Stewart Copeland, Andy Summers en Sting konden in 1983 nog maar nauwelijks door één deur, maar maakten toch nog één album als The Police. Ondanks het moeizame opnameproces werd Synchronicity uiteindelijk niet alleen de zwanenzang, maar ook het meest succesvolle album van de Britse band. Die status dankt het album waarschijnlijk aan de hitsingles op het album, maar op Synchronicity wordt ook het experiment niet geschuwd. Het levert een bijzonder album op, dat misschien niet altijd geslaagd is, maar wel altijd intrigeert. Ik vond het in 1983 het zwakste album van de band, maar Synchronicity blijkt na al die jaren toch een stuk interessanter dan ik destijds dacht.
Deze week verscheen de Super Deluxe Edition van Synchronicity, het net iets meer dan 41 jaar geleden verschenen vijfde en laatste studioalbum van de Britse band The Police. Het is een uitgave die flink uitpakt met 84 tracks en vijfenhalf uur muziek en die live-materiaal, demo’s en outtakes toevoegt aan de originele tracks van het album, die voor de gelegenheid wel zijn geremastered.
Synchronicity was in 1983 zeker niet mijn favoriete album van de band van Stewart Copeland, Andy Summers en Sting. Ik had persoonlijk meer met het geluid dat de Britse band op haar eerste twee albums, Outlandos d'Amour uit 1978 en Reggatta de Blanc uit 1979, liet horen. Na deze twee albums begon The Police langzaam maar zeker wat meer te experimenteren en nam het afstand van het bijna minimalistische geluid van Outlandos d'Amour en Reggatta de Blanc.
Hoe bijna verbijsterend minimalistisch dit geluid was is overigens fraai te horen in de backing track van Roxanne, die onderdeel uitmaakt van het bonusmateriaal op de luxe versie van Synchronicity. Ik vind het bonusmateriaal op dit soort luxe edities over het algemeen minder interessant dan de tracks van het originele album en dat is bij de nieuwe versie van Synchronicity niet anders, al zit er wel degelijk wat moois tussen de veelheid aan extra materiaal.
Ik had voor mijn gevoel in 1983 niet zo heel vaak geluisterd naar het laatste album van The Police, maar de nieuwe beluistering van Synchronicity bleek desondanks een feest van herkenning. Toen de band de studio op het Caraïbische eiland Montserrat in dook waren de onderlinge verhoudingen al aardig verziekt. Ondanks de muzikale meningsverschillen slaagde de band er in om een in commercieel opzicht zeer succesvol album te maken.
Het album kon mij in 1983 zoals gezegd maar matig bekoren, maar na de hernieuwde kennismaking met Synchronicity heb ik mijn mening flink bijgesteld. Synchronicity was de onvermijdelijke zwanenzang van The Police, maar het is een fascinerend album geworden. Het is een album dat aan de ene kant voortborduurt op het succes van The Police als producent van hitsingles, maar het is ook een album dat in een aantal tracks vol gaat voor het experiment.
Dat laatste doet de band op Synchronicity afwisselend met minimalistische klanken of juist een heel vol geluid. Het lijkt er af en toe op of de drie leden van de band alle drie bezig zijn met hun eigen ding, en misschien was dat ook wel zo, maar bedoeld of onbedoeld vloeit het allemaal ook prachtig samen.
Het is allemaal redelijk ver verwijderd van het geluid op de eerste twee albums van The Police, maar je hoort in een deel van de tracks toch ook onmiskenbaar The Police op Synchronicity. Wanneer de gekte toeslaat zoals in het bijzondere Mother lijkt de band getransformeerd in King Crimson, maar Every Breath You Take, King Of Pain en Walking In Your Footsteps passen prima bij al die andere geweldige singles van de band, die in slechts vijf jaar tijd een imposant oeuvre opbouwde.
Dat het album zo’n groot succes werd is best bijzonder, want ik vind Synchronicity ook een raar album, dat maar niet lijkt te kunnen kiezen tussen mainstream en eigenzinnigheid. Ook na de hernieuwde kennismaking is het zeker niet mijn favoriete album van The Police, maar ik hoor er wel veel meer in dan bij de release van het album. Erwin Zijleman
Synchronicity van The Police is verkrijgbaar via de Mania webshop: