Ik had niet zo heel veel met de muziek van The Pipettes en ook de eerste twee soloalbums van Gwenno wist ik niet op de juiste waarde te schatten, maar sinds de release van Tresor in 2022 weet ik beter. Tresor vond ik een jaarlijstjesalbum en met terugwerkende kracht geldt dat wat mij betreft ook voor de eerste twee albums van de muzikante uit Wales. Het deze week verschenen Utopia klinkt weer net wat anders en door het gebruik van het Engels ook wel wat gewoner, maar gewoon is in het geval van Gwenno een relatief begrip. Ook Utopia is weer een sterk album en het is net als zijn voorgangers een album dat alleen maar beter wordt. Bijzondere muzikante deze Gwenno.
Gwenno (Saunders) maakte ooit, samen met onder andere Rose Elinor Dougall, deel uit van de Britse band The Pipettes, die op bijzondere wijze voortborduurde op de girl pop van Phil Spector. De band was korte tijd behoorlijk succesvol, maar uiteindelijk bleek de retro-pop van The Pipettes niet heel lang houdbaar.
Gwenno begon vervolgens aan een solocarrière, die ik in eerste instantie niet op de juiste waarde wist te schatten. Haar debuutalbum Y Dydd Olaf uit 2014 en opvolger Le Kov uit 2018 waren door het gebruik van het Welsh en het Cornish misschien niet heel toegankelijk, maar als ik nu luister naar de prachtige songs op deze albums kan ik alleen maar concluderen dat ik er flink naast zat bij mijn oorspronkelijke beoordeling van de muziek van Gwenno.
Het kwartje viel wel in 2022 toen het derde album van Gwenno verscheen. Het album was wat minder elektronisch en nog wat sprookjesachtiger ingekleurd dan zijn voorgangers, waarna het gebruik van voor bijna iedereen onverstaanbare talen de magie van het album nog wat verder wist te vergroten. Ik was in de zomer van 2022 bijzonder onder de indruk van Tresor en dat was ik ook nog toen ik een maand of vijf later mijn jaarlijstje samenstelde.
De lat lag dus hoog voor het vierde album van de muzikante uit Cardiff, maar Utopia heeft me zeker niet teleurgesteld. Het wederom samen met producer Rhys Edwards gemaakte Utopia begint waar het prachtige Tresor net iets meer dan drie jaar geleden ophield, maar Gwenno weet ook met haar vierde album weer te verrassen.
Dat doet ze bijvoorbeeld door het merendeel van de tracks in het Engels te zingen. Het maakt haar songs een stuk toegankelijker, maar het gaat ook ten koste van het mysterieuze dat werd toegevoegd door het gebruik van het Welsh en het Cornish. Ook in muzikaal opzicht klinkt Utopia wat minder avontuurlijk dan zijn voorgangers. De elektronische klankentapijten van de eerste twee albums en de sprookjesachtige klanken van album nummer drie hebben plaats gemaakt voor een wat organischer en toegankelijker klinkend geluid.
Het is een geluid dat bijna klinkt als klassiek singer-songwriter materiaal wanneer de piano en warme organische klanken domineren, maar het kan op Utopia meerdere kanten op. Ondanks het feit dat Gwenno op haar nieuwe album kiest voor het Engels en voor een wat conventioneler geluid is Utopia wat mij betreft nog steeds een spannend album, dat net wat anders klinkt dan de meeste andere albums van het moment.
Het gebruik van het Engels heeft ook voordelen, want ik hoor nu eigenlijk veel beter hoe mooi Gwenno zingt. En ook het net wat minder avontuurlijke geluid van Gwenno kan nog altijd experimentelere of benevelende paden in slaan. Utopia is bovendien een album dat steeds beter wordt. Wanneer je wat vaker naar het album luistert valt op hoe goed de songs zijn, hoeveel klanken en invloeden er zijn verstopt in deze songs en hoe mooi Gwenno zingt.
Ik liet haar eerste albums liggen omdat ik niet kon wennen aan het Welsh en het Cornish, maar vreemd genoeg vind ik de songs op Utopia die zich niet bedienen van het Engels het spannendst. Ook als Gwenno in het Engels zingt weet ze echter een behoorlijk hoog niveau te bereiken en raakt ze hier en daar aan het werk van haar landgenote Cate Le Bon. En dat zegt wat. Erwin Zijleman
De muziek van Gwenno is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://gwenno.bandcamp.com/album/utopia.