Een paar jaar geleden leek de Rotterdamse muzikante Naaz klaar voor een nationale en misschien zelfs wel internationale doorbraak. Na twee EP’s die bol stonden van de belofte werd het echter stil rond Naaz. Deze week keert ze terug met haar debuutalbum Never Have I Ever, dat de torenhoge belofte van de EP’s van Naaz alsnog waar maakt. Meer dan waar maakt zelfs, want op haar debuutalbum zet Naaz een reuzenstap. Never Have I Ever is een geweldig indiepop albums met vooral ingetogen songs. Het zijn songs die direct aanspreken, maar het zijn ook songs vol avontuur die nog een flinke tijd door groeien. Naaz is terug van weggeweest en dat is echt geweldig nieuws.
Naaz Mohammad was jarenlang een van de grote beloften van de Nederlandse popmuziek. De jonge Rotterdamse muzikante met Koerdische wortels timmerde vanaf 2017 stevig aan de weg met frisse en aanstekelijke popsongs en bracht twee EP’s uit, die werden overladen met aandacht en superlatieven. De afgelopen twee jaar was het helaas stil rond Naaz, die de tijd nam om persoonlijke trauma’s te verwerken. Deze week keert ze terug met haar debuutalbum, Never Have I Ever.
Een paar jaar geleden zou een debuutalbum van Naaz met veel bombarie zijn onthaald, maar Never Have I Ever is deze week een toch vrij anonieme release, al begint de aandacht op gang te komen. De relatieve stilte rond het album heeft gelukkig niets te maken met de kwaliteit van het debuutalbum van Naaz, want de Nederlandse muzikante maakt, met enige vertraging, de torenhoge belofte van haar eerdere EP’s meer dan waar.
De popsongs van Naaz waren op haar debuut EP Bits Of Naaz nog wat fragmentarisch en sprongen bovendien van de hak op de tak, maar het waren op hetzelfde moment popsongs die lieten horen dat Naaz bulkte van het talent. Het springerige en fragmentarische is niet helemaal verdwenen op Never Have I Ever, maar dat is wat mij betreft juist de charme van Naaz, wiens talent de afgelopen jaren alleen maar verder is gegroeid.
Het debuutalbum van Naaz is een goed gemaakt popalbum met wat uptempo songs, maar vooral songs die zich in een wat lager tempo voortslepen. Zeker de uptempo songs schuren tegen de hitgevoelige pop aan, maar de songs van Naaz bevatten ook altijd een eigenzinnig randje, waardoor het predicaat indiepop het meest van toepassing is op Never Have I Ever.
Zeker in de zich wat langzaam voortslepende songs maakt Naaz indruk met fraai ingekleurde songs en een stem die aan volwassenheid en souplesse heeft gewonnen. Natuurlijk mag Naaz nog niet vergeleken worden met de wat mij betreft allerbesten in de indiepop, variërend van Lana Del Rey tot Phoebe Bridgers tot Taylor Swift, maar toch heb ik bij beluistering van Never Have I Ever associaties met deze groten uit de indiepop.
Naaz heeft een aantal zware jaren achter de rug. Het zijn jaren die haar in persoonlijk opzicht en als muzikant hebben gevormd. Waar de EP’s van Naaz het moesten doen met een handvol goede ideeën, worden deze goede ideeën op haar debuutalbum bijna eindeloos aaneengeschakeld.
Het prachtig geproduceerde album schakelt bijna achteloos tussen elektronisch ingekleurde songs en ingetogen akoestische songs, hier en daar versierd met strijkers. Zeker in de meer ingetogen songs zingt Naaz prachtig en hoor je goed hoe haar stem aan kracht en doorleving heeft gewonnen. Een enkele keer komen haar Koerdische roots aan de oppervlakte, maar de in het Koerdisch gezongen songs vallen zeker niet uit de toon.
Naaz werd na haar plotselinge vertrek uit de muziek vrij snel afgeschreven, maar met haar debuutalbum laat ze horen dat dat erg voorbarig was. Never Have I Ever is een album dat dertien songs lang imponeert en dat iedere keer dat je naar het album luistert weer wat indrukwekkender en eigenzinniger is. Het muziekjaar 2023 is pas net begonnen, maar met de terugkeer van Naaz hebben we het eerste niet meer verwachte cadeautje binnen. Naaz was goed in 2017, 2018 en 2019, maar in 2023 is ze van wereldklasse. Erwin Zijleman