Ik krijg bijna dagelijks interessante muziektips, maar niet vaak van een muzikante van het kaliber van Arooj Aftab, die in een interview hoog opgaf over de muziek van Chocolate Genius. Ook de Amerikaanse muziekpers was in 1998 heel erg enthousiast over Chocolate Genius. Het debuutalbum Black Music werd overladen met positieve recensies, maar het album deed helaas heel weinig. Het is doodzonde, want Black Music is inderdaad een verbluffend goed album. Het is een album dat invloeden uit uiteenlopende genres verwerkt, strooit met aansprekende songs en ook in muzikaal en vocaal opzicht nog eens razend knap in elkaar zit. Ik had nog nooit van Chocolate Genius gehoord, maar Black Music is een topalbum.
Vorige week interviewde ik de Pakistaanse muzikante Arooj Aftab, die onder andere vertelde dat ze heel erg trots is dat de door haar als een legende bestempelde Chocolate Genius is te horen op haar nieuwe album. Arooj Aftab gaf zo hoog op over deze Chocolate Genius, dat ik nieuwsgierig begon te worden naar de muzikant wiens naam ik volgens mij nog niet eerder had gehoord.
Chocolate Genius, later Chocolate Genius Inc., is een project van de Amerikaanse muzikant Marc Anthony Thompson, die in de jaren 80 twee albums onder zijn eigen naam uitbracht en tussen 1998 en 2016 muziek uitbracht onder de naam Chocolate Genius (Inc.). In 2006 maakte de Amerikaanse muzikant bovendien deel uit van de band waarmee Bruce Springsteen zijn album The Seeger Sessions naar het podium bracht.
De albums van Chocolate Genius zijn me nooit opgevallen en als ik mijn online informatiebronnen moet geloven is vooral het in 2001 verschenen Godmusic zeer de moeite waard. Omdat dit album niet is te vinden op de streaming media diensten ben ik gaan luisteren naar het album dat hierna het hoogst wordt beoordeeld en dat is het debuutalbum Black Music uit 1998.
Ik had geen idee wat ik moest verwachten toen ik het album voor het eerst afspeelde, maar gezien de achtergrond van de andere gastmuzikanten die zijn te horen op het nieuwe album van Arooj Aftab verwachte ik een jazzalbum. Dat is Black Music zeker niet, al zijn er absoluut invloeden uit de jazz te horen op het album. Chocolate Genius verwerkt op zijn debuutalbum echter ook invloeden uit de folk, R&B, gospel, blues en soul en gaat hiernaast aan de haal met invloeden uit de pop en rock.
Ik lees op het Internet dat Black Music in 1998 werd vergeleken met de muziek van Prince en Jeff Buckley. Dat hoor ik er allebei niet direct in, al heeft Black Music wel de veelzijdigheid van de albums van Prince en de urgentie van het debuutalbum van Jeff Buckley. Black Music laat zich echter ook beluisteren als een tijdloos singer-songwriter, zonder direct duidelijk relevant vergelijkingsmateriaal aan te kunnen dragen.
Black Music, dat werd gemaakt met een aantal bevriende muzikanten uit de New Yorkse muziekscene, onder wie stergitarist Marc Ribot, is een album dat direct vanaf de openingstrack een hoog niveau aantikt en dat een album lang vast weet te houden. Het album klinkt in muzikaal opzicht echt prachtig en ook de stem van Marc Anthony Thompson dringt zich eigenlijk direct op.
De grootste kracht van het album schuilt echter in de songs, die stuk voor stuk bijzonder aansprekend zijn. Het zijn songs die zich niet makkelijk in een hokje laten duwen, maar desondanks is Black Music zo’n album dat je direct bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen. Sinds de eerste kennismaking heb ik flink wat keren naar het album geluisterd en ik vind het eigenlijk alleen maar beter worden.
Black Music van Chocolate Genius kreeg in eerste instantie goede kritieken, maar het album raakte al snel in de vergetelheid. The New Yorker schreef er twee jaar geleden een mooi verhaal over en kon maar lastig begrijpen dat het nooit wat was geworden met Black Music, dat alles in zich had om uit te groeien tot een klassieker. Daar kan ik me volledig bij aansluiten, want wat is het een goed album. Grappig hoe een interview met een artiest van nu een vergeten parel van meer dan 25 jaar geleden aan de oppervlakte kan brengen, maar ik ben er echt heel blij mee. Erwin Zijleman