Liefhebbers van moderne countrypop hebben niet zo veel te zoeken op het derde album van de Amerikaanse muzikante Kristina Murray. De muzikante uit Nashville, Tennessee, maakt ook op haar derde album vooral traditioneel aandoende Amerikaanse rootsmuziek met veel gitaren en een hoofdrol voor de pedal steel. Het is het soort muziek dat bijna zeven jaar geleden met Southern Ambrosia een prachtig album opleverde en ook Little Blue mag er wel zijn. Het is een tijdloos klinkend album met een aangenaam en gloedvol geluid, tijdloos klinkende songs en vooral ook een stem die je direct vanaf de eerste noten wilt koesteren. Mooi dat Kristina Murray terug is.
De Amerikaanse muzikante Kristina Murray debuteerde in het najaar van 2013 met Unravelin’. Het is een album dat destijds slechts in kleine kring werd opgemerkt, maar vooral over het hoofd werd gezien, ook door mij. Het debuutalbum van de muzikante uit Nashville, Tennessee, is in muzikaal opzicht geen heel opvallend album en ook de songs springen er wat mij betreft niet erg uit, maar in de krachtige stem van Kristina Murray hoor ik op haar debuutalbum absoluut de belofte.
Die belofte werd volledig waargemaakt op het in de herfst van 2018 verschenen Southern Ambrosia, dat moet worden gerekend tot de betere Amerikaanse rootsalbums van het betreffende jaar. Southern Ambrosia viel op door een gloedvol en volstrekt tijdloos Amerikaans rootsgeluid, dat ver verwijderd bleef van de countrypop van dat moment, maar aansloot bij de soms lekker stevige Amerikaanse rootsmuziek zoals die een aantal decennia eerder werd gemaakt.
Het tweede album van Kristina Murray viel ook op door een aantal aansprekende songs, die het tijdloze gevoel van Southern Ambrosia nog wat verder versterkte. De stem van Kristina Murray viel op haar debuutalbum al op, maar op haar tweede album maakte de muzikante uit Nashville nog veel meer indruk met een krachtige maar ook emotievolle stem.
Southern Ambrosia kreeg in 2018 relatief veel aandacht en het zag er dan ook goed uit voor Kristina Murray, maar vervolgens werd het helaas stil rond de Amerikaanse muzikante. Ze werkte in Nashville en omstreken nog wel stevig aan haar live-reputatie, maar de dood van haar vader en de coronapandemie trapten vervolgens stevig op de rem.
Het momentum voor Kristina Murray leek vervolgens vervlogen, maar deze week is ze gelukkig terug met haar derde album. Little Blue werd gemaakt met producers Misa Arriaga en Rachael Moore. Het zijn namen die bij mij geen belletje deden rinkelen, maar beiden hebben hun sporen ruimschoots verdiend in de muziekscene van Nashville.
Ook Little Blue is weer voorzien van een geluid dat dichter tegen de traditionele Amerikaanse rootsmuziek dan tegen de blinkende countrypop uit Nashville aan zit, maar het met veel gitaren en uiteraard een pedal steel ingekleurde geluid klinkt zeker niet oubollig of ouderwets. Op haar derde album heeft Kristina Murray ook wel wat met pop, maar het is eerder de pop zoals die halverwege de jaren 70 aan de Amerikaanse westkust werd gemaakt dan de pop van dit moment.
In de meeste songs op haar nieuwe album houdt Kristina Murray de pop echter op afstand en maakt ze de traditioneel aandoende country die bij liefhebbers van het genre in goede aarde zal vallen. De songs op Little Blue zijn minstens net zo aansprekend als die op het in 2018 terecht geprezen Southern Ambrosia, waardoor ook het derde album van Kristina Murray weer een plekje in de schijnwerpers verdient.
Dat doet het album ook zeker vanwege de zang, want de stem van Kristina Murray is alleen maar mooier geworden. De muzikante uit Nashville kan in muzikaal opzicht meerdere kanten op en haar stem past zich keer op keer moeiteloos aan. Zeker in de ballads op het album imponeert Kristina Murray met haar prachtige stem en hoor je een zangeres die niet onder doet voor het beste dat Nashville momenteel te bieden heeft. Erwin Zijleman
De muziek van Kristina Murray is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://kristinamurray.bandcamp.com/album/little-blue.