Ik begin iedere week weer met een flinke stapel nieuwe releases, maar weet meestal op voorhand wel welke albums ik uiteindelijk ga bespreken en welke niet. SEIS van Mon Laferte zag ik geen moment aankomen, maar het is een album dat bij de eerste noten iets met me deed. Eerst vanwege de zonnige Mexicaanse klanken, later door de intense en gepassioneerde vocalen van de Chileense muzikanten en het bonte klanken- en stijlen palet op het album. Mon Laferte laat horen hoe rijk de Mexicaanse volksmuziek is en zorgt op hetzelfde moment voor verrassend vaak terugkerend kippenvel. Absoluut buiten mijn comfort zone, maar ook zeer indrukwekkend.
Ook deze week is weer een week met heel veel releases, maar het is ook een week waarin er op voorhand weinig albums direct uitsprongen en bovendien een week waarin de vaste waarden grotendeels ontbreken. Ik vind dit persoonlijk de leukste weken, want het kan echt alle kanten op gaan en dat gaat het ook deze week.
SEIS van Mon Laferte zou ik normaal gesproken waarschijnlijk niet snel hebben opgepakt, want het is een album dat zich enigszins buiten mijn comfort zone beweegt. Het is een album dat me in eerste instantie vooral aansprak omdat het beelden op het netvlies tovert van een omgeving die ver is verwijderd van de kleine wereld waarin we ons noodgedwongen al ruim een jaar begeven, maar het is inmiddels ook een album dat me steeds dieper raakt.
Mon Laferte was voor mij een nieuwe naam, maar de in Chili geboren zangeres en actrice is in haar eigen land en in een groot deel van de rest van Zuid- en Midden-Amerika al een hele tijd een ster, wat haar Latin Grammy’s heeft opgeleverd. Het is bovendien een geëngageerde ster die geen blad voor de mond neemt en op bijzondere wijze aandacht heeft gevraagd voor met name de rechten van vrouwen.
In muzikaal opzicht heeft de Chileense muzikante vooral de Latin pop en rock verkend, maar op SEIS duikt ze diep in de traditionele Mexicaanse folk. Mon Laferte woont al een tijd in Mexico, maar verhuisde voor haar laatste album naar het platteland. In Tepoztlán ontdekte ze niet alleen het plattelandsleven, maar ook de Mexicaanse folk of beter gezegd volksmuziek.
Het is een genre waarin ik niet of nauwelijks thuis ben, maar het blijkt op SEIS een bont en veelkleurig palet aan stijlen en genres, die ik verder niet met name zal noemen, want ik hoorde ze allemaal voor het eerst. SEIS is hierdoor een zeer veelzijdig album, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht steeds weer nieuwe wegen in slaat.
Een aantal tracks op het album laten de Mexicaanse muziek horen die we ook wel kennen van Amerikaanse bands als Los Lobos, maar andere tracks schuiven voor mij op richting Braziliaanse bosa nova of richting zwaar georkestreerde filmmuziek. Ik ben er zoals gezegd niet in thuis, dus de muziek moet voor mij spreken en dat lukt heel aardig.
Ik vind niet alle uithoeken van de Mexicaanse volksmuziek even mooi of aansprekend, maar het overgrote deel van SEIS luistert lekker weg en neemt je mee terug naar andere werelden en vervlogen tijden. Zowel in muzikaal als in productioneel opzicht klinkt het prachtig en lekker vol, maar het album overtuigt toch het meest door de zang van Mon Laferte.
Zeker op het eerste gehoor vond ik de stem van de Chileense zangeres wat vreemd, maar het went snel en als je eenmaal gewend bent geraakt aan de zang op het album wordt deze steeds mooier en indringender. Mon Laferte vertolkt haar songs met hart en ziel en stort uiteenlopende emoties over je uit. De ene keer zingt ze gevoelig en fluisterzacht, de volgende keer overstemt ze met orkaankracht alle aangerukte strijkers en blazers.
Het zijn vocalen die de songs op SEIS voorzien van passie en die passie knalt werkelijk uit de speakers. SEIS van Mon Laferte valt zoals gezegd wat buiten mijn comfort zone, maar ik keer toch verrassend vaak terug naar dit indrukwekkende album dat stiekem ook de zomer alvast in huis haalt. Erwin Zijleman