Ik heb het tweede album van de Amerikaanse band Birdtalker een maand of drie geleden over het hoofd gezien, maar dankzij aanhoudende tips heb ik het album toch nog opgepikt. Daar heb ik geen seconde spijt van gehad, want het titelloze album van Birdtalker is een fantastisch album. Het is een album dat zich laat beïnvloeden door pop, rock en roots, dat niet vies is van een groots en meeslepend geluid, dat vol staat met tijdloze en melodieuze songs en dat ook nog eens imponeert met geweldige stemmen. Na één keer horen was ik verkocht, maar sindsdien is mijn liefde voor de muziek van Birdtalker alleen maar gegroeid. Tot enorme hoogten kan ik wel zeggen.
Ik heb, mede naar aanleiding van mijn jaarlijstje, de afgelopen anderhalve week nogal wat tips binnen gekregen van lezers van deze BLOG. Verreweg het meest genoemde album tussen al deze tips is het titelloze album van de Amerikaanse band Birdtalker. Ik ben het in oktober verschenen album wel een paar keer tegengekomen bij het uitpluizen van de lijsten met nieuwe albums, maar ik heb het album in de weken na de release niet beluisterd. Toen ik dat na een aantal tips van lezers alsnog deed, begreep ik direct waarom ze zo enthousiast zijn over het album. Het is overigens het tweede album van de band uit Nashville, Tennessee, die in 2018 debuteerde met One.
Bij een band uit Nashville denk ik in eerste instantie aan wat traditioneler aandoende Amerikaanse rootsmuziek of anders aan hitgevoelige countrypop, maar in beide hokjes hoort de muziek van Birdtalker niet thuis. De Amerikaanse band verwerkt wel wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek in haar muziek, maar past hier en daar ook wel in de hokjes indierock en pop.
Direct bij eerste beluistering was ik onder de indruk van de mooie stemmen op het album en van de volle en warme klanken. Bij eerste beluistering riep het tweede album van Birdtalker bij mij daarom associaties op met de muziek van bands als The Lumineers en The Lone Bellow en dat zijn bands die ik hoog heb zitten.
De mooie stemmen op het album van Birdtalker komen van het echtpaar Dani en Zack Green, die de band een paar jaar geleden formeerden. Beiden zijn voorzien van een warm en krachtig stemgeluid en de twee weten elkaar ook fraai te versterken. Persoonlijk had ik graag een nog grotere rol voor Dani Green gehad, maar je kunt niet alles hebben. Net als bij The Lumineers en The Lone Bellow staat de zang centraal in het geluid, waardoor de stemmen uit de speakers knallen.
In muzikaal opzicht klinkt de muziek van Birdtalker al even krachtig en gepassioneerd. Het tweede album van Birdtalker is voorzien van een groots geluid vol invloeden uit de folk, country, pop en rock. Het doet hier en daar, en zeker in combinatie met de gloedvolle vocalen, bijna overdadig aan, maar het volle geluid is ook de kracht van de muziek van Birdtalker.
Door de instrumentatie en de zang was ik vrijwel onmiddellijk overtuigd van de kwaliteit van de muziek van de band uit Nashville, maar Birdtalker maakt ook nog eens heerlijk melodieuze muziek, waardoor de songs van de band zich als een warme deken om je heen slaan. De songs van Birdtalker zijn niet alleen zeer melodieus, maar het zijn ook nog eens tijdloze en verrassend veelzijdige songs, die aansluiting vinden bij een aantal decennia popmuziek.
Liefhebbers van bands als The Lumineers en The Lone Bellow zullen als een blok vallen voor de muziek van Birdtalker, maar ook liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek en liefhebbers van goed gemaakte popmuziek, moeten volgens mij vatbaar kunnen zijn voor de vele charmes van Birdtalker.
Het zijn charmes die er voor zorgen dat het tweede album van de band zich heel makkelijk opdringt, maar ook nu ik het album flink wat keren gehoord heb, ben ik nog lang niet uitgekeken op dit wonderschone album, dat eigenlijk alleen maar beter wordt. Ik ben altijd blij met tips van lezers van deze BLOG, maar deze tip had ik liever een paar weken eerder gehad. Het titelloze tweede album van Birdtalker is er immers een die ik graag had opgenomen in mijn jaarlijstje. Erwin Zijleman