Het vorige album van de Braziliaanse muzikante Céu vond ik net wat minder, maar met het deze lente verschenen Novela heeft ze de juiste vorm weer te pakken. Céu groeide op met traditionele Braziliaanse muziek, maar ontdekte in New York ook allerlei andere genres. Beide werelden worden ook op Novela weer op fraaie wijze gecombineerd. Novela heeft het zwoele en zonnige van de Braziliaanse muziek, maar sluit ook aan bij uiteenlopende andere genres. In muzikaal opzicht weet de Braziliaanse muzikante daarom steeds weer te verrassen, waarna de meedogenloze verleiding volgt met haar mooie stem. Na een eenmalig dipje is ook dit weer een topalbum van Céu.
De Braziliaanse muzikante Céu (in eerste instantie geschreven als CéU) bracht in 2005 haar debuutalbum uit. Het album was in haar vaderland Brazilië direct zeer succesvol, maar een internationale doorbraak liet nog twee jaar op zich wachten. Dat die doorbraak er kwam was overigens volkomen terecht, want het debuutalbum van Céu, de artiestennaam van Maria do Céu Whitaker Poças, was en is een onweerstaanbaar lekker album.
Céu kreeg de traditionele Braziliaanse muziek thuis met de paplepel ingegoten door haar zeer muzikale familie, maar toen ze op haar achttiende São Paulo verruilde voor New York, maakte ze ook kennis met andere genres, waaronder jazz, soul, dub, tropicalia, electronica en R&B. Het vloeide allemaal prachtig samen op haar titelloze debuutalbum, dat op zeer fraaie wijze een brug sloeg tussen de muziekscene van New York en de Braziliaanse wortels van Céu. Het album, dat uiteindelijk drie zomers mee ging, leverde haar terecht een Grammy nominatie op, die Céu definitief op de kaart zette.
Het debuutalbum van Céu stamt uit de tijd voor de krenten uit de pop, maar de albums die volgden konden bijna allemaal op een plekje rekenen. Zo noemde ik het in 2009 verschenen Vagarosa de ultieme zomerplaat van 2009 en bestempelde ik het in 2012 uitgebrachte Caravana Sereia Bloom als een album van een wereldburger die open staat voor alles dat ze tegenkomt, maar die haar afkomst zeker niet verloochent.
Tropix uit 2016 omschreef ik vervolgens als een album dat je vaker op het verkeerde been zet dan Messi (op dat moment onbetwist de beste voetballer op de wereld) zijn tegenstanders dolt, terwijl het in 2019 verschenen APKÁ! op de krenten uit de pop als volgt werd omschreven: “Het ene moment domineren zwoele Braziliaanse klanken, maar de eigenzinnige elektronica kan het zomaar overnemen en vervolgens doorslaan richting klanken die associaties oproepen met de muziek van Kraftwerk. Het is maar een van de vele uitersten op het nieuwe album van Céu, dat ook opzichtig kan flirten met pop of aan de haal kan gaan met funk, reggae, psychedelica, Afrobeat, hiphop en met wat eigenlijk niet, met een vleugje Talking Heads als bonus”.
Na al die prachtalbums viel het in 2021 uitgebrachte Um Gosto de Sol me wat tegen. De muziek van Céu sloeg wat mij betreft te ver door richting mainstream en ook het deels verruilen van het Portugees voor het Engels beviel me niet. Door het tegenvallende vorige album is het een paar maanden geleden verschenen Novela op de stapel blijven liggen. Ten onrechte, want op haar zevende reguliere album heeft de Braziliaanse muzikante de goede vorm weer gevonden.
Op Novela schakelt de Braziliaanse muzikante weer moeiteloos uiteenlopende genres en stapt ze met zevenmijlslaarzen door de tijd. Natuurlijk zijn er de Braziliaanse zonnestralen, maar er is ook volop ruimte voor meer introspectieve ingrediënten in de muziek van Céu. Novela werd gemaakt met een beperkt aantal muzikanten, wat zorgt voor een hecht en consistent geluid. De productie van het album klinkt wat dof, maar voorziet de songs van Céu wel van een aangename nostalgische vibe.
Met zoveel goede albums op haar naam had Céu al lang wereldberoemd moeten zijn, maar ook Novela is weer nauwelijks opgepikt. Daar was ik zelf ook schuldig aan, maar inmiddels ben ik zwaar verknocht aan de nieuwe Céu, die net zo intens verleidt al de meeste voorgangers. Erwin Zijleman
