Zeker nu de dagen vooral koud en donker zijn groeit de behoefte aan een feelgood album. Zo’n album is wat mij betreft gemaakt door de Britse band Blossoms. Gary verscheen een paar maanden geleden, maar kwam pas op mijn netvlies nadat het was opgedoken in een aantal Britse jaarlijstjes. Op die notering valt niets af te dingen, want Blossoms doet op Gary eigenlijk alles goed. De band citeert nog altijd uit de archieven van de Britpop van de jaren 90 tot nu, maar doet dit keer ook een flinke greep uit de popmuziek die is gemaakt in de jaren 70 en 80. Het klinkt allemaal wat glad en weinig spannend, maar de songs van Blossoms op Gary zijn stuk voor stuk 24 karaat popsongs.
De Britse band Blossoms debuteerde in 2016 best aardig, maar het titelloze debuutalbum van de band uit Stockport, Greater Manchester, klonk ook wel een beetje als een mix van alles dat leuk was aan Britpop in de jaren 90, maar dan net wat minder goed en met enige regelmaat net over het randje van de kitsch.
Op de drie albums die volgden werd het er wat mij betreft zeker niet beter op, waardoor ik er van uit ging dat ik ook het in de herfst van 2024 verschenen Gary met een gerust hart kon laten liggen. Met name in de Britse jaarlijstjes deed het album het echter verrassend goed, waardoor ik het album er toch eens bij heb gepakt.
Voor ik toe kwam aan Gary kwam ik op Spotify uit bij het mini-album Gary’s Covers, dat ik echt verrassend leuk vind. Op dit album gaat Blossoms aan de haal met songs van onder andere Whitney Houston, The Real Thing, Radiohead, Neil Diamond, Caroline Polachek, Lady Gaga en Bob Marley en maakt het aangenaam warmbloedige versies van songs die in een aantal gevallen al te vaak zijn gecovered.
Gary’s Covers doet het uitstekend in de koude en donkere wintermaanden en dat geldt eigenlijk ook voor het album Gary. Op zich is er niet heel veel veranderd in het geluid van Blossoms sinds het debuutalbum van de Britse band. Ook op Gary citeert Blossoms stevig uit de archieven van de Britpop van de afgelopen decennia en gebruikt het zowel gitaren als synths voor het inkleuren van haar songs.
De band beperkt zich op haar laatste album overigens zeker niet tot de Britpop van bands als Suede, Arctic Monkeys, The Coral, Kasabian en noem ze maar op, maar sleept er ook andere invloeden bij. Wanneer de basloopjes swingender worden en de gitaren funky kruipt Gary ook dicht tegen de jaren 70 disco aan, terwijl de vaak wat cheesy synths het album ook een jaren 80 sfeertje geven.
Liefhebbers van ruwe gitaarbandjes zijn bij Blossoms definitief aan het verkeerde adres, want Gary is een gepolijst klinkend album dat de scherpe kantjes zorgvuldig uit de weg gaat. Op de vorige albums van de Britse band manoeuvreerden de songs van Blossoms met enige regelmaat angstvallig dicht langs de grens tussen kunst en kitsch, maar op Gary blijft het wat mij betreft aan de juiste kant van de streep.
Gary van Blossoms staat vol met tijdloze popsongs en het zijn popsongs die je na één keer horen mee kunt zingen. Het doet me af en toe aan ABC denken, maar Blossoms laat zich op Gary net zo makkelijk beïnvloeden door The Smiths, door Chic, door Blondie of door wat eigenlijk niet?
Ik ben niet altijd in de stemming voor het soort popmuziek dat Blossoms maakt, want het is wat aan de brave en gepolijste kant, maar de songs van de Britse band zijn echt heel goed en ook op de uitvoering en op de productie van James Skelly, die we kennen als lid van The Coral heb ik niets aan te merken.
Gary klinkt ook meer dan eens als de muziek die ik in de jaren 80 stiekem best wel lekker vond klinken, maar vanwege goede smaak toch maar liet liggen. Daar ben ik tegenwoordig niet meer mee bezig, zeker niet omdat ik heel blij wordt van de songs op Gary. De platenmaatschappij van Blossoms had niet veel vertrouwen meer in de band, waardoor Gary bij een piepklein label is verschenen, maar dat label slaat nu een geweldige slag met deze portie zonnestralen op muziek. Erwin Zijleman
Gary van Blossoms is verkrijgbaar via de Mania webshop: