Net toen de band Morphine zich aan de cultstatus begon te ontworstelen sloeg het noodlot toe. Met de dood van haar voorman kwam een einde aan het bestaan de Amerikaanse band, die gedurende de jaren 90 in groeiende kring indruk maakte met een uniek eigen geluid. Het is een geluid met flink wat invloeden uit de blues, maar dan wel blues zonder gitaren, want Morphine had genoeg aan bas, drums en saxofoon. Het werd gecombineerd met de donkere stem van Mark Sandman, die het al zo bijzondere geluid van zijn band nog wat verder optilde. Cure For Pain uit 1993 wordt gezien als het beste album van de band en vooralsnog kan ik mij daar zeker in vinden.
De Amerikaanse band Morphine werd in 1989 opgericht in Cambridge, Massachusetts, door bassist en zanger Mark Sandman en saxofonist Dana Colley. Met het toevoegen van een drummer was de band compleet. Gedurende de jaren 90 trok Morphine steeds meer aandacht en werd een stevige live-reputatie opgebouwd.
Ondanks zeer positieve recensies heb ik in de jaren 90 nooit naar de muziek van Morphine geluisterd. Dat klinkt nu misschien gek, maar in het tijdperk voor de komst van de streaming media diensten was het niet zo makkelijk om naar nieuwe muziek te luisteren. Ik ben Morphine op een of andere manier nooit tegen gekomen en mijn interesse voor de muziek van de Amerikaanse band werd kennelijk niet genoeg aangewakkerd door de recensies van de handvol albums die de band gedurende de jaren 90 maakte.
Morphine bouwde zoals gezegd een stevige live-reputatie op, maar het podium werd de band ook noodlottig. Mark Sandman kreeg in 1999 tijdens een concert van zijn band in Italië een hartaanval en overleefde het niet, waarmee een einde kwam aan het bestaan van Morphine, dat de cultstatus helaas nooit echt was ontstegen.
Ik kwam de naam van de band onlangs tegen in een lijstje met miskende albums uit de jaren 90 en zo maakte ik alsnog kennis met de muziek van Morphine. Ik denk niet dat ik de albums van de Amerikaanse band in de jaren 90 had kunnen waarderen, want het zat destijds wat ver buiten mijn comfort zone, maar drie decennia later kan ik zeker wat met de muziek van Morphine.
Van de albums die ik inmiddels heb beluisterd, vind ik het in 1993 uitgebrachte Cure For Pain vooralsnog de beste. Het is een album dat begint met ingetogen saxofoonspel, maar Morphine laat al snel haar ware gezicht zien. Cure For Pain is een behoorlijk ruw bluesalbum, maar het is een bluesalbum met een volstrekt eigen geluid. Het is een bluesalbum zonder gitaren, want Morphine had op Cure For Pain in de basis genoeg aan het stuwende drumwerk van Billy Conway en het unieke baswerk van Mark Sandman, die genoeg had aan een bas met slechts twee snaren.
De ruwe basis wordt gecombineerd met de soms ruwe maar altijd intense zang van Mark Sandman, waarna de saxofoons van Dana Colley voor de versiersels mogen zorgen. De muziek van Morphine klinkt door het geweldige saxofoonspel jazzy, maar invloeden uit de blues en de rock ’n roll spelen een minstens even belangrijke rol in de muziek van de Amerikaanse band.
De critici waren in 1993 razend enthousiast over Cure For Pain en dat begrijp ik inmiddels volledig, want wat heeft Morphine een unieke sound en wat zijn de songs van de band sterk. Het zijn songs met een intensiteit om bang van te worden, maar het zijn ook songs waarin geweldig wordt gemusiceerd. De geweldige muziek op het album past perfect bij de stem van Mark Sandman die fantastisch zingt.
Ik ken eigenlijk geen andere bands die klinken als Morphine en ben in korte tijd behoorlijk gehecht geraakt aan het geweldige Cure For Pain. Natuurlijk vind ik het jammer dat ik Morphine niet in de jaren 90 heb opgepikt en op het podium heb kunnen zien, maar gelukkig heb ik de muziek ban de band dankzij een wat obscuur lijstje op het Internet wel alsnog ontdekt. Iedereen die Morphine niet kent kan ik alleen maar adviseren om eens te luisteren naar de muziek van de band, bijvoorbeeld naar het uitstekende Cure For Pain uit 1993. Erwin Zijleman
