De Amerikaanse band Rainbow Kitten Surprise is in Nederland nog vrij onbekend, maar staat in de Verenigde Staten aan de vooravond van de grote doorbraak. Die doorbraak verdient de band rond zangeres Ela Melo, want Love Hate Music Box is een interessant album. Het is een album dat in eerste instantie wat gepolijst klinkt en vooral leunt op lekker in het gehoor liggende popmuziek, maar de muziek van Rainbow Kitten Surprise bestaat uit meerdere lagen en staat bol van de invloeden. Het klinkt allemaal heel aangenaam en aanstekelijk maar ook bijzonder, iets dat ook geldt voor de stem van Ela Melo en voor de songs van de Amerikaanse band.
Ik geef eerlijk toe dat ik in eerste instantie echt maar één reden had om te luisteren naar Love Hate Music Box van de Amerikaanse band Rainbow Kitten Surprise en dat was de vocale bijdrage van Kacey Musgraves aan de track Overtime. De engelenstem van de Amerikaanse muzikante tilt iedere willekeurige track een flink stuk op en dus ook deze, maar verder was ik niet direct onder de indruk van de muziek van Rainbow Kitten Surprise.
De band wordt met name in de Verenigde Staten een hele grote toekomst voorspeld, maar dat hoorde ik er niet direct aan af. Rainbow Kitten Surprise maakt elektronisch ingekleurde popmuziek met wat vervormde vocalen en het is popmuziek die op het eerste gehoor weinig onderscheidend is. Love Hate Music Box deed me in eerste instantie sterk denken aan de muziek van de Amerikaanse band Maroon 5 en dat is een band die absoluut een paar aardige popsongs heeft gemaakt, maar waar ik nog nooit een heel album van uit heb kunnen zitten.
Dat leek me ook voor het album van Rainbow Kitten Surprise een hele opgave, al is het maar omdat het album maar liefst 22 songs en ruim een uur muziek bevat. Dat is veel en bijna altijd te veel nieuwe muziek. De band uit Boone, North Carolina, begon me na enige gewenning echter steeds meer te verrassen en inmiddels hoor ik absoluut de potentie van Love Hate Music Box.
Ik ben nog steeds niet gek op elektronisch vervormde zang, maar het heeft op Love Hate Music Box een bijzonder effect. Bovendien hoor je dat de zangeres van de band, Ela Melo, wel degelijk kan zingen, wat wel eens anders is bij zangers en zangeressen die vertrouwen op elektronische hulpmiddelen voor hun zang. Ik ging er overigens in eerste instantie van uit dat Rainbow Kitten Surprise werd aangevoerd door een zanger, wat waarschijnlijk alles te maken heeft met het feit dat Ela Melo eerder als Sam Melo door het leven ging.
De zang op het album klinkt lekker soulvol en die soul hoor je ook in de muziek van de Amerikaanse band. Het is muziek die vooral past in het hokje pop, maar Rainbow Kitten Surprise verwerkt ook invloeden uit de zwarte muziek en uit de folk en rock in haar muziek. Het klinkt allemaal vooral aanstekelijk, maar het zit ook allemaal knap in elkaar en hoe vaker ik naar het album luister, hoe onweerstaanbaarder het wordt.
Natuurlijk klinkt het allemaal wat gelikt en voor mij ook wat te elektronisch, maar ik hoor toch ook heel veel moois in de knappe songs van de Amerikaanse band, die nog altijd klinkt als een betere versie van Maroon 5, maar ook als een soulvolle versie van The Lumineers en dat is een band die ik heel hoog heb zitten. Dat laatste hoor je overigens vooral wanneer je de folky onderlaag in de muziek van de band waarneemt.
Ook in productioneel opzicht is het album van Rainbow Kitten Surprise, tot mijn verrassing overigens al het vierde album van de Amerikaanse band, een interessant album. Ela Melo tekende deels voor deze productie, maar deed ook een beroep op Konrad Snyder en Daniel Tashian, die als technicus en producer betrokken waren bij de albums van Kacey Musgraves.
Daniel Tashian liet op Star-Crossed van Kacey Musgraves al horen dat hij ook vol voor de pop kan gaan. Dat kwam op dat album helaas niet goed uit de verf, maar op Love Hate Music Box klopt alles. Rainbow Kitten Surprise wordt zoals gezegd een grote toekomst voorspeld in de Verenigde Staten en ik begrijp dit inmiddels volledig. Erwin Zijleman