Ik luister niet heel vaak naar Spaanstalige albums, maar had een paar jaar geleden opeens een stapeltje persoonlijke favorieten. Hiertussen zat De Todas Los Flores van Natalia Lafourcade, die deze week opduikt met een nieuw album. Het is een album waarop de Mexicaanse muzikante de traditionele muziek uit haar vaderland veel steviger omarmt. Het vijf kwartier durende album, dat in één take live werd opgenomen, is voorzien van buitengewoon stemmige klanken en die passen perfect bij de prachtige stem van de Mexicaanse muzikante. Het levert een wat traditioneel en nostalgisch klinkend album op, maar het is ook een album vol gevoel, passie en weemoed, dat hard binnen komt.
De Mexicaanse muzikante Natalia Lafourcade timmert al zo’n 20 jaar aan de weg, heeft inmiddels een flinke stapel albums op haar naam staan en is in eigen land een grootheid, maar ik ken haar eigenlijk alleen van het in 2022 verschenen De Todas Los Flores. Mijn Spaans is wat roestig, maar het breakup album van Natalia Lafourcade wist me drie jaar geleden stevig te ontroeren.
Op De Todas Los Flores verwerkte Natalia Lafourcade flink wat invloeden uit de traditionele Mexicaanse muziek, maar het album verwerkte ook invloeden uit de folk en jazz, hier en daar verrijkt met een vleugje Bossa Nova. Op het album waren een aantal uitstekende jonge muzikanten te horen, waarna meestergitarist Marc Ribot de muziek naar een nog wat hoger plan tilde.
Het indrukwekkendst was echter de emotievolle stem van Natalia Lafourcade, die een album lang zorgde voor kippenvel. Sindsdien verscheen een live album van de Mexicaanse zangeres, maar sinds deze week is er ook een nieuw studioalbum, Cancionera.
Natalia Lafourcade stond op haar vorige album open voor invloeden van buiten de Mexicaanse muziek, maar op haar nieuwe album drukt ze de muziek waarmee ze opgroeide weer wat dichter tegen zich aan. Naar verluidt werd Cancionera in één take opgenomen met analoge apparatuur. Dat is een leuk weetje, maar het heeft ook daadwerkelijk effect gehad op het album, dat een bijzondere sfeer heeft.
Cancionera opent met stemmige pianoklanken, waarna nog wat stemmiger klinkende strijkers invallen en later ook nog blazers worden toegevoegd. Het klinkt bijna als filmmuziek bij een dramatisch familie epos, zodat je de stem van Natalie Lafourcade nog niet direct mist. De stem van de Mexicaanse muzikante komt in de openingstrack van het album alleen terug in achtergrondzang, die het filmische karakter van de muziek versterkt.
Wanneer de stem van Natalia Lafourcade opduikt in de tweede track, is er direct weer het kippenvel dat ik nog kende van het vorige album van de Mexicaanse muzikante. Natalia Lafourcade zingt met ongelooflijk veel kracht en gevoel, maar zingt ook met veel precisie. De instrumentatie is vooral stemmig, nostalgisch en melancholisch met een combinatie van gitaar, piano, veel strijkers en af en toe blazers en dat past perfect bij de stem van de Mexicaanse muzikante, die ook vol weemoed zit.
Cancionera klinkt als een album dat vele decennia oud zou kunnen zijn, maar de urgentie spat er van af. Ik was op zich onder de indruk van het wat moderner klinkende geluid van de Mexicaanse zangeres op haar vorige album, maar ik heb ook zeker wat met Cancionera, dat anders klinkt dan alle andere albums die ik de laatste tijd heb beluisterd.
Het is een album waarop met heel veel gevoel en smaak wordt gemusiceerd en waarop songs staan die een bijzondere sfeer oproepen. Het is een sfeer die wordt versterkt door de prachtige stem van Natalia Lafourcade, die veertien songs en bijna vijf kwartier met hart en ziel zingt.
Het is bijzonder indrukwekkend en nog wat indrukwekkender wanneer je je bedenkt dat het album in één take werd opgenomen. Natalia Lafourcade is in Mexico beroemd en ook in de Verenigde Staten zeer geliefd. Hoogste tijd dat we ook in Nederland vallen voor haar bijzondere muziek. Erwin Zijleman