We Were Bodies Underwater van de Amerikaanse singer-songwriter Gemma Laurence is een album met meerdere gezichten. Een groot deel van de tijd is het een sober folkalbum met zelfs wat invloeden uit de Appalachen folk, maar de muzikante uit Brooklyn, New York, kan razendsnel naar het heden springen. Sober folky snarenwerk van de banjo wordt moeiteloos afgewisseld met een jankende pedal steel of met een gitaarsolo die je normaal alleen in rockmuziek hoort. Het maakt allemaal niet uit voor de intensiteit en schoonheid waarmee Gemma Laurence haar persoonlijke songs vertolkt. 99 van de 100 keer zou ik dit album hebben gemist, maar die ene keer gooit Gemma Laurence wederom hoge ogen.
Deze week bladerde ik weer eens door mijn jaarlijstjes van de afgelopen jaren. Ik kwam veel bekende namen tegen, waaronder een aantal namen die ook dit jaar zullen opduiken in mijn jaarlijstje, maar ik kwam ook namen tegen die ik eerlijk gezegd al lang weer was vergeten. De meest opvallende naam in dit rijtje is de naam van de Amerikaanse singer-songwriter Gemma Laurence.
De muzikante uit Brooklyn, New York, bereikte in 2022 de top drie van mijn jaarlijstje met haar tweede album Lavender en moest alleen Ethel Cain en Lera Lynn voor zich dulden. Ik was benieuwd of de Amerikaanse muzikante sinds 2022 nog van zich had laten horen en tot mijn verbazing en vreugde vond ik het deze zomer verschenen We Were Bodies Underwater.
Voor ik in ga op dit album ga ik eerst even terug naar de november 2022, toen Lavender verscheen. Op haar tweede album imponeert Gemma Laurence met zeer persoonlijke songs die vaak beginnen als akoestische folksongs, maar zich langzaam maar zeker ontworstelen aan het strakke keurslijf van de folk. De songs van de Amerikaanse muzikante lopen op Lavender over van zeggingskracht en imponeren door de emotievolle zang van Gemma Laurence.
Ik heb na het opstellen van mijn jaarlijstje in 2022 veel te weinig geluisterd naar Lavender, maar toen ik het album deze week weer eens beluisterde vond ik het direct weer prachtig. Alle reden dus om heel nieuwsgierig te zijn naar het eerder dit jaar verschenen derde album van Gemma Laurence. We Were Bodies Underwater is net als Lavender aan de korte kant met dit keer net iets meer dan een half uur muziek, maar het is wel net iets meer dan een half uur bijzonder mooi.
Heel veel veranderd is er niet. De songs van Gemma Laurence bestaan nog altijd voor een deel uit ingrediënten die herinneren aan traditioneel aandoende folk uit het verleden, zeker wanneer de banjo haar geluid bepaalt, maar hiernaast bevatten de songs van de Amerikaanse muzikante ook invloeden uit totaal andere genres, waardoor We Were Bodies Underwater razendsnel kan schakelen tussen sobere folk en vrij stevige rock, inclusief een gitaarsolo waarvoor menig hardrock gitarist zich niet zou hebben geschaamd.
Het combineren van uiteenlopende invloeden deed Gemma Laurence ook al op Lavender, maar de uitersten liggen op haar nieuwe album nog wat verder uit elkaar. Het is knap hoe Gemma Laurence een brug slaat tussen folk uit het verleden en indiefolk uit het heden en van hieruit en soms met een beetje country de connectie zoekt en vindt met indiepop en indierock. We Were Bodies Under Water is soms een puur rootsalbum, maar soms ook helemaal niet en dat is bijzonder.
Wat is gebleven is de gevoelige zang van de Amerikaanse muzikante, die ook dit keer de persoonlijke thema’s niet schuwt en af en toe tekent voor behoorlijk donkere teksten. We Were Bodies Underwater sluit hiermee goed aan op een aantal andere indie albums van jonge vrouwelijke muzikanten die het leven niet alleen door een roze bril bekijken en hun ziel graag bloot leggen.
Lavender pakte me na een paar keer horen volledig in en groeide binnen een maand uit tot een van mijn favoriete albums van het jaar en ook het nieuwe album van Gemma Laurence is hard op weg om uit te groeien tot een persoonlijke favoriet en de rek is er nog lang niet uit. Het is puur toeval dat ik het album alsnog heb ontdekt, maar wat ben ik er blij mee. Erwin Zijleman