbers van pure Amerikaanse rootsmuziek aan te spreken.
Met het in 2018 verschenen en door Dave Cobb geproduceerde Sparrow bevestigde Ashley Monroe haar status en leverde ze wederom een uitstekend album af. Getriggerd door het succes van Kacey Musgraves gooide Ashley Monroe het vervolgens over een andere boeg op het met veel elektronica en heel veel pop ingekleurde Rosegold uit 2021. Ik hoorde er destijds helemaal niets in, maar inmiddels is mijn mening over het album wel iets milder.
Deze week verscheen na een afwezigheid van een paar jaar door een ernstige ziekte een nieuw album van Ashley Monroe, waar ik zonder al te veel verwachtingen aan begon. Ashley Monroe heeft de ernstige ziekte inmiddels gelukkig overwonnen en laat op Tennessee Lightning horen dat iedereen die haar op basis van Rosegold al had afgeschreven hier wat te vroeg mee was.
Tennessee Lightning opent echt prachtig met I’m Gonna Run, wat wordt gedragen door het bijzondere gitaarspel van T-Bone Burnett. Het is een broeierige track met invloeden uit de gospel en die keren vaker terug op het nieuwe album van Ashley Monroe. Zeker in de wat lome tracks met invloeden uit de gospel en de soul hoor je dat de stem van de Amerikaanse muzikante zeker niet alleen is gemaakt voor countrymuziek.
Ashley Monroe had zich wat mij betreft kunnen beperken tot het soul-, country- en gospelgeluid van de eerste twee tracks, maar in de derde track duiken toch weer elektronica en wat pop op. De meeste songs op Tennessee Lightning bevatten echter vooral invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek. Het zijn songs die vaak zijn voorzien van spaarzame maar zeer trefzekere klanken, die zijn ingespeeld door flijk wat fantastische muzikanten.
De stem van Ashley Monroe blijft makkelijk overeind bij alleen wat gitaarakkoorden en klinkt dan zelfs beter dan ik van haar gewend ben. Ook in de wat voller klinkende songs slaagt Ashley Monroe er in om anders te klinken dan haar meeste collega’s, ook wanneer ze toch weer wat meer pop toelaat in haar songs, en overtuigt ze als songwriter en zangeres.
Door aan de ene kant te kiezen voor ingetogen songs met een randje gospel en aan de andere kant toch ook weer een voller popgeluid te verkennen hinkt Tennessee Lightning wat op twee gedachten, maar waar Rosegold me vier jaar geleden totaal niet pakte, vond ik vrijwel alle songs op Tennessee Lightning direct mooi. Het siert Ashley Monroe dat ze haar eigen ding doet. Dat is niet zonder risico, maar op haar nieuwe album pakt het wat mij betreft uitstekend uit. Erwin Zijleman