Thin Lizzy presteerde in 1976 en 1977 op de toppen van haar kunnen en had de wereld aan haar voeten. Na een aantal inmiddels tot klassiekers uitgegroeide studioalbums was het uitbrengen van een dubbel live-album in 1978 een logische stap. Live And Dangerous was niet alleen dit logische live-album, maar groeide ook al snel uit tot het hoogtepunt in het oeuvre van de Ierse band. Het is bovendien een van de beste live-albums aller tijden. Het is het resultaat van het fraaie werk van producer Tony Visconti, die flink sleutelde aan de gemaakte opnamen, maar Thin Lizzy maakte ook indruk met een melodieus en toch ook soulvol geluid, dat flink afweek van het geluid van de gemiddelde hardrock band in de jaren 70. Een onbetwiste klassieker.
Deze week verschijnt een luxe reissue van Live And Dangerous, het eerste live-album van de Ierse rockband Thin Lizzy. Het was in 1978 mijn eerste kennismaking met de muziek van de band, nadat ik als 14-jarige de hardrock had ontdekt. Thin Lizzy klonk net wat anders dan de meeste andere bands in het genre en het geluid sprak me zo aan dat ik mijn destijds zeer bescheiden platenkast al snel vulde met alle andere albums van de band uit Dublin.
Ik luister er tegenwoordig eerlijk gezegd nauwelijks meer naar, maar ik heb altijd een zwak gehouden voor Live And Dangerous. Ik zal dan ook vast voor de bijl gaan wanneer de luxe editie van het album in de winkel ligt, al voegt de omvangrijke maar dure reissue wat mij betreft niet zo gek veel toe aan de originele versie. De luxe editie klinkt misschien net wat beter en bevat verder vooral extra live-materiaal, uit dezelfde periode en met nauwelijks afwijkende setlists. De originele versie van het album, die ook prima klinkt, blijft daarentegen een must voor iedere liefhebber van 70s hardrock.
Live And Dangerous verscheen in een periode waarin iedere zichzelf respecterende rockband een dubbel live-album uitbracht en Thin Lizzy maakte een van de allerbeste. Het is deels het resultaat van het werk van producer Tony Visconti, die nog wat sleutelde aan de ruwe opnamen, maar Thin Lizzy presteerde in 1976 en 1977 ook op de toppen van haar kunnen. Live And Dangerous werd deels in Londen, deels in Toronto en deels in Philadelphia opgenomen en werd gemaakt met de oerbezetting van de band met gitaristen Brian Robertson en Scott Gorham, drummer Brian Downey en natuurlijk bassist en zanger Phil Lynott.
Ik gaf eerder aan dat Thin Lizzy anders klonk dan de meeste andere hardrock bands van dat moment. Dat lag niet direct aan het spetterende gitaarwerk of aan of aan het solide drumwerk (uiteraard bevat Live And Dangerous een wat overbodige drumsolo, want zo hoorde het destijds), maar vooral aan de zang van Phil Lynott en aan de melodieuze baslijnen van zijn hand. De Ierse muzikant, die veel te jong overleed en zijn band meesleepte in zijn val, beschikte over een stem met meer soul dan gebruikelijk bij hardrockzangers en stuurde zijn band bovendien in de richting van net wat melodieuzere songs.
Het was een tijd geleden dat ik naar de vijf kwartier muziek van Live And Dangerous had geluisterd, maar de wat grijs gedraaide LP’s deden het nog prima, waarna het live-album van Thin Lizzy voor mij weer een feest van herkenning was. Veel 70s hardrock klinkt inmiddels wat gedateerd, maar dat geldt wat mij betreft niet voor het dubbele live-album van Thin Lizzy, de drumsolo uitgezonderd. Thin Lizzy overtuigt met heerlijk melodieuze hardrock met een hoofdrol voor het geweldige gitaarwerk van Scott Gorham en de uitstekende zang van Phil Lynott.
Thin Lizzy haalde aan het eind van de jaren 70 het toppunt van haar roem, maar hierna ging het snel mis. De band joeg er in een paar jaar minstens een handvol gitaristen doorheen, onder wie topkrachten als Gary Moore en Snowy White, en zag Phil Lynott lonken met een solocarrière, die sterk begon tot zijn door alcohol en drugs gesloopte lichaam het opgaf. Hiermee viel ook het doek voor Thin Lizzy, dat mede dankzij het geweldige live-album Live And Dangerous wordt geschaard onder de groten van de 70s hardrock. En terecht. Erwin Zijleman
