De rockabilly albums van Imelda May vond ik nooit bijzonder, maar het vier jaar verschenen Life. Love. Flesh. Blood was een waar meesterwerk. 11 Past The Hour mist de finesse van zijn voorganger, maar is nog altijd een prima album, waarop de Ierse zangeres wederom haar zangkusten etaleert. De songs op het album zijn soms wat te gepolijst, maar er valt ook veel moois te ontdekken op het album. Na een breakup album komt Imelda May op de proppen met een album dat in ieder geval aanvoelt als een feelgood album. Het is niet altijd even bijzonder en soms zelfs wat gewoontjes, maar de Ierse muzikante blijft een geweldige zangeres en songwriter.
De Ierse singer-songwriter Imelda May brengt al sinds het begin van het huidige millennium albums uit, maar lange tijd was ik niet overtuigd van haar kwaliteiten. Dat veranderde in 2017 toen het werkelijk prachtige Life. Love. Flesh. Blood verscheen. Op dit wat weemoedige breakup album maakte Imelda May wat mij betreft diepe indruk.
Dat was deels de verdienste van topproducer T-Bone Burnett en geweldige muzikanten als Marc Ribot, Patrick Warren, Carl Wheeler, Jay Bellerose, Jools Holland en Jeff Beck, maar de Ierse muzikante deed zelf ook een flinke duit in het zakje door zich als een volleerd crooner te manifesteren.
Bijna vier jaar na Life. Love. Flesh. Blood is Imelda May terug met een nieuw album. 11 Past The Hour moet het doen zonder een topproducer als T-Bone Burnett en ook de lijst gastmuzikanten is een stuk minder indrukwekkend dan de vorige keer, al zijn gastbijdragen van Noel Gallagher, Miles Kane en Ron Wood natuurlijk niet voor iedereen weggelegd.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: 11 Past The Hour maakt niet zo’n verpletterende indruk als zijn voorganger, maar het is een prima album met een paar uitschieters.
Imelda May is op haar nieuwe album (gelukkig) niet teruggekeerd naar het rockabilly geluid van haar eerste albums, maar laat wederom horen dat ze een geweldig crooner is. Ze doet dit met een stem die af en toe wat heeft van Pretenders zangeres Chrissie Hynde, maar Imelda May is een veel betere zangeres.
Op hetzelfde moment zorgt de rock ’n roll in haar stem er voor dat 11 Past The Hour klinkt als het album van een crooner, maar dan vaak wel wat minder zoetsappig. Die rock ’n roll hoor je hier en daar ook in de instrumentatie. Direct in de openingstrack zwellen de strijkers stevig aan, maar je hoort ook mooie gitaarlijnen en een solo waarin de gitaren even mogen ontsporen.
11 Past The Hour mist de pure klasse van T-Bone Burnett en de souplesse van de muzikanten die hij voor het vorige album van Imelda May wist te strikken, maar de productie en instrumentatie zijn ook op het nieuwe album van de Ierse zangeres in orde.
Waar Life. Love. Flesh. Blood vooral Amerikaans klonk, klinkt 11 Past The Hour een stuk Britser en waar Imelda May op haar vorige album de Amerikaanse rootsmuziek omarmde, hoor ik dit keer toch vooral soul en pop met hier en daar een uitstapje richting classic rock.
Hier en daar is het me wat te gelikt of zelfs zoetsappig, maar laat Imelda May wel horen dat ze ook de concurrentie met bijvoorbeeld Adele aan kan als het moet. De wat stevigere songs op het album bevallen me net wat beter, al had het allemaal best wat ruwer of puurder gekund en ben ik niet zo gek op classic rock.
Waar Life. Love. Flesh. Blood er in slaagde om de luisteraar diep te raken, is het nieuwe album van Imelda May vooral een album dat lekker weg luistert, met hier en daar een flinke uitschieter naar boven.
Ook de sfeer op het album is anders dan dat op de zo goede voorganger, want Imelda May heeft de diepe dalen van Life. Love. Flesh. Blood achter zich gelaten en viert het leven weer. Ik wil de Ierse zangeres absoluut geen nieuw liefdesverdriet toewensen, maar Imelda May doet er wel goed aan om voor haar volgende album weer op zoek te gaan naar een topproducer en naar muzikanten die wat subtieler kunnen spelen. Ondertussen is 11 Past The Hour zoals gezegd een prima album, maar de vorige was echt veel beter. Erwin Zijleman