Dark Black van Kristina Train ontdekte ik negen jaar geleden via de algoritmes van Spotify, maar het album deed helaas weinig. De Amerikaanse muzikante zoekt haar geluk tegenwoordig in Nashville en keert na een lange stilte terug met een prima album. De muzikanten die haar omringen tekenen voor een bijzonder aangenaam soulgeluid met een vleugje roots en een randje pop, de songs liggen stuk voor stuk lekker in het gehoord en Kristina Train laat ook op Rayon City weer horen dat ze een uitstekend zangeres is. Ze zingt met de kracht die je van een soulzangeres verwacht, maar ze kan ook doseren, wat de aantrekkingskracht van het album verder vergroot.
Kristina Train werd geboren in New York, maar groeide op in Savannah, Georgia, waar ze de soul en gospel met de paplepel kreeg ingegoten. De Amerikaanse muzikante, ook een klassiek geschoold violist, leek al op jonge leeftijd verzekerd van een hele mooie carrière in de muziek, maar ze koos in eerste instantie voor een opleiding.
Uiteindelijk tekende ze een contract bij het gerenommeerde Blue Note label, dat grootse plannen had met Kristina Train. Ze werd in Londen gekoppeld aan de mensen achter Adele, maar haar in 2009 met veel bombarie gelanceerde debuut deed niet veel. Het in 2012, samen met producer Ed Harcourt gemaakte Dark Black, was ook geen groot succes, maar ik was persoonlijk onder de indruk van het album, dat in ieder geval een geweldige zangeres liet horen.
De afgelopen negen jaar was het stil rond Kristina Train, die inmiddels haar heil zoekt in Nashville, Tennessee. Deze week verschenen echter maar liefst twee nieuwe albums van de Amerikaanse muzikante. Het live-album Scattered Flowers, dat klinkt als een tussendoortje, laat horen dat Kristina Train inmiddels uit de voeten kan met de muziek die in Nashville domineert, want de soul wordt hier en daar verdrongen door de country.
Scattered Flowers klinkt aardig, maar het is het nieuwe studioalbum van Kristina Train dat wat mij betreft de aandacht verdient. Op het eveneens deze week verschenen Rayon City trekt de singer-songwriter uit Nashville de lijn van het inmiddels negen jaar oude Dark Black door, al moet ze het dit keer doen zonder het Britse team dat van haar een wereldster had moeten maken.
Rayon City leunt wat minder tegen de pop aan en laat zich beluisteren als een aangenaam soulalbum. Kristina Train laat zich op haar derde studioalbum begeleiden door een uit de kluiten gewassen band, die een oorspronkelijk klinkend soulgeluid laat horen. Het is vaak een redelijk subtiel geluid, maar Kristina Train is ook niet vies van blazers en strijkers en laatstgenoemde arrangeerde ze zelf.
Op Dark Black maakte de Amerikaanse muzikante vooral indruk met haar stem en dat is op Rayon City niet anders. Ook op haar nieuwe album laat Kristina Train horen dat ze een uitstekend soulzangeres is en in tegenstelling tot de meeste andere soulzangeressen van het moment zingt ze vaak prachtig ingetogen.
Rayon City bevat maar net iets meer dan een half uur muziek en dat is niet veel na negen jaar wachten. Het is op een of andere manier ook wel genoeg, want Kristina Train varieert niet heel veel op haar derde album. Dat betekent niet dat het album me tegenvalt, want dat is zeker niet het geval. Rayon City is net iets meer dan een half uur lang pure klasse. De band speelt geweldig, de accenten van strijkers en blazers zijn mooi, de songs zijn aansprekend en de muzikante uit Nashville zingt geweldig.
Ook Rayon City laat weer horen dat Kristina Train over heel veel potentie beschikt. Het is jammer dat het haar met de eerste twee albums niet lukte en ik hou eerlijk gezegd mijn hart vast voor album nummer drie, dat niet heel handig getimed is. Het is echter een album dat alle aandacht verdient en zeker van een ieder die zich normaal gesproken makkelijk laat verleiden door een mooie soulvolle stem en songs met een randje soul en pop. Erwin Zijleman