De naam Flyte zei me op voorhand niets, maar binnen een paar minuten was ik gegrepen door de muziek van de band uit Londen. Het is muziek die begint bij afwisselend The Beatles en The Byrds, maar die vervolgens opschuift in de tijd. Flyte verleidt meedogenloos met prachtige harmonieën, maar fascineert ook met fraai gearrangeerde songs vol avontuur. Het klinkt in eerste instantie als een omgevallen platenkast met grote namen als The Beatles, The Byrds, CSN, ELO en Crowded House, maar hoe vaker je naar dit bijzondere album luistert hoe meer er op zijn plek valt, waarna het album ook nog eens extra lading krijgt door de teksten waarin het stranden van een liefdesrelatie wordt verwerkt.
Bij een albumtitel als This Is Really Going To Hurt verwachtte ik eerlijk gezegd een aanslag op de oren, maar de titel slaat in ieder geval niet op de muziek op het album. Het zal slaan op de teksten, want het tweede album van Flyte is een breakup album dat volgt op het stuklopen van de lange relatie van de voorman van de band. Het voorziet de songs op het album van de nodige melancholie, maar het is ook een album vol memorabele songs die liefhebbers van dit soort popmuziek zielsgelukkig maken.
This Is Really Going To Hurt van Flyte wordt vooralsnog vooral vergeleken met de muziek van een band als Fleet Foxes, maar dat is zeker niet de enige invloed die ik hoor op het album. Invloeden uit de indie-folk spelen absoluut een rol op het album, maar Flyte dompelt zichzelf toch vooral onder in de jaren 70.
Zeker in de wat uitbundigere songs op het album, die minder zwaar leunen op mooie harmonieën en folky gitaren, zijn invloeden van het werk van The Beatles en het solowerk van Fab Four duidelijk hoorbaar, maar invloeden van bands die zich ook stevig hebben laten inspireren door het werk van The Beatles zijn misschien nog wel beter hoorbaar.
Hierbij denk ik absoluut aan de muziek van 10cc en hier en daar ook aan Electric Light Orchestra, maar invloeden van de Australische bands Split Enz en Crowded House en invloeden van de volslagen onbekende wereldband Cotton Mather zijn nog veel duidelijker.
In een aantal songs kun je de jaren 70 nostalgie met bakken van This Is Really Going To Hurt af scheppen, maar Flyte citeert ook uit de archieven van de latere Britpop en zoekt hiernaast zoals gezegd aansluiting bij de indie-folk bands uit het heden, al wordt de inspiratie ook gehaald bij de harmonieën van Crosby, Stills & Nash.
Het tweede album van Flyte is een album dat voor liefhebbers van popmuziek uit de jaren 70 onmiddellijk zal aanvoelen als een warm bad. Enerzijds door de bijzonder aangename popsongs op het album, maar ook door het wat bonte geluid dat nog verder wordt verrijkt door bijzonder aangename koortjes.
Het is knap hoe de band uit Londen het ene moment zo lijkt weggelopen uit de vroege jaren 70, zeker wanneer de strijkers aanzwellen, maar ook moeiteloos enkele decennia kan opschuiven in de tijd.
De veelzijdigheid van Flyte gaat nog wat verder, want de band laat zich niet alleen precies vastpinnen in de tijd, maar verwerkt ook nog eens invloeden uit zowel de Britse als de Amerikaanse popmuziek, waarbij Flyte meer klinkt als The Byrds dan als het vaak genoemde Fleet Foxes.
Keer op keer verrast de Britse band met bijzonder fraaie arrangementen en steeds weer stort de band zowel melancholie als zonnestralen over je uit. This Is Really Going To Hurt is ook nog eens fraai geproduceerd door Justin Raisen (Angel Olsen) en Andrew Sarlo (Big Thief), die het bijzondere geluid van de Britse band fraai wisten te vangen in de studio in Los Angeles.
Door alle zo herkenbare invloeden uit de jaren 70 is This Is Really Going To Hurt van Flyte vrijwel onmiddellijk een feest van herkenning, maar na een paar keer horen is pas duidelijk hoe mooi en hoe goed dit album is. Erwin Zijleman
This Is Really Going To Hurt van Flyte is verkrijgbaar via de Mania webshop: