Ik zag de Duitse band Kraftwerk voor het eerst in 1991 in het Utrechtse Vredenburg. Ik was tot dat moment niet zo gek op elektronische muziek, maar ondanks het feit dat de muziek van Kraftwerk voor het grootste deel uit de jaren 70 komt, zag ik in 1991 een concert dat me zowel met de muziek als met de visuele aankleding met een tijdmachine meenam naar de verre toekomst. Ik was vanaf dat moment dan eindelijk een Kraftwerk fan.
Het gevoel om naar een concert uit de toekomst te kijken had ik tien jaar geleden ook, toen de Duitse band een serie legendarische concerten gaf in het Amsterdamse Paradiso en indruk maakte met bijzondere 3D beelden en indrukwekkende vertolkingen van al haar albums, wat later dat jaar nog eens over werd gedaan in Utrecht, ter ere van de start van de Tour de France in die stad.
Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ik gisteren in de AFAS Live meer van hetzelfde zou zien, maar Kraftwerk wist wederom mijn verwachtingen te overtreffen. Dat is bijzonder, want de muziek van de Duitse band is inmiddels vele decennia oud en ik had dit jaar bovendien al flink wat visueel spektakel gezien bij concerten.
Direct vanaf de eerste noten was duidelijk dat het niet meer van hetzelfde ging worden. Het podium zag er nog net wat strakker uit dan de voorgaande keren en de kwaliteit van het scherm achter het podium was nog wat beter. De opvallende outfits van de vier leden van de band hadden tien jaar geleden nog een vaste kleur, maar kleurden nu prachtig bij het podiumpje waarop de vier tafels met synths stonden en de projecties op het scherm.
In visueel opzicht staat er nog altijd geen maat op Kraftwerk, maar ook in muzikaal opzicht wist de band te imponeren in de AFAS Live. Kraftwerk maakte in de jaren 70 muziek die zijn tijd lichtjaren vooruit was, maar de bijzondere geluiden die de band destijds uit prehistorische synths haalde zijn inmiddels gemeengoed in de elektronische popmuziek en de dansmuziek van het moment. Toch klinkt de muziek van Kraftwerk nog altijd uniek en, 50 jaar oud of niet, nog altijd verrassend fris en urgent.
Ik ben nog altijd heel benieuwd hoe de synths van de band er uitzien en wat nu precies is voorgeprogrammeerd en wat niet, maar Kraftwerk kwam gisteren zeker niet met hetzelfde geluid als tien jaar geleden op de proppen. De songs van het viertal zijn in de huidige tour deels voorzien van nieuwe arrangementen en met name de ritmes knallen uit de speakers en klinken nog beter dan ze in het verleden al deden. Het voorzag de bekende songs van nieuw elan en inmiddels klinken ze wat mij betreft beter dan op de albums.
De setlist bestaat uiteraard vooral uit de songs die we kennen van de albums uit de jaren 70 en vroege jaren 80, maar er was ook een verrassing. Halverwege de set stond, Ralf Hütter, het enig overgebleven lid van de originele bezetting van de band, stil bij het overlijden van zijn vriend Ryūichi Sakamoto en volgde een ontroerende versie van diens Merry Christmas, Mr. Lawrence. Een emotioneel moment en rustpunt in de set.
De setlist was verder zorgvuldig opgebouwd met afwisselend publieksfavorieten als Space Lab, Autobahn, The Model, Trans Europa Express en Radio Activity en net wat minder bekende songs met wat meer experiment. Het klonk allemaal fantastisch en de steeds weer net wat andere visuele aankleding bleef verbazen en imponeren. De muziek van Kraftwerk lijkt misschien eenvormig, maar de subtiele verschillen in klanken, beats en melodieën zorgen ervoor dat de band de aandacht moeiteloos twee uur vasthoudt.
Na bijna twee uur muziek verdwenen de leden een voor een van het podium, om nog een keer terug te komen voor The Robots. Ik had het van tevoren echt niet verwacht, maar ik vond Kraftwerk weer beter dan de vorige keren. De volgende keer ben ik er weer gewoon bij dus. Erwin Zijleman
De prachtige foto's zijn van Robert Kloosterman.