Er verschenen vorig jaar stapels albums van jonge vrouwelijke singer-songwriters, waarvan ik er zelf ook flink wat van heb bewierookt op de krenten uit de pop. Een van de allermooiste albums in het genre heb ik echter over het hoofd gezien en dat is het debuutalbum van de Utrechtse muzikante Géonne Hartman. He Went To The Sea staat vol met wonderschone folksongs, maar het zijn ook spannende folksongs die verwonderen en betoveren. De akoestische basis en de mooie stem van Géonne Hartman worden gecombineerd met fraaie accenten en verrassende wendingen, waardoor iedere track op het album diep respect afdwingt. Wat een geweldige verrassing dit album.
Het was ook het afgelopen jaar weer flink dringen in het land van de jonge vrouwelijke singer-songwriters, waardoor er, ondanks mijn grote liefde voor het genre, helaas flink wat prima albums buiten de boot vielen. Van deze albums heb ik er de afgelopen weken nog flink wat beluisterd en er zat één album tussen dat er voor mij duidelijk uit sprong. Het gaat om He Went To The Sea van de Nederlandse singer-songwriter Géonne Hartman.
Het album verscheen het afgelopen voorjaar en ik vrees dat ik er destijds hooguit vluchtig naar heb geluisterd. Het is nog veel waarschijnlijker dat ik er helemaal niet aan toe ben gekomen, want het debuutalbum van Géonne Hartman laat vrijwel onmiddellijk horen dat het een heel bijzonder album is en zeker geen dertien in een dozijn vrouwelijk singer-songwriter album.
In de openingstrack Landscape experimenteert de muzikante uit Utrecht met meerdere lagen van haar stem en wordt bovendien op bijzondere wijze elektronica ingezet. Landscape is in de basis een ingetogen folky song met mooie vocalen, maar door de elektronische accenten en ritmes en de meerdere lagen vocalen wordt het een song die de fantasie prikkelt en die je nieuwsgierig maakt naar de tracks die komen gaan.
Géonne Hartman laat in een aantal tracks op haar debuutalbum horen dat ze uit de voeten kan met redelijk sobere folksongs, maar er is bijna altijd meer dan de akoestische gitaar en de stem van de Nederlandse muzikante. Ondanks het feit dat in veel tracks gebruikt wordt gemaakt van bijzondere elektronische klanken en van extra lagen vocalen, is He Went To The Sea een gevarieerd klinkend album. Een enkele keer grijpt de Utrechtse muzikante overigens ook naar strijkers, waardoor haar muziek opeens een neoklassiek tintje krijgt.
Het siert de Nederlandse muzikante dat ze steeds weer op subtiele wijze het experiment zoekt, want zonder de avontuurlijke uitstapjes zou ze het de gemiddelde liefhebber van vrouwelijke folkies waarschijnlijk een stuk makkelijker hebben gemaakt. Zelf ben ik zeer gecharmeerd van de wijze waarop Géonne Hartman steeds weer buiten de lijntjes van de standaard folksongs kleurt.
Ik vind toevoegingen van bijzondere ritmes, wolkjes elektronica en op elkaar gestapelde vocalen meestal wat gekunsteld overkomen, maar in de songs van Géonne Hartman is iedere toevoeging functioneel. De Nederlandse muzikante betovert makkelijk met aansprekende melodieën, sfeervolle klanken en een bijzonder mooie stem, maar door alle extra’s zit je bij beluistering van He Went To The Sea op het puntje van de stoel. Dit geldt zeker voor de ruim zes minuten durende titeltrack, die zich ver buiten de kaders van de folksong beweegt en een bezwerende uitwerking heeft.
Ook in productioneel opzicht spreekt He Went To The Sea zeer tot de verbeelding. Ik had op basis van het gehoorde een producer van naam en faam verwacht, maar het album blijkt geproduceerd door Géonne Hartman en Tessa Rose Jackson, die als Someone mijn favoriete album van 2021 maakte en ook als producer indruk maakt met een album dat werkelijk prachtig uit de speakers komt.
Ik heb het afgelopen jaar torenhoge stapels met albums van jonge vrouwelijke singer-songwriters beluisterd en heb een flinke stapel van deze albums besproken op de krenten uit de pop, maar er zijn er niet veel zo creatief en spannend als het debuutalbum van Géonne Hartman. Het maakt het des te schrijnender dat ik juist dit album heb laten liggen. Ik zet hem met terugwerkende kracht in de top 10 van mijn jaarlijstje. Erwin Zijleman
