Ethel Cain maakte in 2022 met Preacher’s Daughter een album dat best een meesterwerk mag worden genoemd. Begin dit jaar verscheen opvolger Perverts, maar dit bleek een lastig te doorgronden album met slechts een zeer beperkt aantal aansprekende songs. Ethel Cain gooit er met Willoughby Tucker, I'll Always Love You nog een album achteraan en dit levert wel hetgeen waarop iedereen die Preacher’s Daughter koestert had gehoopt. Het is wederom een aardedonker album met vooral lange songs. Het zijn songs die flink af kunnen dwalen, maar het zijn ook songs die verrassen met uiteenlopende invloeden en echt prachtige zang. Het is met vijf kwartier muziek een lange zit, maar wat valt er veel moois te ontdekken.
Het is een druk jaar voor de fans van de Amerikaanse muzikante Ethel Cain. Eerder dit jaar verscheen immers haar tweede album Perverts, vlak voor de zomer werd haar debuutalbum Preacher’s Daughter op vinyl uitgebracht en in oktober staat ze twee keer in een uitverkocht TivoliVredenburg. Alsof het nog niet genoeg is verschijnt deze week nog een album van Ethel Cain, Willoughby Tucker, I'll Always Love You.
Terug naar het voorjaar van 2022 toen Preacher’s Daughter, het debuutalbum van het alter ego van Hayden Silas Anhedönia, verscheen. Het album kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel en groeide uiteindelijk uit tot een van de mooiste en meest indrukwekkende albums van 2022. Preacher’s Daughter maakt vijf kwartier indruk met zich langzaam voortslepende en aardedonkere songs. Het is een album met een bijna beklemmende sfeer, maar ook een album dat je af en toe op het verkeerde been zet met een bijna aanstekelijke popsong of juist met aardedonkere passages met loodzwaar gitaarwerk.
Preacher’s Daughter eindigde in 2022 hoog in mijn jaarlijstje, maar het album is me sindsdien alleen maar dierbaarder geworden. Dat laatste geldt ook wel voor het eerder dit jaar verschenen Perverts, dat ik inmiddels meer waardeer dan bij de release, maar op Perverts mis ik een groot deel van de tijd de popsongs met een kop en een staart, die Preacher’s Daughter zo indrukwekkend maakten.
Het deze week verschenen Willoughby Tucker, I'll Always Love You lijkt in meerdere opzichten weer meer op het debuutalbum van Ethel Cain. De Amerikaanse muzikante houdt niet van korte albums, want na de vijf kwartier van Preacher’s Daughter en het anderhalf uur van Perverts komt Ethel Cain wederom met vijf kwartier muziek op de proppen.
Ethel Cain vertelt op Preacher’s Daughter het beklemmende verhaal van een meisje dat wordt misbruikt in een streng religieuze gemeenschap, wegloopt, in verkeerde handen valt en uiteindelijk het leven laat. Willoughby Tucker, I'll Always Love You vertelt het verhaal dat hier aan vooraf gaat, waardoor het in tekstueel opzicht de prequel van Preacher’s Daughter is.
Ook in muzikaal opzicht zijn de twee albums verwant. Waar op Perverts vooral duistere drones waren te horen, staan op Willoughby Tucker, I'll Always Love You de songs met een kop en een staart centraal. Het zijn zich langzaam voortslepende en over het algemeen spaarzaam ingekleurde songs, al is een uitbarsting bij Ethel Cain nooit ver weg, wat haar songs voorziet van een bijzondere onderhuidse spanning.
Willoughby Tucker, I'll Always Love You is een album dat niet heel goed past bij de zomerse dagen van het moment, want Ethel Cain maakt wederom donkere muziek die het daglicht nauwelijks kan verdragen. De songs op het album zijn deels akoestisch ingekleurd, maar dikke lagen ijle synths en al even dikke lagen met gruizige gitaren zijn nooit heel ver weg.
De mix van invloeden is ook dit keer bont met inspiratie uit de slowcoew, folk, country, shoegaze en een vleugje metal. Ethel Cain neemt de tijd voor de songs op Willoughby Tucker, I'll Always Love You, die lange instrumentale passages zeker niet schuwen, waardoor uiteindelijk een substantieel deel van het album instrumentaal is. Toch is Willoughby Tucker, I'll Always Love You, veel meer dan Perverts, een album met redelijk toegankelijke songs.
De muziek op het album is echt prachtig, maar de ware betovering komt ook dit keer van de echt wonderschone stem van Ethel Cain, die kan klinken als een zwaar gedeprimeerde Lana del Rey, maar die ook indruk maakt met betoverend mooie passages. Het is een stem die op Perverts te vaak werd gemist, maar die gelukkig terug is. Perverts viel me uiteindelijk toch tegen, maar Willoughby Tucker, I'll Always Love You is van een bijzondere schoonheid. Erwin Zijleman
Willoughby Tucker, I'll Always Love You van Ethel Cain is verkrijgbaar via de Mania webshop: