Ik hoor countrymuziek en bluegrass liever wat moderner, maar ik ging drie jaar geleden genadeloos voor de bijl toek ik Jesus, Red Wine & Patsy Cline van Victoria Bailey hoorde. Het was niet anders bij eerste beluistering van A Cowgirl Rides On, dat nog wat traditioneler klinkt. De Amerikaanse muzikante laat zich dit keer beïnvloeden door jaren 50 country en bluegrass, wat een sober maar mooi ingekleurd album oplevert. Victoria Bailey heeft ook dit keer een sterke serie songs geschreven en vertolkt ze, net als op Jesus, Red Wine & Patsy Cline, gloedvol en met emotie. Binnenkort kies ik weer voor de modern klinkende countrypop, maar nu even niet.
De Californische muzikante Victoria Bailey maakte al eens twee in eigen beheer uitgebrachte albums, maar het in de herfst van 2020 verschenen Jesus, Red Wine & Patsy Cline moet gezien worden als haar officiële debuutalbum. Het is een album dat het in de Verenigde Staten behoorlijk goed deed, maar voor onze Nederlandse oren klonk Jesus, Red Wine & Patsy Cline misschien net wat te traditioneel. Ik ben normaal gesproken zelf ook niet zo gek op hele traditionele country en bluegrass, maar het album van Victoria Bailey beviel me uitstekend.
De muzikante uit Huntington Beach, California, slaagde er op Jesus, Red Wine & Patsy Cline niet alleen in om het vintage countrygeluid uit de jaren 70 fraai te reproduceren, maar bleek ook te beschikken over een stem die gemaakt is voor dit soort countrymuziek. De Amerikaanse muzikante zong met veel overtuiging, een fraaie snik en een vleugje Patsy Cline en Emmylou Harris en had mij vrijwel onmiddellijk te pakken.
De deze week verschenen opvolger A Cowgirl Rides On was daarom een van de eerste albums die ik opschreef voor een recensie deze week en ook met haar nieuwe album heeft Victoria Bailey me niet teleurgesteld. Net als zijn voorganger is A Cowgirl Rides On een behoorlijk traditioneel klinkend album, maar het is een album met een ander geluid dan zijn voorganger.
Op Jesus, Red Wine & Patsy Cline liet Victoria Bailey zich vooral inspireren door de countrymuziek uit de jaren 70, maar op A Cowgirl Rides On gaat ze nog wat verder terug in de tijd. De Amerikaanse muzikante laat zich dit keer vooral beïnvloeden door countrymuziek uit de jaren 50 en pakt er bovendien wat bluegrass van nog vroegere datum bij. Daar ben ik over het algemeen genomen nog minder gek op dan traditionele jaren 70 country, maar ook dit keer wist Victoria Bailey me vrij makkelijk te overtuigen.
Ze heeft de songs op A Cowgirl Rides On nog wat soberder ingekleurd dan op haar vorige album, want veel meer dan bas, banjo, mandoline, akoestische gitaar en viool is er niet te horen in de meeste tracks op het album. Het voorziet de songs op het album van een bijzondere sfeer, die ook herinneringen oproept aan de Appalachen folk en bluegrass revival die aan het begin van dit millennium zo populair was.
Victoria Bailey heeft de instrumentatie op haar nieuwe album teruggebracht tot de essentie, maar toch klinkt het album warm en sfeervol. Het is de verdienste van de muzikanten op het album, die elkaar prachtig aanvullen, maar het is vooral de stem van Victoria Bailey die er voor zorgt dat A Cowgirl Rides On geen moment kaal of saai klinkt. De Amerikaanse muzikante beschikt zoals eerder gezegd over een stem die gemaakt is voor dit soort muziek, maar ze biedt op haar nieuwe album net dat beetje extra dat nodig is om van een gewoon album een bijzonder album te maken.
Dat doet Victoria Bailey met haar stem, die ze af en toe subtiel maar bijzonder mooi laat ondersteunen, maar ze doet het ook met de tijdloze songs en met de mooie verhalen die ze vertelt. Ik laat dit behoorlijk traditioneel klinkende country- en bluegrassalbums als deze bijna altijd liggen, maar Victoria Bailey weet me ook met A Cowgirl Rides On weer te raken, waardoor dit album me steeds dierbaarder wordt. Er was de vorige keer in Nederland weinig aandacht voor de Amerikaanse muzikante, maar A Cowgirl Rides On verdient echt meer. Erwin Zijleman