De Amerikaanse muzikant Tyler Childers schaarde zich in 2017 in een keer onder de smaakmakers van de countrymuziek. Die status bevestigde hij twee jaar later, maar vervolgens maakte de muzikant uit Kentucky wat ongelukkige keuzes. Tyler Childers revancheerde zich twee jaar geleden al met een prima album en doet er een schepje bovenop met zijn nieuwe album Snipe Hunter. Het is een album waar het plezier en de inspiratie van af spatten. In muzikaal en productioneel opzicht klinkt het gedegen maar af en toe ook uitzonderlijk en de zang van Tyler Childers doet direct wat met je. Ik vind het nog niet zo goed als de albums uit 2017 en 2019, maar het komt zeker in de buurt.
Ik schreef aan het begin van 2017 hele lovende woorden over het in de Verenigde Staten al in 2017 verschenen Purgatory van Tyler Childers. De Amerikaanse muzikant maakte op zijn officiële en door niemand minder dan Sturgill Simpson geproduceerde debuutalbum oorspronkelijke countrymuziek. Het was misschien voor mij misschien net wat te traditioneel en bovendien heb ik een duidelijke voorkeur voor vrouwenstemmen, maar op Purgatory werd met zoveel smaak en gevoel gemusiceerd en met zoveel passie gezongen, dat de songs van Tyler Childers er in gingen als koek.
Dat was niet anders toen in 2020 Country Squire verscheen, dat wederom werd geproduceerd door Sturgill Simpson en dat nog wat mooier en indrukwekkender was. Vervolgens ging het mis tussen Tyler Childers en mij. Ik kwam echt niet door de wel erg traditionele albums Long Violent History (2020) en Can I Take My Hounds To Heaven? (2022) heen en ook het twee jaar geleden verschenen Rustin' In The Rain deed me heel weinig, ondanks het feit dat dit album weer wel werd geprezen door de critici.
Ik ging er daarom van uit dat ik het onlangs verschenen Snipe Hunter best kon laten liggen, maar dit leverde me meerdere reacties op van lezers van deze site, die beweerden dat het nieuwe album van Tyler Childers toch echt behoort tot de beste Amerikaanse rootsalbums van 2025 en misschien zelfs wel het beste album is dat dit jaar in het genre is verschenen. Maar het laatste ben ik het persoonlijk niet eens, maar dat Snipe Hunter een uitstekend album is en een album dat ik zeker niet had moeten lagen liggen kan ik inmiddels wel beamen.
Ook op Snipe Hunter maakt de Amerikaanse muzikant weer wat traditioneel aandoende countrymuziek, maar waar de vorige albums van Tyler Childers me niet wisten raken, hoor ik op het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant weer het aanstekelijke spelplezier en de tomeloze passie die van Purgatory en Country Squire geweldige albums maakten.
Dat ook Snipe Hunter weer behoorlijk traditioneel klinkt heeft alles te maken met de instrumenten die zijn ingezet. In de songs op het nieuwe album van Tyler Childers staan de banjo, viool, mandoline en de staande bas centraal, wat een traditioneel maar ook energiek geluid oplevert. Het past allemaal prachtig bij de voor traditionele countrymuziek gemaakte stem van de muzikant uit Kentucky, die ook op zijn nieuwe album met veel emotie en expressie zingt.
Ook Snipe Hunter doet weer denken aan de muziek van nieuwe countryhelden als voormalig producer Sturgill Simpson, Chris Stapleton, Brent Cobb en Corb Lund. Tyler Childers wist overigens ook dit keer een producer van naam en faam te strikken, want niemand minder dan levende legende Rick Rubin coproduceerde het album.
Het grappige van Snipe Hunter is trouwens dat het album bij eerste beluisteringen klinkt als een behoorlijk traditioneel countryalbum, maar naarmate je het album vaker hoort valt veel meer op hoe Tyler Childers in muzikaal, vocaal en tekstueel opzicht echt wel de grenzen opzoekt en er hier en daar op bijzondere wijze overheen gaat. Het is vast deels de verdienste van meesterproducer Rick Rubin, maar het talent van Tyler Childers onderschat ik inmiddels ook niet meer. Ik ben blij dat ik mijn tipgevers serieus heb genomen. Erwin Zijleman
Snipe Hunter van Tyler Childers is verkrijgbaar via de Mania webshop:
2LP, 49,99 euro
CD, 24,99 euro
2LP, 49,99 euro
CD, 24,99 euro