Hackney Diamonds, het nieuwe album van The Rolling Stones werd begin september aangekondigd met de single Angry, die zeker niet tegenviel. Het is wat mij betreft een van de minste tracks op Hackney Diamonds, dat een ouderwets goed album van The Rolling Stones is. Natuurlijk niet zo goed als de erkende meesterwerken van de band van heel lang geleden, maar zo energiek en gedreven als op Hackney Diamonds hoorde ik The Rolling Stones al heel lang niet meer. Mick Jagger zingt fantastisch, Keith Richards en Ron Wood vechten fraaie gitaarduels uit en Hackney Diamonds staat vol met geweldige songs. Het album is momenteel onderdeel van een flinke hype, maar op alle mooie woorden voor Hackney Diamonds valt echt maar heel weinig af te dingen.
Hackney Diamonds van The Rolling Stones is de afgelopen weken bedolven onder de aandacht in de media. Dat had aan de ene kant wel wat van een stevige hype, maar aan de andere kant hebben we het natuurlijk wel over een van de grootste rockbands uit de geschiedenis van de popmuziek. Een nieuw album van The Rolling Stones is bovendien een bijzondere gebeurtenis geworden, want heel productief is de Britse band al lang niet meer. Voor het laatste album van de band, het met covers gevulde en verrassend sterke Blue & Lonesome, moeten we bijna zeven jaar terug in de tijd, terwijl we voor het laatste studioalbum met origineel materiaal terug moeten naar A Bigger Bang, dat verscheen in de herfst van 2005, toen er overigens veel minder druk werd gedaan over een nieuw album van The Rolling Stones.
Hackney Diamonds wordt in veel recensies het beste album van de band sinds Tattoo You genoemd en dat is een album dat in de zomer van 1981 verscheen. Dat is op zich niet zo moeilijk, want na Tattoo You maakte de band er lange tijd een potje van met een stapeltje albums dat het moest hebben van hooguit twee of drie goede songs. Ik vind het altijd lastig om een nieuw album van een band te vergelijken met albums die vele decennia geleden werden gemaakt. Het is niet realistisch om van een band die inmiddels meer dan 60 jaar bestaat nog een album van het kaliber van Beggars Banquet, Let It Bleed, Sticky Fingers of Exile On Main Street te verwachten, maar het moest toch beter kunnen dan nagenoeg alle albums die de band na 1981 maakte.
Blue & Lonesome wat was dat betreft een zeer aangename verrassing in 2016, want de covers van bekende en minder bekende bluessongs klonken verrassend geïnspireerd. De inspiratie van dat album heeft de band meegenomen naar Hackney Diamonds, dat me echt uitstekend bevalt. Mick Jagger en Keith Richards vieren dit jaar hun 80e verjaardag en ook ‘jonkie’ Ron Wood is de 75 inmiddels gepasseerd, maar dat is geen moment te horen op Hackney Diamonds, dat fris en energiek klinkt. De Britse band heeft de gastenlijst dit keer gevuld met een aantal indrukwekkende namen (Paul McCartney, Elton John, Stevie Wonder, Lady Gaga), maar Hackney Diamonds is toch vooral een rock ’n roll album zonder al te veel poespas.
Waar er live inmiddels de nodige sleet zit op de stembanden van Mick Jagger en op het gitaarwerk van Keith Richards en Ron Wood, klinken de zang en het gitaarwerk op Hackney Diamonds verrassend goed. Zeker de zang van Mick Jagger heb ik al heel lang niet meer zo gedreven gehoord en laat horen dat de 80 jaar oude muzikant het nog steeds heeft. Het vuur dat zo lang geleden doofde op de albums van The Rolling Stones brandt op Hackney Diamonds weer in volle hevigheid en wat klinkt dat lekker. Ook de productie van Andrew Watt en Jagger & Richards klinkt prima en versterkt het no-nonsense geluid van het album.
Uiteindelijk draait natuurlijk alles om de songs en die zijn echt veel beter dan ik had durven dromen. Het is een serie songs die het hele oeuvre van de band bestrijkt, van broeierige ballads tot doorleefde blues en van melancholische country tot recht voor zijn raap rock ’n roll. Hackney Diamonds smaakt bij eerste beluistering naar veel meer en stelt vervolgens niet teleur. Ik was de afgelopen weken behoorlijk sceptisch in mijn verwachtingen met betrekking tot Hackney Diamonds, maar dit is eindelijk weer eens een album dat je mag verwachten van een van de grootste rockbands aller tijden.
Natuurlijk kan Hackney Diamonds zich niet meten met de onbetwiste klassiekers die de band in de jaren 60 en 70 maakte, maar is het album zoveel minder dan Tattoo You? Ik vind persoonlijk van niet (maar ik vond Tattoo You destijds echt veel minder dan Some Girls). Wat mij betreft zijn we dan ook eindelijk af van de eeuwige vergelijking met Tattoo You. Op naar het volgende album dan maar? Wat mij betref wel en het schijnt al bijna af te zijn ook. Erwin Zijleman
Hackney Diamonds van The Rolling Stones is verkrijgbaar via de Mania webshop: