Er zijn tijden geweest dat er heel druk werd gedaan over de albums van het Amerikaanse duo Cults, maar het nieuwe album van Madeline Follin en Brian Oblivion is in een hele slappe week wat anoniem verschenen. Daar hebben de twee het zelf naar gemaakt, want na twee geweldige albums vielen albums nummer drie en vier flink tegen. Ook To The Ghosts mist de magie van Cults en Static, maar Madeline Follin en Brian Oblivion hebben de weg naar boven weer gevonden. De popsongs van de twee missen de nostalgie van de eerste twee albums, maar klinken wel weer wat spannender dan op de vorige twee albums. Het album doet het uitstekend in de zomerzon van het moment, hierna zien we het wel.
De soundtrack van de zomer van 2011 was voor mij vooral gevuld met tracks van het geweldige debuutalbum van het Amerikaanse duo Cults. Madeline Follin en Brian Oblivion lieten op hun titelloze debuutalbum de zon uitbundig schijnen. De songs van Cults lieten zich deels inspireren door de shoegaze uit de jaren 90, maar invloeden uit de jaren 60 girlpop van Phil Spector speelden een minstens even belangrijke rol op het debuutalbum van Cults. Het leek af en toe wel of het album door diezelfde Phil Spector was geproduceerd, maar die zat destijds stevig achter de tralies.
Opvolger Static uit 2013 was minstens even verleidelijk als het debuutalbum van Cults en voegde wat psychedelica en net wat meer invloeden uit de jaren 80 en 90 toe aan het nog steeds met zonnestralen gevulde geluid van Madeline Follin en Brian Oblivion. Ik was veel minder gecharmeerd van het in 2017 verschenen Offering waarop de geest van Phil Spector definitief was verdreven en plaats had gemaakt voor een wat glad jaren 80 geluid. Toen ik Offering van de week nog eens beluisterde sprak het album me overigens best aan, wat vast heeft te maken met de hoge temperaturen van het moment.
Ook het in 2020 verschenen Host, dat de lijn van Offering doortrok, kwam niet door mijn selectie, waardoor mijn verwachtingen met betrekking tot het deze week verschenen To The Ghosts zeker niet hooggespannen waren. Het vijfde album van het Amerikaanse duo valt me echter niet tegen. Dat heeft deels te maken met de dan eindelijk begonnen zomer, want de lome klanken van Cults doen het, zeker in combinatie met de zwoele zang van Madeline Follin uitstekend in de zomerzon van het moment.
Ook op To The Ghosts schittert de jaren 60 nostalgie die de eerste twee albums van Cults zo onweerstaanbaar maakte door afwezigheid. De songs van het duo hebben hier en daar een licht kitscherige jaren 80 vibe, maar Cults maakt op haar vijfde album toch vooral eigentijdse popmuziek. Ik vind het persoonlijk minder goed dan de muziek waarmee Madeline Follin en Brian Oblivion ooit debuteerden, maar vergeleken met de vorige twee albums vind ik To The Ghosts weer een stap vooruit.
De songs van het Amerikaanse duo zijn hier en daar wat zoetsappig, maar het vijfde album van Cults klinkt wat mij betreft avontuurlijker dan de twee vorige albums, zeker wanneer elektronica de hoofdrol opeist. In deze tracks prikkelen Madeline Follin en Brian Oblivion weer wat steviger de fantasie, maar het kabbelt allemaal ook aangenaam voort.
Het is natuurlijk de vraag of ik To The Ghosts ook zou hebben opgepikt in een week met heel veel nieuwe releases of in een week waarin de regen met bakken naar beneden komt, maar die vraag kan ik momenteel nog niet beantwoorden. To The Ghosts is een album van momenten, maar de beste songs op het album halen een heel behoorlijk niveau en voegen ook wat toe aan de muziek die het duo in haar beginjaren maakte.
Ik had Cults op basis van haar vorige twee albums min of meer afgeschreven, maar op basis van de eerste luisterbeurten van To The Ghosts geef ik het Amerikaanse tweetal vooralsnog het voordeel van de twijfel. To The Ghosts is immers minimaal een lekker album om de warme zomerdagen van het moment mee door te komen. Erwin Zijleman
To The Ghosts van Cults is verkrijgbaar via de Mania webshop: