Immunity, het debuut van de Amerikaanse Claire Cottrill, beter bekend als Clairo, was wel wat wisselvallig, maar ik vond het album toch ook goed genoeg voor mijn jaarlijstje over 2019. Ik was dan ook nieuwsgierig naar Sling, maar het door topproducer Jack Antonoff geproduceerde album overtreft zelfs mijn stoutste verwachtingen. Clairo sloot met haar debuut aan bij de popmuziek van dit moment, maar met Sling staat ze opeens met minstens anderhalf been in de jaren 70. In productioneel en muzikaal opzicht is Sling superieur aan Immunity, maar ook met haar songs en met haar zang zet Clairo een reuzenstap. Sling is een bijzonder knap album waarmee Clairo de belofte ver voorbij is. Geweldig album.
Ik was bijna twee jaar geleden zeer gecharmeerd van Immunity, het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Clairo. Het alter ego van de in Carlisle, Massachusetts, opgegroeide Claire Cottrill verscheen toen ze bijna eenentwintig was, maar veel songs schreef ze in haar tienerjaren, waarin ze al vanaf haar dertiende muziek uitbracht via bandcamp.
Op Immunity maakte Clairo indruk met lekker in het gehoor liggende maar ook voorzichtig eigenzinnige popliedjes, die fraai waren geproduceerd door Vampire Weekend’s Rostam Batmanglij. Het knappe van Immunity vond ik dat het album zowel flirtte met mainstream pop als met de indiepop van bijvoorbeeld Phoebe Bridgers. De sound van Immunity werd overigens geperfectioneerd op het vorig jaar verschenen album van Claud, die bevriend is met Clairo.
Deze week verscheen, een maand voor de drieëntwintigste verjaardag van Claire Cottrill, het tweede album van Clairo, Sling. Ik ging er van uit dat het van belofte overlopende Immunity twee jaar geleden slechts in bescheiden mate was opgepikt, maar de credits die horen bij het nieuwe album doen anders vermoeden. Zo is er een gastrol voor soort- en tijdgenoot Lorde, maar nog veel aansprekender is de naam van topproducer Jack Antonoff, die na recente klussen voor Taylor Swift en Lana Del Rey, nu aan de slag gaat met Clairo.
Jack Antonoff leverde vakwerk af voor de genoemde wereldsterren en dat heeft hij ook gedaan voor Clairo. Haar debuutalbum Immunity liep wat mij betreft over van de belofte en op Sling maakt de Amerikaanse muzikante de belofte meer dan waar. Waar haar debuutalbum nog echo’s uit haar tienerjaren liet horen, is Sling een volwassen album, dat een duidelijk ander geluid laat horen.
In de openingstrack verlaat Clairo de eigentijdse pop van Immunity voor muziek vol invloeden uit de 70s singer-songwriter muziek en dat zijn invloeden die ook op de rest van het album en belangrijke rol spelen. Zeker wanneer Jack Antonoff het album inkleurt met vooral organische klanken, de piano een hoofdrol geeft en fraaie koortjes toevoegt aan de stem van Clairo, doet het album wat nostalgisch aan en dit geldt voor vrijwel alle tracks op het album.
Wat onmiddellijk opvalt is dat Claire Cottrill in vocaal opzicht haar eigen geluid heeft behouden, maar echt veel beter is gaan zingen. Omdat Sling ook in muzikaal opzicht veel interessanter is dan het debuut van Clairo zet de Amerikaanse muzikante op Sling een flinke stap. Het is hier en daar een reuzenstap, want ook de songs op het album zijn veel beter en vooral van een consistenter niveau dan die op Immunity, dat een aantal uitschieters, maar ook wel wat mindere tracks bevatte.
Het is grappig hoe Clairo, die toch een kind van deze tijd is, aan de haal gaat met vaak lekker zwoele 70s pop en singer-songwriter muziek en aan het eind van het album ook nog eens een flinke dosis Beatles, maar het pakt geweldig uit.
De jonge Amerikaanse muzikante sloot met haar debuut nog aan bij flink wat soortgenoten, maar met Sling slaat ze een opvallende nieuwe en eigen weg in. Het klinkt niet alleen bijzonder aangenaam, maar ook verrassend avontuurlijk, want Clairo doet een zeer smaakvolle greep uit de invloeden uit de jaren 70 en slaagt er bovendien in om ondanks deze invloeden eigentijds te klinken. Sling is een verrassend album, waarmee Clairo zich mogelijk vervreemd van een deel van haar fanbase, maar ik ben zeer onder de indruk van dit razend knappe album. Erwin Zijleman
