Het kan aardig stormen op de albums van de Britse band Florence + The Machine en daar moet je tegen kunnen. Ik was er vlak na de release van Everybody Scream niet voor in de stemming, maar langzaam maar zeker wist Florence Welch me toch weer te overtuigen. Veel tracks op het album komen aan als de spreekwoordelijke mokerslag, maar de Britse muzikante verrast dit keer ook met meer ingetogen songs, die vooral op het tweede deel van het album zijn te vinden. Ik vind de net wat meer ingetogen tracks persoonlijk aangenamer dan de meest bombastische tracks op Everybody Screams, al heeft het ook wel wat als Florence + The Machine vol op het orgel gaat.
Ik heb tot dusver bijna alle albums van Florence + The Machine positief besproken, maar met het twee maanden geleden verschenen Everybody Scream wilde het in eerste instantie niet echt lukken. Op een of andere manier vond ik zowel de muziek als de zang op het nieuwe album van de Britse muzikante te intens en te zwaar aangezet.
Dat is op zich bijzonder, want Florence Welch doet op Everybody Scream geen hele andere dingen op haar vorige albums en in muzikaal opzicht is het album zelfs minder bombastisch dan zijn voorgangers. Ik hou het er maar op dat het de afgelopen twee maanden niet het juiste moment was voor muziek van Florence + The Machine.
Dat is het inmiddels wel, want de afgelopen week ben ik toch gaan houden van het nieuwe album van de band van Florence Welch. Dat lukte in eerste instantie door het beluisteren van de Chamber Version van Everybody Scream, waarop vier songs op het album een chamber pop arrangement hebben gekregen.
Het is wat mij betreft in muzikaal opzicht een interessant experiment, dat laat horen dat de stem van Florence Welch ook in een veel minder bombastische muzikale setting makkelijk overeind blijft. De reguliere versies van de songs op het album zijn niet vies van het nodige bombast, maar het komt een stuk minder zwaar over dan bij mijn eerste kennismaking met het album.
Dat geldt ook voor de zang van de Britse muzikante, die nog altijd kan uithalen als een misthoorn, maar in tegenstelling tot twee maanden geleden vind ik de zang op Everybody Scream inmiddels mooi. De meeste songs op het nieuwe album van Florence + The Machine zijn behoorlijk bombastisch en theatraal, maar het zijn ook songs met een hele bijzondere sfeer.
De songs op Everybody Scream klinken voor het overgrote deel donker, duister of zelfs spookachtig. Het heeft wat van de psychedelica uit de late jaren 60 van bijvoorbeeld Jefferson Airplane, maar ik hoor ook nog steeds raakvlakken met de muziek van Siouxsie And The Banshees. Florence Welch en haar band hebben de invloeden uit het verre verleden het heden in gesleept en doen er wat betreft bombast en theater nog een schepje bovenop.
De donkere klanken en de wat duistere sfeer op het album passen perfect bij de stem van Florence Welch, die flink kan uithalen, maar ook best vaak meer ingetogen zingt, zoals bijvoorbeeld in het prachtige en verrassend subtiel ingekleurde Buckle. Het is nog altijd heftige muziek en een stem om soms bang van te worden, maar eenmaal gewend aan Everybody Scream vind ik het een indrukwekkend album.
Het is ook een zeer persoonlijk album, want Florence Welch ging door een aantal diepe dalen, wat flink wat melancholie heeft toegevoegd aan haar toch al niet erg zonnige geluid. Ook in productioneel opzicht is Everybody Scream een indrukwekkend album, wat ook haast niet anders kan met producers als Mark Bowen, Aaron Dessner, James Ford en Mitski in de credits.
Het zorgt voor een gevarieerd geluid dat bijzonder zwaar kan zijn aangezet, maar ook bijna klassiek kan klinken of juist verrassend ingetogen. Er komt een hoop op je af bij beluistering van Everybody Scream en bij eerste beluistering vond ik het te overweldigend, maar eenmaal gewend aan het bombast van Florence + The Machine valt er veel op zijn plek. Erwin Zijleman
Everybody Scream van Florence + The Machine is verkrijgbaar via de Mania webshop: