Het is maar een enkel jaarlijstje waarin de afgelopen weken Poetry van Dehd opdook. Het vijfde album van de Amerikaanse band stond wat minder in de schijnwerpers dan album nummer vier, maar het doet er zeker niet voor onder. Integendeel, want de songs op Poetry zijn nog wat aanstekelijker en zitten ook nog net wat knapper in elkaar. Dehd maakt ook op Poetry wat nostalgisch aandoende songs met een vleugje surf en garagerock, maar de songs van de band uit Chicago staan ook met minstens één been in het heden. Laat Poetry uit de speakers komen en de zonnestralen vliegen je om de oren. Het is een heerlijke traktatie na meerdere werken zonder zon.
De eerste drie albums van de Amerikaanse band Dehd vond ik niet zo heel bijzonder, maar het in de zomer van 2022 uitgebrachte vierde album Blue Skies beviel me echt uitstekend. De band uit Chicago, Illinois, vermaakte op dit album met melodieuze en verrassend veelkleurige popsongs, die zich stuk voor stuk genadeloos opdrongen en vervolgens alleen maar leuker en verslavender werden.
Gezien mijn liefde voor Blue Skies is het best bijzonder dat ik het de afgelopen lente verschenen Poetry niet eens heb opgemerkt, terwijl het album wel degelijk is opgepikt door de nationale en internationale muziekmedia. Gelukkig dook het album de afgelopen weken ook op in een aantal jaarlijstjes, al werd Poetry gemiddeld genomen minder geroemd dan zijn voorganger.
Waar dat aan ligt begrijp ik eerlijk gezegd niet, want de popsongs van Emily Kempf, Jason Balla en Eric McGrady op Poetry zijn zeker niet minder dan die op Blue Skies en wat mij betreft zelfs beter. Het zijn nog altijd zeer aanstekelijke popsongs, die genoeg hebben aan de drie-eenheid gitaar, bas en drums. De songs van Dehd kinken daarom ook dit keer redelijk eenvoudig, al zou ik niet weten welke toevoeging de songs op het album echt zou verrijken.
Het drietal uit Chicago moet het niet hebben van muzikale hoogstandjes, maar ook Poetry klinkt weer bijzonder lekker. De muziek van Dehd doet ook op het vijfde album wat nostalgisch aan. De elementaire gitaarlijnen en de stuwende ritmesectie geven de songs van de Amerikaanse band af en toe een jaren 60 gevoel en dat wordt versterkt door de zang, zeker wanneer koortjes worden ingezet. Het heeft af en toe wat van de surfrock uit dit decennium, maar Poetry moet ook weer niet te makkelijk in een hokje worden geduwd. De songs van Dehd zijn immers ook songs van deze tijd, al klinkt de meeste indierock van het moment flink anders.
Het is knap hoe Dehd ook op Poetry weer het ene na het andere onweerstaanbaar lekkere popliedje uit de hoge hoed tovert en er bovendien voor zorgt dat ze allemaal net wat anders klinken. Naast invloeden uit de surfrock citeert Dehd wat mij betreft ook uit de archieven van de garagerock en ik hoor ook nog wel wat postpunk en shoegaze in de songs op Poetry.
Het lijkt allemaal zo makkelijk wat Dehd doet, maar als je wat beter luistert hoor je dat ook op het nieuwe album weer alles klopt en dat de songs ingenieuzer in elkaar zitten dan bij vluchtige beluistering het geval lijkt. De mooie baslijnen en het functionele drumwerk vloeien prachtig samen met de keer op keer prachtige gitaarlijnen. De muziek past prachtig bij de zang, die soms fraai meerstemmig is, en alle onderdelen zijn gevangen in de zeer trefzekere productie van Ziyad Asrar (Whitney).
Zeker als de stemmen van Emily Kempf, Jason Balla worden gecombineerd zorgt de muziek van Dehd, in ieder geval bij mij, voor een gelukzalig gevoel, dat nog sterker is dan de euforie die het vorige album van het drietal uit Chicago in 2022 opriep. Ik begrijp er dan ook niets van dat ik Poetry vorig jaar niet heb opgemerkt.
Zo aan het einde van het jaar is het af en toe wel weer eens lekker om een zomers klinkend album op te zetten en veel aangenamer dan Poetry van Dehd ben ik ze het afgelopen jaar echt niet tegen gekomen. Wat is Dehd toch een leuke band. Ga dat horen. Erwin Zijleman
De muziek van Dehd is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://dehdforever.bandcamp.com/album/poetry.
