De Amerikaanse muzikant Sturgill Simpson leek op zijn laatste albums definitief gevallen voor traditionele bluegrass en country, maar op het onder de naam Johnny Blue Skies uitgebrachte Passage du Désir horen we weer de smeltkroes van verschillende stijlen en de mix van invloeden uit het verleden en het heden. Passage du Désir is bij vlagen een countryalbum, maar is dat minstens even vaak niet. Sturgill Simpson heeft als Johnny Blue Skies zijn meest emotionele en indringende, maar ook zijn meest veelzijdige album gemaakt. Sturgill Simpson gaf ooit aan vijf albums wel genoeg te vinden, maar begint als Johnny Blue Skies op indrukwekkende wijze aan zijn tweede muzikale leven.
Ik was de afgelopen tien jaar niet altijd even enthousiast over de muziek van de Amerikaanse muzikant Sturgill Simpson. Zijn debuutalbum High Top Mountain uit 2013 vond ik in eerste instantie een weinig onderscheidend countryalbum en ook het in 2014 uitgebrachte en in brede kring geprezen Metamodern Sounds in Country Music viel me in eerste instantie niet erg op.
Ik raakte pas in de ban van de muziek van Sturgill Simpson toen in 2016 A Sailor's Guide To Earth verscheen. Op dit album verrijkte de Amerikaanse muzikant zijn countrymuziek met flink wat soul, rock en psychedelica en begreep ik opeens wel waarom er zo druk werd gedaan over de eerste twee albums van Sturgill Simpson. Die eerste twee albums ben ik later overigens zeer gaan waarderen en schat ik inmiddels misschien nog wel hoger in dan A Sailor's Guide To Earth.
De muziek van Sturgill Simpson verschoot flink van kleur op Sound & Fury uit 2019, waarop invloeden uit de funk en Southern rock werden toegevoegd en bovendien een grotere rol was weggelegd voor elektronica. Het is een album dat ik achteraf bezien een stuk lager waardeer dan zijn drie voorgangers en dat geldt ook voor de met bluegrass gevulde albums Cuttin' Grass - Vol. 1 en Cuttin' Grass - Vol. 2 uit 2020 en het in 2021 verschenen en wat traditionele maar wat mij betreft ook nogal saaie countryalbum The Ballad Of Dood & Juanita.
Na dit laatste album kreeg Sturgill Simpson ernstige problemen met zijn stembanden en het was zelfs even de vraag of hij ooit weer zou kunnen zingen. De Amerikaanse muzikant vertrok, ook nog getroffen door andere misère, gedesillusioneerd naar Parijs, waar hij gelukkig zijn stem weer vond en de songs schreef voor zijn nieuwe album. Het is allemaal te horen op het onlangs onder de naam Johnny Blue Skies uitgebrachte Passage du Désir, dat deels werd opgenomen in Nashville en deels in de fameuze Abbey Road Studios in Londen.
Na een aantal vooral zeer traditioneel klinkende albums, klinkt de muziek van de Amerikaanse muzikant op het eerste album van Johnny Blue Skies gelukkig weer vernieuwender en eigentijdser. De openingstrack van Passage du Désir heeft zich absoluut laten beïnvloeden door country(rock) uit een ver verleden, maar laat ook een bijzondere twist horen. Die bijzondere twist komt vaker terug op een album dat, net als de eerste drie albums van Sturgill Simpson, een brug slaat tussen Amerikaanse rootsmuziek uit het verleden en het heden en dat niet bang is voor het verwerken van uiteenlopende invloeden.
Na de vooral door countryrock beïnvloede openingstrack klinkt de tweede track lekker soulvol en ook dit keer worden invloeden uit de jaren 70 gecombineerd met invloeden van recentere datum. Hier blijft het niet bij, want Passage du Désir laat ook invloeden uit de blues, rock en bluegrass horen en sluit in de rijker georkestreerde tracks met veel strijkers naadloos aan op de singer-songwriter muziek uit de jaren 70.
Sturgill Simpson vertelt als Johnny Blue Skies nog wat indringendere verhalen dan onder zijn eigen naam en blijft op Passage du Désir maar verrassen met bijzondere arrangementen en klanken, waarbij hij variatie in het gebruik van zijn stem niet vergeet. Het komt allemaal samen in de negen minuten durende slottrack One For The Road, die in een recensie fraai wordt omschreven als “a song that features warped strings and heavily processed guitars that, together, make for a sound that’s both bluesy and trippy, like a lost Pink Floyd session from the mid ’70s featuring Nashville musicians”. Erwin Zijleman
Passage du Désir van Johnny Blue Skies is verkrijgbaar via de Mania webshop: