Mijn interesse werd gewekt door de bijdrage van Phoebe Bridgers aan het debuut van Luminous Kid, maar deze bijdrage blijft beperkt tot een paar gesproken zinnen. We moeten het verder doen met de Zweedse fotograaf en muzikant, die zeker geen wonderen verricht als gitarist of als zanger, maar op een of andere manier heeft zijn debuut at the end of the dream iets bijzonders. De ingetogen en folky songs op het album hebben iets charmants, terwijl de rijker ingekleurde songs op het album iets sprookjesachtigs hebben. De Zweedse muzikant slaagt er in om een bijzonder geluid te creëren dat soms rammelt, maar minstens even vaak verbaast. Ik vind het mooi.
In de derde track van het debuutalbum van Luminous Kid duikt opeens Phoebe Bridgers op. Ik ging er daarom van uit dat Phoebe Bridgers na Christian Lee Hutson en Claud een nieuwe protegee had gevonden, maar het ligt toch anders.
Luminous Kid is het alter ego van de Zweedse fotograaf en kunstenaar Olof Grind. Deze Olof Grind maakte de fraaie foto die op de cover van Punisher, het tweede album van Phoebe Bridgers, prijkt. Na de sessie waarin de foto’s werden gemaakt nodigde Phoebe Bridgers de Zweedse fotograaf uit voor een feestje in het huis van Conor Oberst, waarna hij de song Mountain Crystals schreef, de song waaraan Phoebe Bridgers spoken word bijdraagt.
Olof Grind is zoals gezegd fotograaf en kunstenaar, maar tijdens een lange reis door Zuid-Amerika kocht hij een gitaar en schreef hij zijn eerste songs, die vooral gingen over de acceptatie van zijn seksualiteit en over het slagen en het mislukken van relaties. Op het Zweedse platteland werden de songs vervolgens opgenomen en nu ligt er dan het debuutalbum van Luminous Kid, at the end of the dream (geen hoofdletters).
Het is een album dat ik vooral heb opgepikt vanwege de, overigens zeer beperkte, bijdrage van Phoebe Bridgers en het is ook een album dat ik in eerste instantie weer snel terzijde had geschoven. Olof Grind maakt prachtige foto’s, maar hij is geen geweldig gitarist en ook geen groot zanger.
Ook als songwriter maakt de Zweedse fotograaf, kunstenaar en muzikant niet direct een onuitwisbare indruk, maar op een of andere manier had het album me toch geraakt, waardoor ik het er na de eerste afwijzing toch weer snel bij pakte.
Het debuut van Luminous Kid slaagt er immers in om een hele bijzondere sfeer te creëren en het is een sfeer die de tekortkomingen op het album fraai maskeert en uiteindelijk compenseert.
De songs van Luminous Kid beginnen bij wat getokkel op de akoestische gitaar en de half gezongen en half gesproken teksten van de Zweedse muzikant. Het zijn songs die zich in de basis hebben laten beïnvloeden door de folky singer-songwriters uit de jaren 70, maar ik hoor heel af en toe ook wel wat van Elliot Smith, maar dan zonder het grootste deel van de persoonlijke misère en meestal met een zonniger en sprookjesachtiger geluid.
Het klinkt aangenaam, maar als Luminous Kid volledig vertrouwd zou hebben op de eenvoudige basis, zou zijn album waarschijnlijk snel gaan zijn vervelen. De Zweedse muzikant heeft daarom van alles toegevoegd aan zijn geluid dat zowel sober als overvol kan klinken.
Atmosferische elektronica zorgt voor een wat dromerige sfeer, die verder wordt versterkt door natuurgeluiden en andere geluiden, blazers en extra lagen vocalen. Hier en daar klinkt at the end of the dream bijna bombastisch of zelfs overdadig, maar het blijft op hetzelfde moment ook een album dat beelden van een kampvuur op een mooie zomeravond ergens aan een Zweeds meertje oproept.
Het debuut van Luminous Kid is voor mij uiteindelijk vooral een album dat bestaat uit delen die allemaal hun beperkingen hebben, maar door de som der delen wordt het opeens een fraai beeldend, sfeervol en bij vlagen fascinerend album dat ik iedere keer weer net wat beter vind. Olof Grind is een veelgevraagd en gerespecteerd fotograaf, maar ook als muzikant slaagt hij er in om op te vallen en uiteindelijk te overtuigen. Erwin Zijleman