Something/Anything? van Todd Rundgren kocht ik ooit in de ramsj bij Allwave in Den Haag. Het album verdween al snel in de kast en dat is zonde, want Something/Anything? is een bijzonder album. Het is een album waarop Todd Rundgren anderhalf uur lang laat horen waartoe hij aan het begin van de jaren 70 in staat was. De Amerikaanse muzikant schuwt het experiment niet op het dubbelalbum, maar komt ook op de proppen met een aantal zeer memorabele popsongs met een vleugje blue-eyed soul. Tod Rundgren heeft inmiddels stapels albums op zijn naam staan, maar Something/Anything? blijft een van de hoogtepunten in het oeuvre van de Amerikaanse muzikant, zo niet het onbetwiste hoogtepunt.
Ik heb het de afgelopen jaren een paar keer geprobeerd met nieuwe albums van de Amerikaanse muzikant Todd Rundgren, maar hoorde op deze albums toch niet de muzikale genialiteit waarmee hij zo vaak vereenzelvigd wordt. Die hoor je wel wanneer je wat dieper in het oeuvre van Todd Rundgren duikt.
De Amerikaanse muzikant en producer (hij produceerde Bat Out Of Hell van Meat Loaf, Wave van Patti Smith en het debuutalbum van The New York Dolls, om maar eens drie legendarische albums te noemen) heeft sinds het eind van de jaren 60 een enorm oeuvre opgebouwd. Dat deed hij in eerste instantie met de band The Nazz, maar de Amerikaanse muzikant begon al snel aan een solocarrière, die hij combineerde met de progrock band Utopia.
Waar te beginnen in het omvangrijke oeuvre van Todd Rundgren? In de eigen platenkast heb ik drie albums van Utopia, die overigens nooit uitgroeiden tot mijn progrock favorieten, twee als matig bekend staande Todd Rundgren albums uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 en het dubbelalbum Something/Anything? uit 1972. Dat laatste album kocht ik ooit omdat het volgens OOR’s popencyclopedie, destijds een essentiële bron van informatie, het onbetwiste meesterwerk was van de Amerikaanse muzikant. Het was op dat moment toch niet echt mijn muziek, waardoor het album al snel in de kast verdween.
Something/Anything? is wel een mooi startpunt voor het verkennen van het werk van Todd Rundgren. Het album opent met I Saw The Light, dat destijds op single werd uitgebracht en ik nog ken uit mijn jeugd. Het is een typische jaren 70 singer-songwriter song, die laat horen dat Todd Rundgren de kunst van het schrijven van memorabele songs verstaat. Dat laat hij veel vaker horen op Something/Anything?, dat vijfentwintig songs en op een minuut na anderhalf uur muziek bevat.
Todd Rundgren was nog geen 25 toen hij Something/Anything? opnam en deed op het album vrijwel alles zelf. Dat is met alle digitale hulpmiddelen van tegenwoordig best te doen, maar aan het begin van de jaren 70 was het een enorme klus. Op zijn meesterwerk laat Todd Rundgren horen dat hij alle mogelijkheden van de studio van destijds heeft benut en in muzikaal opzicht alle kanten op kan.
Het album bevat een aantal zeer toegankelijke popsongs met vooral invloeden uit de singer-songwriter muziek van de vroege jaren 70 (denk aan Paul McCartney), maar ook invloeden uit de blue-eyed soul. Gezien de laatste invloeden is het niet zo gek dat Hall & Oates voor hun eerste albums aanklopten bij Todd Rundgren als producer. Het zijn songs met een duidelijke jaren 70 sound, maar het klinkt nog steeds lekker.
Something/Anything? is een album waarop Todd Rundgren alles uit de kast trekt. Soms is het wat meer soul met een vleugje Motown, soms is het bijna hardrock of powerpop, soms zijn het nagenoeg perfecte popsongs zoals de groten die maakten in de jaren 70, maar Todd Rundgren kan ook flink psychedelisch, elektronisch en experimenteel klinken in de anderhalf uur die Something/Anything? duurt.
Anderhalf uur is een lange zit en ik denk dat er bijna niemand is die alle songs op het album goed vindt, maar er valt absoluut veel te genieten op het album, dat pas echt tot leven komt wanneer je het met de koptelefoon beluistert. Ik heb zelf vooral een zwak voor de tijdloze popsongs op het album, maar ook als Tod Rundgren andere kanten op gaat is Something/Anything? een fascinerend album, dat terecht onder de klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek wordt geschaard. Erwin Zijleman