De criticus zal beweren dat ook het nieuwe album van David Crosby geen heel spannend album is. For Free klinkt loom en ingetogen en heeft een jaren 70 jazzy softrock gevoel. Geen vernieuwing dus van David Crosby, maar dat is ook het laatste dat ik van hem verwacht of verlang. For Free zit in muzikaal opzicht geweldig in elkaar, de Amerikaanse muzikant is verrassend goed bij stem en de songs zijn stuk voor stuk aangenaam maar ook interessant. For Free is een album waarvan de meeste tijdgenoten van David Crosby alleen maar kunnen dromen, als dromen ze nog gegeven is. For Free sleept je mee naar een zorgeloze zomeravond in Los Angeles ergens in de jaren 70 en het is er goed toeven.
David Crosby had tot 2014 eigenlijk maar één fatsoenlijk soloalbum op zijn naam staan, maar het was met zijn solodebuut If I Could Only Remember My Name uit 1971 wel een geweldig soloalbum. David Crosby beoordelen we natuurlijk niet alleen op zijn solocarrière, maar ook deze heeft de afgelopen zeven jaar flink aan kracht gewonnen. Croz uit 2014, Lighthouse uit 2016, Sky Trails uit 2017 en Here If You Listen uit 2018 waren stuk voor stuk prima albums en dat is voor muzikanten van de leeftijd van David Crosby al lang geen zekerheid meer.
Deze week keert de Amerikaanse muzikant terug met een volgend soloalbum, For Free. Waar veel van zijn tijdgenoten al jaren achter de geraniums zitten of zo langzamerhand wat uitgeblust of inspiratieloos klinken, verkeert David Crosby op zijn 79e nog altijd in een uitstekende muzikale vorm.
Op For Free staat de Amerikaanse muzikant, bijgestaan door oude vrienden, stil bij zijn eigen sterfelijkheid. Joan Baez tekende voor het schilderij op de cover, tijdgenoten als Michael McDonald en Donald Fagen dragen in muzikaal opzicht bij, terwijl Joni Mitchell tekende voor de titelsong, die samen met Sarah Jarosz wordt vertolkt. De productie liet David Crosby aan zijn zoon James Raymond, die tekende voor een mooi verzorgd geluid.
Het is een geluid dat keurig binnen de lijntjes kleurt, maar For Free is zeker geen gezapig klinkend album. Het geluid op For Free is over het algemeen ingetogen, maar ook zeer smaakvol ingekleurd. Het doet denken aan de jazzy softrock zoals die in de jaren 70 veel werd gemaakt in en rond Los Angeles en dat is muziek die nog altijd bijzonder aangenaam klinkt en de tand des tijds prima heeft doorstaan.
Het is een geluid dat ook nog eens goed past bij de zang van David Crosby. De Amerikaanse muzikant klinkt in vocaal opzicht wat minder krachtig dan in zijn jongere jaren, maar de stembanden zijn nog zeker niet versleten, wat best bijzonder is voor iemand die volgende maand zijn tachtigste verjaardag viert en zeker niet bekend staat om een hele gezonde levenswandel.
Zeker wat later op de avond vult de muziek van David Crosby op bijzonder aangename wijze de ruimte en heb je geen moment het idee dat je naar een album aan het luisteren bent van een muzikant die al een tijdje over de datum is, wat helaas geldt voor de meeste van de tijdgenoten van David Crosby.
Aan vernieuwing doet David Crosby niet op For Free, maar daar hoor je mij niet over klagen. For Free staat in muzikaal opzicht als een huis, met een hoofdrol voor het prachtige gitaarspel, de zang is uitstekend en de songs kabbelen misschien wat voort, maar zitten ook erg goed in elkaar. Na vijf albums in zeven jaar tijd is de verrassing er wat van af, maar ik merk toch dat ik bij iedere beluistering weer geniet van dit tijdloze album, dat herinnert aan een stapeltje geweldige albums uit de jaren 70.
Het is knap dat David Crosby er nog in slaagt om albums van dit niveau te maken en het is nog knapper dat hij er sinds 2014 al vijf heeft gemaakt. For Free doet het geweldig in de avondzon of onder het maanlicht, maar het is ook een album dat laat horen dat een van de allergrootsten uit de geschiedenis van de popmuziek het nog niet verleerd is en dat is iets om heel blij van te worden. Op naar het volgende album. Erwin Zijleman
