Ik begon in de herfst van 2024 met hele lage verwachtingen aan het debuutalbum van Lanie Gardner, die ik alleen kende van een vreselijke Fleetwood Mac cover, maar haar debuutalbum bleek een verrassend goed countrypopalbum. Ik vond A Songwriter’s Diary uiteindelijk zelfs jaarlijstjeswaardig. Het is nog altijd dringen binnen de countrypop, maar ook het tweede album van Lanie Gardner valt in positieve zin op. De Amerikaanse muzikante heeft een flinke stapel aansprekende songs geschreven en heeft deze voorzien van een geluid waarin ruimte is voor invloeden uit de country, pop en rock. De mooie stem van Lanie Gardner maakt het ook dit keer helemaal af.
In de herfst van 2024 verscheen het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Lanie Gardner. Ze was op dat moment vooral bekend van een door David Guetta tot goedkope danstrack getransformeerde versie van Fleetwood Mac’s Dreams, waarin haar stem echt het enige lichtpuntje was. Haar debuutalbum A Songwriter’s Diary bleek echter een verrassend sterk album, dat het uiteindelijk schopte tot mijn jaarlijstje.
Op haar debuutalbum maakte Lanie Gardner lekker in het gehoor liggende countrypop, maar het was wel countrypop met een voldoende dosis pure country en een niet al te dik laagje pop. Ik vergeleek het met de meer country getinte songs van Kacey Musgraves en veel mooier dan dat ken ik het niet in het genre.
Lanie Gardner keert deze week alweer terug met haar tweede album en laat horen dat A Songwriter’s Diary geen toevalstreffer was. Ook op Faded Polaroids maakt de muzikante, die opgroeide aan de voet van de Appalachen in North Carolina maar op jonge leeftijd neerstreek in Nashville, Tennessee, het soort countrypop dat momenteel populair is in de Amerikaanse country hoofdstad.
De eigenzinnige Lanie Gardner heeft zich echter zeker niet volledig in het strakke keurslijf van de Nashville countrypop laten persen. Veel songs op het album bevatten wat stevigere uitstapjes, die laten horen dat Lanie Gardner niet alleen een zwak heeft voor country en pop, maar ook voor rock. De Amerikaanse muzikante flirt hiernaast met Laurel Canyon singer-songwriter pop en laat hier en daar horen dat haar liefde voor Fleetwood Mac verder rijkt dan Dreams.
De muzikante uit Nashville schreef samen met een aantal gerenommeerde songwriters uit Music City en nog geen jaar na haar debuutalbum maar liefst 18 songs voor haar nieuwe album, dat ruim 50 minuten muziek bevat. Op haar debuutalbum hoorde ik af en toe iets van Kacey Musgraves, maar Faded Polaroids zit dichter bij de albums van Megan Moroney, een andere persoonlijke favoriet uit de countrypop van het moment.
Zeker wanneer de songs wat steviger klinken heeft het tweede album van Lanie Gardner bovendien raakvlakken met de albums waarmee Gretchen Wilson en Miranda Lambert ooit opdoken. Ook Morgan Wade en Carly Pearce, overigens ook persoonlijke favorieten, dragen zeker relevant vergelijkingsmateriaal aan.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal aangenaam en wat mij betreft nergens te glad, maar het sterkste wapen van Lanie Gardner is ook dit keer haar stem, die zich soepel beweegt door de mix van country, pop en rock. Ik kom wekelijks meerdere albums tegen die in dezelfde vijver vissen als Lanie Gardner, maar net als op haar debuutalbum heeft de Amerikaanse muzikante genoeg in huis om zich te onderscheiden van de moordende concurrentie.
Het was ook dit keer de stem van Lanie Gardner die me over de streep trok, maar Faded Polaroids trekt ook steeds nadrukkelijker mijn aandacht met een serie hele goede songs, met persoonlijk teksten die een inkijkje geven in de persoon Lanie Gardner en met een lekker veelzijdig geluid dat door de subtiele invloeden uit de rock en de hoorbare liefde voor traditionele Amerikaanse rootsmuziek altijd oprecht klinkt. Met Faded Polaroids maakt Lanie Gardner de belofte van haar debuutalbum A Songwriter’s Diary dan ook makkelijk waar. Erwin Zijleman
Faded Polaroids van Lanie Gardner is verkrijgbaar via de Mania webshop: