Invloeden uit het Franse chanson vermengen met elektronische popmuziek, jazz, synthpop, psychedelische rock en de indierock van een band als Radiohead. Je moet het maar durven en je moet het maar kunnen. De Franse band Feu! Chatterton durft en kan het en levert met Palais D'argile een album af dat 70 minuten lang hopeloos intrigeert en indruk maakt. De muziek van de band uit Parijs verschiet makkelijker van kleur dan een kameleon, maar op een of andere manier klinkt alles logisch en doordacht. Palais D'argile is mijn eerste kennismaking met de muziek van Feu! Chatterton, maar het smaakt naar veel en veel meer.
Als ik kijk naar de albums uit Frankrijk die ik de afgelopen jaren heb opgepikt zijn het bovendien toch vooral Franse zuchtmeisjes en wat serieuzere vrouwelijke vertolkers van het Franse chanson die ik er uit heb gepikt. Verder ken ik het natuurlijk het oeuvre van Serge Gainsbourg behoorlijk goed en ben ik bekend met de muziek van Air en Daft Punk.
Aan de Franse zuchtmeisjes heb ik niets als vergelijkingsmateriaal bij beluistering van Palais D'argile van Feu! Chatterton, maar het Franse chanson, het werk van Serge Gainsbourg en de elektronische popmuziek uit Parijs hebben hun sporen nagelaten op het album.
Het is een album dat 70 minuten lang uitblinkt door veelzijdigheid en avontuur en het is bovendien een album dat in muzikaal en vocaal opzicht uitblinkt en dat ondanks de speelduur van 70 minuten geen slechte song bevat.
Zeker in de zang hoor je invloeden uit het Franse chanson en echo’s van de muziek van de belangrijkste Belgische vertolker van het genre, Jacques Brel. In muzikaal opzicht verkent de Franse band echter vooral andere wegen. Palais D'argile kan zwoel en jazzy klinken, maar voegt ook met grote regelmaat invloeden uit de elektronische popmuziek toe aan haar songs.
Feu! Chatterton is zeker niet kieskeurig wanneer het gaat om invloeden uit de elektronische popmuziek. Soms hoor je wat van de pioniers uit de jaren 70, soms wat van de aanstekelijke synthpop uit de jaren 80 en soms wat van de elektronische popmuziek zoals die in de jaren 90 in Parijs werd gemaakt.
Palais D'argile is echter zeker niet alleen een elektronisch album, want naast zwoele jazzy momenten, citeert de Franse band ook uit de archieven van de psychedelische rockmuziek uit de jaren 70, zoals in het fascinerende Libre.
De songs van Feu! Chatterton kunnen meerdere keren van kleur verschieten, maar op een of andere manier klinkt iedere wending logisch. Het doet me meer dan eens denken aan de latere albums van Radiohead, maar dan wel Radiohead met een Franse chansonnier als zanger en met Serge Gainsbourg achter de knoppen.
Mijn Frans is niet zodanig dat ik de teksten direct kan volgen, wat nog wat extra mysterie toevoegt aan dit bijzondere album. Palais D'argile had me direct bij eerste beluistering te pakken, maar er gebeurt zo ontzettend veel op dit album, dat je ook na meerdere keren horen nog nieuwe dingen hoort in de muziek, die ook nog eens vol passie zit, wat je met name hoort in de expressieve zang.
Het is ook een album dat beluistering met de koptelefoon verdient, zodat je goed kunt horen hoe Feu! Chatterton meerdere lagen aan elkaar weet te smeden en dat zo knap doet dat ook een song van ruim 9 minuten nog niet te lang duurt.
Palais D'argile zal in de smaak vallen bij liefhebbers van het Franse chanson in een eigenzinnig jasje, maar ook liefhebbers van avontuurlijke pop- of rockmuziek moeten absoluut eens luisteren naar dit verrassend veelzijdige en wat mij betreft ook verrassend goede album. Erwin Zijleman
Palais D'argile van Feu! Chatterton is verkrijgbaar via de Mania webshop: